Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Οι Twilight Sad είναι από την Σκωτία, και το “It Won/t Be Like This All the Time” είναι το τέταρτο κατά σειρά album τους. Η μουσική τους, χαρακτηρίζεται από post punk και indie στοιχεία, με γερές δόσεις από εξουθενωτικές shoegaze κιθάρες και ρυθμούς. Όσοι έχουν ασχοληθεί μ’ αυτή τη μπάντα, θα ξέρουν ότι τα τελευταία χρόνια δεν ήταν και στα καλύτερα της. Μετά τις ηχογραφήσεις του “Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave” του ’14, η μπάντα βρέθηκε πολύ κοντά στο να τα παρατήσει. Παρά τις ευλογίες του Robert Smith των Cure (ο οποίος έχει πει τα καλύτερα για το group) η αυτοκτονία του κολλητού τους Scott Hutchison των Frightened Rabbit τον Μάιο του περασμένου έτους, καθώς και η απομάκρυνση του drummer τους Mark Devine, ήταν γεγονότα που δε βοηθούσαν και πολύ την ήδη δύσκολη κατάσταση.
Ευτυχώς όμως, όταν μιλάμε για μουσική, οι κακουχίες μάλλον εμπνέουν, παρά αφοπλίζουν τους καλλιτέχνες. Το “It Won/t Be Like This All The Time” είναι ένα άτυπο reboot μιας μπάντας που έφτασε στα όρια της. Και είναι ότι πιο όμορφο έχει να μας προσφέρει το 2019 έως τώρα. Ο James Graham και η παρέα του, χωρίς έντονους μελοδραματισμούς και καταθλιπτικές τάσεις, δημιουργούν ένα album τόσο μεθοδικά καλοφτιαγμένο ώστε να επανέρχεσαι συνεχώς στις μουσικές του και να το ανακαλύπτεις εκ νέου. Αν και ο βασικός προορισμός του είναι να σου προκαλέσει μια μελαγχολία με την αμεσότητα του, αυτό που μένει στο τέλος είναι ένα γλυκό συναίσθημα ελπίδας και η ανάγκη να ξορκίσεις οτιδήποτε σου κάνει κακό. Ναι, τόσο καλό είναι.
Το “It Won/t Be Like This All The Time” αποτελείται από διαμαντάκια σε σειρά. Το εναρκτήριο “[10 Good Reasons for Modern Drugs]” απεγκλωβίζει τον εσωστρεφή ήχο της μπάντας και για λίγο φλερτάρουν με κάτι που θα μπορούσε να κινηθεί και σε πιο mainstream χωράφια. Το “Shooting Dennis Hopper Shooting” είναι ένα κιθαριστικό έπος. Το “The Arbor” θυμίζει τις καλές εποχές των The Cure. Τα synths (στα οποία χρεώνεται μεγάλο μέρος της ατμόσφαιρας του album) έχουν την τιμητική τους στο “Sunday Day13”. Τα “Girl Chewing Gum” και “Videograms” είναι με μικρή διαφορά τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου.
Το “It Won/t Be Like This All The Time” είναι ένα τεράστιο βήμα μπροστά για τους The Twilight Sad, οι οποίοι αποδεικνύουν για ακόμη φορά την αξία τους, βάζοντας ήδη τις βάσεις για έναν από τους καλύτερους δίσκους της νέας χρονιάς που διανύουμε.
Υ.Γ: Θα ήταν μάλλον άδικο να μην αναφέρω πως μέχρι αυτό το album, η μουσική των The Twilight Sad μου ήταν παντελώς αδιάφορη, παρά τις καλοπροαίρετες προσπάθειες μου να τους συμπαθήσω. Γι αυτό και μόνο ίσως έχει ένα ενδιαφέρον να ασχοληθείς μαζί τους.