“Δευτέρα τα λέμε στους Ocean, ε” – “Όπα, πότε έφτασε 25 του μηνός;”…Είναι υπέροχο όταν γίνεται αυτό. Αρκεί να έχεις προλάβει να πάρεις εισιτήριο φυσικά. Το ραντεβού του μήνα είχε δοθεί στο Gagarin, με τρεις μπαντάρες έτοιμες να τα γκρεμίσουν όλα.
Ανταπόκριση: Ειρήνη Παππά / Φωτογραφίες: Αθηνά Παπαγιάννη
Όταν έφτασα στο Gagarin οι Abraham μόλις τελείωναν το πρώτο τους κομμάτι [για το οποίο και άκουσα τα καλύτερα]. Με session members στις κιθάρες τους, και φωνητικά τόσο από τον main vocalist όσο και από τον drummer, και χαρακτηριστική ενέργεια πάνω στη σκηνή, οι Ελβετοί τα έδωσαν όλα και ξεμούδιασαν το κοινό που, αντίθετα με εμένα, ήταν τυπικό και είχε καταφτάσει εγκαίρως στο χώρο. Ο ήχος τους ήταν έντονα μπάσος, με τόση ένταση στα μπάσα και την μπότα, και κιθάρες αρκετά ριγμένες, που με έκανε να απορρούσα αν το κάνανε επίτηδες ή όχι. Το συνολικό feeling που βγάλανε ήταν θερμότατο, ομολογώ όμως πως παρά το δυνατό performance, θεωρώ πως κάτι τους έριξε, ενώ και ο κόσμος φαινόταν συγκρατημένα ενθουσιασμένος.
Τολμώ να πω πως οι Tides From Nebula ήταν η έκπληξη της βραδιάς. Για τους headliners όλοι πάνω-κάτω ξέρουμε τι περιμένουμε κάθε φορά, για την post μπάντα όμως που προηγούνταν αυτών προχτές, πολλοί δεν περιμέναμε να μας ενθουσιάσει τόσο. Έχοντας κάνει απλά ένα πέρασμα από τη δισκογραφία τους, δεν μπορώ να πω οτι αναγνώρισα κομμάτια, μπορώ να πω όμως πως είχαν τον καλύτερο ήχο της βραδιάς. Αψεγάδιαστη εμφάνιση με ροή που δεν άφησε χώρο για κοιλιές, τουλάχιστον για τους πιο μυημένους της σκηνής. Το κοινό καταχειροκρότησε τους Πολωνούς και εκείνοι δεν σταμάτησαν να μας ευχαριστούν και να δίνουν υποσχέσεις για την επόμενη φορά που θα κάνουν live στη χώρα μας.
Και η ώρα των The Ocean έφτασε. Ακριβώς 5 χρόνια από την πρώτη φορά που τους είδα live, στον ίδιο χώρο, αρκούν να σε κάνουν να απορείς τι άκουγες τότε και τι τώρα, και πόσο αδιάφορα μου είχαν περάσει τότε, για να βρεθώ τώρα να τους βλέπω headliners δικής τους περιοδείας. Ωραία πράγματα. Και ακόμα πιο ωραία η εμφάνιση των The Ocean. Μετά το αντίστοιχο intro του καινούριο δίσκου, βγήκαν στη σκηνή φουλ φορτσάτοι, τόσο που ίσως κάπου χάθηκε ηχητικά η αρχή του “Into The Uncanny”, αλλά εμάς δεν μας πτοούσε τίποτα.
Το πρώτο μέρος του σετ τους περιλάμβανε μόνο κομμάτια από τον καινούριο δίσκο τους, “Pelagial” [μόνο εγώ τον βρίσκω καταπληκτικό;], δίνοντας χώρο για sing-alongs και τους πρώτους χαμούς, ενώ στο “Cognitive Dissonance” ανέβηκε και ο vocalist των Abraham [και εδώ λύνονται και μερικές απορίες ως προς τα διαφορετικά vocals στο στουντιακό κομμάτι, αν δεν με απατάει το αυτί μου] να συνοδεύσει και να μοιράσει αγάπη στη σκηνή. Τι μόνιτορς, τι ηχεία, ποια κεφάλια και ποια βαρύτητα μου λες. Δεν άφησαν τίποτα όρθιο ή απάτητο. Αποκορύφωμα στο “Let Them Believe” να έχουμε τον Loïc Rossetti να πηδάει από τον εξώστη του Gagarin. Κλάμα. Ό,τι καλύτερο μπορούσα να έχω για το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου. Αυτήν τη μπάντα θέλω μια φορά να τους δω live μαζί με Dillinger Escape Plan και Converge. Έτσι, σε κλειστό χώρο.
Στο δεύτερο μέρος του σετ τους, όπως αναμέναμε, η μπάντα έπαιξε κομμάτια από παλιότερες κυκλοφορίες. Η αρχή έγινε με το “Firmament”, και σβέρκοι και λαρύγγια σιγά που θα μένανε στη θέση τους. Η συνέχεια μου είναι κάπως θολή, θυμάμαι όμως ηχάρα, κοπάνημα, και πραγματικά πάρα πολύ καλή απόδοση τόσο των καθαρών όσο και των βρώμικων σημείων των κομματιών [σε φωνητικά και όργανα]. Οι αιτήσεις μας για ένα “Orosirian” δυστυχώς μένουν στον αέρα για την επόμενη φορά [απειλή], και το κλείσιμο έγινε με τα “The Origin of Species” και “The Origin of God”, δίνοντας χώρο για λίγο [;] ακόμα κοπάνημα και stage dives.
Πραγματικά απολαυστικότατο live, με απίστευτο ήχο και δυστυχώς λιγότερο κόσμο από ό,τι ανέμενα προσωπικά. Να βλέπετε τι χάνετε εσείς, κύριοι, και να τιμήσετε την επόμενη φορά.
Αυτά. Καρδούλες.