Μπήκε η καινούρια χρονιά κι έρχονται live-άρες, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος να μιλάμε και γι’αυτές της χρονιάς που πέρασε. Ηχηρό- μεταφορικά και κυριολεκτικά- το παράδειγμα της αποχαιρετιστήριας συναυλίας που έδωσαν οι The Steams για να κλείσουν τον κύκλο της πρώτης τους δουλειάς, “Wild Ferment”. Την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή του six d.o.g.s. και όσοι ήσασταν εκεί, ξέρετε ότι κάνατε χαμούλη!
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου
Όλα ξεκίνησαν με το ντουέτο των Hiraeth. Κιθάρα και βιολί και οι πολύ όμορφα δεμένες φωνές των δύο κοριτσιών δημιούργησαν μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα. Με δικά τους τραγούδια, αλλά και ιδιαίτερες διασκευές όπως αυτή του “Man Down” της Rihanna, κέρδισαν το κοινό που και θερμά τις χειροκρότησε και μάλιστα τους ζήτησε να παίξουν και λίγο ακόμα! Προσωπικά με συνεπήρε ο ρυθμός τους, ο τρόπος που τα ηχοχρώματα των φωνών ταίριαζαν και οι αρμονίες που επέλεξαν να ακολουθούν για να δομήσουν τις διασκευές τους, πράγμα που δείχνει πώς ένα φαινομενικά όχι και τόσο καλό τραγούδι, μπορεί να γίνει αξιόλογο, ακόμα κι αν αυτό πρακτικά σημαίνει να του αλλάξεις τα φώτα! Γλυκειές παρουσίες, ανεπιτήδευτες και όχι ποζάτες, επικοινωνιακές και «διαβασμένες», οι Hiraeth είναι δυο τύπισσες που αξίζει να δείτε live!
Για τις live εμφανίσεις των The Steams, από την άλλη, δεν υπάρχουν και πάρα πολλά να πούμε. Που να μην έχουμε πει, δηλαδή! Σαρωτικοί όπως πάντα, επέβαλαν σε όποιον ήταν στο venue να κουνηθεί και να τραγουδήσει μαζί τους. Και ήταν αντικειμενικά ένα από τα gigs που σε αφήνουν σε μια υπέροχη σύγχυση, γιατί από τη μία νιώθεις υπερπλήρης από αυτό που άκουσες, ταυτόχρονα όμως, θέλεις κι άλλο λίγο! Η μπάντα που με τη μουσική της έθεσε μία από τις σοβαρότερες υποψηφιότητες για το «next big thing» της ελληνικής σκηνής, έχοντας αδιαμφισβήτητα το potential αξιόλογης πορείας και στο εξωτερικό, επιβεβαίωσε για ακόμη μία φορά τον (πολύ) κόσμο που γέμισε το six d.o.g.s. και ακολούθησε το συγκρότημα από την πρώτη ως την τελευταία νότα. Οι δε πρώτη και τελευταία νότα, δεν άνηκαν στο “ Wild Ferment” ! Την έναρξη, αλλά και τη λήξη του live, σήμαναν δύο καινούρια τραγούδια τους, τα οποία δεν υστερούν σε τίποτα από αυτά που ήδη έχουμε αγαπήσει. Λίγο πιο «χαρούμενα» μεν, ακολουθούν την ίδια νοοτροπία heavy ψυχεδέλειας που χαρακτηρίζει τη μουσική τους και σε κάθε περίπτωση αν τα ακούσεις καταλαβαίνεις αμέσως ποιος είναι ο δημιουργός τους. Και για να προλάβω τυχόν κακές γλώσσες, δεν έχει να κάνει αυτό με την σαφώς χαρακτηριστική φωνή του τραγουδιστή τους, Πάνου Δημητρόπουλου. Το σύνολο των συνθέσεων φέρει την ταυτότητα που μας υπέδειξε το συγκρότημα. Και το να μπορείς να αναγνωρίσεις μια μπάντα από τις μελωδίες της, χωρίς να ξέρεις εκ των προτέρων ότι το τραγούδι είναι δικό της, είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα.
Μένει να αποδειχτεί αν η πορεία των The Steams θα είναι όσο λαμπρή προμηνύεται, όμως για να είμαστε ειλικρινείς, με τη μουσική που γράφουν, αλλά και με εμφανίσεις όπως η τελευταία τους στο six d.o.g.s, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας! Ακούγοντας τα παλιά, περιμένουμε τα επόμενα. Μέχρι τότε, farewell Wild Ferment. It was more than a pleasure!
