Προβλέπεται πως το τρέχον έτος θα αποτελέσει μια από τις πιο “καυτές” συναυλιακές χρονιές. Δεδομένου ότι οι ανακοινώσεις για επερχόμενες συναυλίες είναι πολλές και αξιόλογες. Φυσικά, στα μεγάλα ονόματα που τίμησαν το 2015 την χώρα μας συγκαταλέγονται και οι Raveonettes, γύρω από την συναυλία των οποίων έγινε αρκετός ντόρος, κι εντελώς δικαιολογημένα. Οι ερμηνείες τους ήταν αξιομνημόνευτες και σίγουρα θα αποτελέσουν ένα από τα highlights του έτους.
Aνταπόκριση: Μαρίλη Κουλολιά / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Η διοργάνωση, πιστή στο χρονοδιάγραμμά της, φρόντισε έτσι ώστε η συναυλία να ξεκινήσει στις 10.00. Στην σκηνή πρώτοι ανέβηκαν οι Cyanna Mercury, ένα συγκρότημα με ιστορία στην ελληνική σκηνή. Γνωστοί στους αθηναϊκούς μουσικούς κύκλους ως πρώην Cyanna, ήρθαν ανανεωμένοι, με καινούριο line-up, προκειμένου να ξανασυστηθούν στο κοινό και να παρουσιάσουν δουλειές από τον επερχόμενο δίσκο τους. Οφείλω να ομολογήσω πως αδημονούσα να παρακολουθήσω μια live εμφάνιση τους, αφού ήδη από το καλοκαίρι μου είχαν κινήσει αρκετά την περιέργεια με την κυκλοφορία του “Ode To The Absent Father”, ενός κομματιού που άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει soundtrack της τελευταίας ταινίας του Jim Jarmusch “Only Lovers Left Alive”. O ήχος τους σε καθηλώνει και σε υπνοτίζει με τον υποτονικό-ψυχεδελικό δυναμισμό του, μέσω του οποίου αναδύονται και οι ανατολίτικες επιρροές του συγκροτήματος. Οι Cyanna Mercury γεμάτοι όρεξη αντιπαρήλθαν με μεγάλη ευκολία το τεχνικό πρόβλημα που προέκυψε κατά την εκτέλεση του δευτερου κομματιού και συνέχισαν το set τους, παρουσιάζοντας μας τις υψηλού επιπέδου συνθέσεις τους, συνοδευόμενες κατά διαστήματα από τουμπερλέκι και αμανέδες που ενίσχυαν την μυστηριακή ατμόσφαιρα που συνεπάγεται ο ήχος τους, καθιστώντας τον πιο εξωτικό και ενδοσκοπικό. Το set τους διήρκεσε ένα γεμάτο μισάωρο, μέχρι που έφτασε η ώρα να παραδώσουν τα ηνία στους headliners της βραδιάς.
Ο χρόνος περνούσε και η αναμονή κορυφωνόταν. Λίγο μετά τις 23:00 το stage καταλαμβάνεται από ένα αχανές σύννεφο καπνού, οι προβολείς τρεμοπαίζουν μανιασμένα (σ.σ. άκρως ακατάλληλο για άτομα ευπαθή σε επιληπτικές κρίσεις) και στην σκηνή εμφανίζονται, μαυροφορεμένοι, οι πρωταγωνιστές της βραδιάς, Τhe Raveonettes. «Πόσο χαιρόμαστε που ξαναβρισκόμαστε στην Αθήνα!» ανακοίνωσαν στο κοινό που τους υποδέχτηκε μετά πολλών χειροκροτημάτων και εκστασιασμένων κραυγών. Χωρίς να χάσουν χρόνο ξεκίνησαν καταευθείαν να παίζουν το “Endless Sleeper” και στα καπάκια το “Sister”, κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο τους “Pe’ahi”, o οποίος βέβαια είχε και την τιμητική του στην περί ου ο λόγος συναυλία. Ο ήχος τους ηλεκτρονικός, κατά διαστήματα σκληρός κι έντονος, καμία σχεση όμως με το στεγνό “βρώμικο” rock n’ roll του παρελθόντος για το οποίο και είχαν γίνει γνωστοί. Ο ήχος τους τώρα χαρακτηριζόταν από θρήνο, θρήνο για το θάνατο του πατέρα του Sune, για τους χαμένους κι ανεκπλήρωτους έρωτες που κατά καιρούς μας βασανίζουν. Όλα αυτά βασισμένα σε electro συνθέσεις που συμπλήρωναν την σταθερή, δυναμική και στιβαρή βάση που έθεταν τα drums. Στο προσκήνιο ο Sune-Rose και η Sharin ερμήνευαν τα κομμάτια, οι φωνές τους εναλλάσσονταν κι αλληλοσυμπληρώνονταν, φωνές κατά βάση ήρεμες ή κατά διαστήματα απεγνωσμένες, πάντα όμως σύμφωνες μεταξύ τους, δηλώτικό της εκπληκτικής μουσικής χημείας που τα δύο μέλη έχουν καταφέρει να επιτύχουν. Ένα από τα λίγα σταθερά χαρακτηριστικά της μουσικής τους, απαράλλαχτο στο χρόνο είναι ο ήχος της κιθάρας, ένας ήχος ακραίος και βίαιος, γεμάτος παθιασμένες εκρήξεις και distortion.
Οι τόνοι κατά το μεγαλύτερο μέρος της συναυλία διατηρήθηκαν ήπιοι. Καμία ακραια μουσική έξαρση, ακόμα και τα ξεσπάσματα ακολουθούσαν μια γραμμη χαμηλών τόνων. Ο κόσμος ως επί το πλείστον παρακολουθούσε κι επικροτούσε, συγχρονιζόμενοι ιδιοσυγκρασιακά με τον Sune και την Sharin, περιοριζονταν ίσως σε ένα ανεπαίσθητο λίκνισμα και ρυθμικά κεφαλοκουνήματα. Μια απο τις λίγες εξαίρεσεις (και αδιαμφισβήτητο highlight της βραδιάς) αποτέλεσε το πασίγνωστο κομματι “Love In A Trashcan”, όπου με τους surf-rock ρυθμούς του παρέσυρε το κοινό σε ένα ολιγόλεπτο χορευτικό ξέσπασμα. Το main set έκλεισε με τους πρωταγωνιστές απογυμνωμένους από τα όργανα τους, τραγουδώντας με μοναδική συνοδεία τις electro συνθέσεις. Το κοινό τους αποθέωσε κι αυτοί αποκρίθηκαν με ένα encore που περιλάμβανε τα κομμάτια “Recharge & Revolt”, “Kill!” και “Aly, Walk With Me”. Η συναυλία έληξε μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα και μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Μοναδικό παράπονο η υπερβολική χρήση των fog machines, που δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα άκρως αποπνικτική…