Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου αρκετοί φίλοι του punk έσβησαν από τον συναυλιακό κατάλογό τους ένα μεγάλο απωθημένο και εκτός αυτού πέρασαν ένα όμορφο Σαββατόβραδο με μια μπάντα που ξέρει να σε κάνει να περνάς καλά…
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (πλήρες photo report εδώ)
Γιατί οι Βορειοιρλανδοί Undertones έχουν τον τρόπο τους σε κάτι τέτοιο και χωρίς να κάνουν κάτι το ιδιαίτερο. Μόνο μερικά ακόρντα, ολιγόλεπτες συνθέσεις και την καλή τους τη διάθεση που μετέδωσαν στον κόσμο για όση ώρα βρισκόντουσαν στη σκηνή. Ίσως η απουσία του Feargal Sharkey πίσω από το μικρόφωνο να ξένισε αρκετούς, ωστόσο ο ιδιαίτερα ευδιάθετος Paul McLoone έδειξε πως μπορεί να καλύψει το κενό.
90 λεπτά και 30+ τραγούδια από όλη σχεδόν τη δισκογραφία της μπάντας με έμφαση βέβαια στο ιστορικό ντεμπούτο της και το αιώνιο hit “Teenage Kicks” να προκαλεί τον αναμενόμενο χαμό στο κοινό του οποίου η προσέλευση κρίθηκε ικανοποιητική. Αξιοσημείωτο είναι πως ο ακατέργαστος ήχος τους βγαίνει ακόμα πιο δυνατός επί σκηνής κι αυτό το συνειδητοποιήσαν για τα καλά όσοι τους είδαν.
Ο McLoone μιλούσε λίγο ανάμεσα στα τραγούδια δίνοντας περισσότερη έμφαση στη μουσική, ενώ αξιοσημείωτη ήταν η αναφορά του στη Νάνα Μούσχουρη (δυστυχώς δεν πρόλαβα να συγκρατήσω τι είπε) και μάλιστα έδειχνε να το διασκεδάζει το ίδιο με τον κόσμο. Έχοντας σβήσει αυτό το συναυλιακό απωθημένο, πραγματικά εύχομαι κάποτε να δούμε από τα μέρη μας και τους συντοπίτες τους Stiff Little Fingers.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Vaxtones, μια female fronted μπάντα της οποίας τα μέλη έχουν δυνατά βιογραφικά στην Ελληνική σκηνή και που έδωσαν μια ανέμελη νότα για το ξεκίνημα παίζοντας τραγούδια από το σχετικά πρόσφατο ντεμπούτο τους “Never Ending Story”. Προσωπικά με κέρδισαν με αυτό που έπαιζαν και θεωρώ πως έδωσε μια ανεβαστική και ανέμελη νότα στη βραδιά.
