Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα του atmospheric metal – γιατί ως γνωστόν άλλο atmospheric metal, άλλο ατμοσφαιρικό metal – μιας και το θεωρώ κάπως κλισαρισμένο και τετριμμένο είδος. Βέβαια για τους ίδιους λόγους δεν ήμουν ποτέ και των shoot ‘em up, αλλά το Max Payne το έχω λιώσει, καθώς ως γνωστόν κολιός με κολιό, κι απ΄το ίδιο βαρέλι… Κι εκείνο το βράδυ στο Κύτταρο οι ατμοσφαιρικοί κολιοί διέφεραν αρκετά.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Μάκης Ασημακόπουλος (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Καλή η προσπάθεια των Caelestia – που με τα λίγα λατινικά μου παίρνω όρκο ότι προφέρονται Κελέστια και όχι Σελέστια όπως συστήθηκαν, αλλά ας μη γκρινιάξω και γι αυτό – αλλά στο σανίδι που οι ατέλειες μάλλον μεγεθύνονται παρά κρύβονται θέλουν κι άλλη δουλειά. Το atmospheric τους μου φάνηκε κάπως generic, και δε νομίζω ότι δικαίωσε τον τίτλο του. Ναι, ο ήχος μάλλον τους αδίκησε, αλλά σίγουρα ούτε τα αδύναμα φωνητικά, ούτε τα πολλά προηχογραφημένα μέρη βοήθησαν την μπάντα. Την τραγουδίστρια την βλέπαμε αλλά δεν την ακούγαμε, ο μπασίστας δεν με έπεισε σαν τραγουδιστής, και όσο κι αν προσπάθησαν οι κιθάρες και το rhythm section τα κομμάτια στην πλειοψηφία τους ακούγονταν ίδια και άνευρα. Και λέω στην πλειοψηφία τους γιατί προς το τέλος του set που ο μπασίστας μας ανήγγειλε νέο υλικό, σα να άκουσα κάνα δυο riff και μερικούς καλούς ρυθμούς, αλλά επειδή εδώ μιλάμε για ζωντανή απόδοση και όχι για συνθετική ικανότητα, τα παιδιά πρέπει να βρουν έναν τρόπο να αποδώσουν πιο σωστά τις ιδέες τους. Και καλές οι συμμετοχές, αλλά να μου παίζεις ολόκληρο κομμάτι με φωνητικά κονσέρβα για να ακουστεί ο τάδε guest… Λυπάμαι, αλλά όχι.
Όσον αφορά τον κολιό που ακούει στο όνομα The Vision Bleak τώρα, το πράγμα αλλάζει. Εδώ μιλάμε ξεκάθαρα για δημιουργία ατμόσφαιρας – σε σημείο οι θεοί να σταματάνε τα παλαμάκια του κόσμου στα spooky μέρη για να μην χαλάσουν το mood! – με μια θεατρικότητα που σπάνια βλέπεις σε metal live στις μέρες μας. Μικρές ιστοριούλες τρόμου εξελίχθηκαν μπροστά στα μάτια μας, ο κύριος Konstanz ακουγόταν πέρα για πέρα πειστικός είτε μιλούσε για την νύχτα των ζωντανών νεκρών είτε μας οδηγούσε σε μία κάθοδο στο Maelstrom, η επικοινωνία με τον παλαβωμένο κόσμο και τα αδιάκοπα πειράγματα εκατέρωθεν θύμιζαν περισσότερο punk live γειτονιάς παρά πομπώδη ατμοσφαιρική μπάντα… Ναι, και εδώ είχαμε προηχογραφημένα μέρη, αλλά εδώ λειτούργησαν προς όφελος της μπάντας και της ατμόσφαιρας. Και μη μιλήσουμε τώρα για δέσιμο και απόδοση γιατί όλες αυτές οι εκφράσεις περί γερμανικών μηχανών και γερμανικής τελειότητας δεν βγήκαν τυχαία και δεν αφορούν μόνο την μπάλα. Encore με μπύρες – ποιος αθεόφοβος έδωσε Αmstel σε γερμανούς; – και a capella απαγγελίες με τον κόσμο, εκδηλώσεις αγάπης και από τις δύο πλευρές, μια ατμοσφαιρική μπάντα που αποδίδει heavy metal. Τόσο απλά.
Σύντροφοι, τα πράγματα είναι απλά. Καλά τραγούδια να χεις, και καλό πάτημα στη σκηνή, τα υπόλοιπα έρχονται. Heavy metal είναι όλα. Εκείνο το Σάββατο μας σηκώθηκαν οι τρίχες του σβέρκου και ταυτόχρονα το head banging δε σταμάτησε λεπτό. Πλέον οι Vision Bleak μπαίνουν στην λίστα μου με τις μπάντες που πηγαίνω να δω για την καθαρή ψυχαγωγία που προσφέρουν, και θα σας πρότεινα αν ξανάρθουν να μην κάνετε καμιά χαζομάρα και τους χάσετε.
ΥΓ: Όποιος έχει αισθανθεί κάπως άβολα ερχόμενος σε επαφή με τον Κοσμικό Τρόμο του H. P. Lovecraft, θα έχει μια πολλή ιδιότροπη εμπειρία αν βρεθεί κάποια στιγμή να ουρλιάζει με άλλους διακόσιους “Ia! Ia! Cthulhu Fhtagn!”