Ο «ομόφωνος» χαρακτηρισμός που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς «στην πρώτη γραμμή» των κομματιών τους, τα riffs της κιθάρας, είναι… «βαριά κι ασήκωτα». Με το ερεβώδες μεγαλείο των Black Sabbath, αλλά και τους Black Angels, να δίνουν ευλαβικά το παρόν στις δημιουργίες τους, για να τις μετουσιώσουν σε κάτι εξαιρετικά δικό τους κι ανταποκρίσιμο στον ήχο του σήμερα, οι The Noise Figures, επιστρέφουν αυτή τη φορά, έπειτα από το προ δύο ετών “Telepath”, με το τέταρτο album τους, The Perfect Spell, που φαίνεται να αποδίδει ιδανικότερα κι ακριβέστερα από κάθε προηγούμενο, τη δυναμική και το ακατέργαστο, ωμό, noisy στοιχείο των live εμφανίσεών τους, με τον βροντώδη κι ηλεκτρισμένο ήχο της κιθάρας του Στάμου, να συνεχίζει να ικανοποιεί με περίσσιο ενθουσιασμό τους πιστούς fans του μουσικού διδύμου.
Η περιεργασία της νέας κυκλοφορίας τους, ξεκινά από το πολύ καλοδουλεμένο artwork του Πάνου Νικολακάκη και εμπνευσμένο από φωτογραφία του Πέτρου Πουλόπουλου, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η επιβλητική, μυθική Μέδουσα. Το opening track και δεύτερο single του δίσκου, “I Cheat Death”, μας εγκλιματίζει μονομιάς στον doomy και heavy psych ήχο που τον διατρέχει, με το απότομο κλείσιμό του να μας τοποθετεί ζωηρά κι άξαφνα στο πιο ρυθμικό και νευρικό “Road Rage”.
Το πρώτο και ομώνυμο catchy single, “The Perfect Spell”, μέσα από τον πληθωρικό κι αργοκίνητο ρυθμό του, που κατευθύνεται σταδιακά στην εκρηκτική κορύφωσή του και μαρτυρά τη «ροπή» του στο σκοτάδι, αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του album, που «αποτίει φόρο τιμής» και ταυτόχρονα «ανανεώνει» τον heavy bluesy ήχο των 70’s.
Η πιο φρέσκια και πολυεπίπεδη πρόταση όμως της νέας δουλειάς του αθηναϊκού drums-guitar duo, καταφθάνει από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα της ακρόασης του “Belong”, στο οποίο τόσο ο ρυθμός, όσο και η φωνή του Γιώργου, αντλούν έμπνευση από το alternative rock δίδυμο των Royal Blood, ενώ το επίσης ιδιαίτερα ενδιαφέρον, με garage στοιχεία “Witness” φέρνει στ’ αυτιά μας ήχους των King Gizzard & The Lizard Wizard και Ty Segall, εμπλουτίζοντας χαρακτηριστική και μεθυστική καταβολή των Sabbath στις συνθέσεις του συγκροτήματος.
Οι επιρροές τους, ενσωματώνονται κι αναδεικνύονται ιδανικά στον ήχο τους, χάρη στην ιδιαίτερα καλοδουλεμένη και θεμελιωμένη στις fuzz γραμμές της κιθάρας παραγωγή του Άλεξ Μπόλπαση (με τη μείξη να έχει γίνει από τον ίδιο στο Suono Studio) και των Noise Figures, ενώ το recording ανέλαβε ο Νίκος Τριανταφύλλου στο Sonic Playground και το mastering πραγματοποιήθηκε από τον Nick Townsend στο Townsend Mastering.
Το μαγνητισμένο, αργόσυρτο closing track “Pilgrims of the Dark”, με τον ομώνυμο στίχο να επαναλαμβάνεται και να εμποτίζει τον βαρύ, “spooky” ρυθμό του, προσφέρεται για ένα επίμονο singalong και μαζί με τα υπόλοιπα εφτά κομμάτια του The Perfect Spell, αναμένει με το πέρας της πανδημίας του κοροναϊού, να «ξεχυθεί» σε κάποιο αθηναϊκό stage, για να επιβεβαιώσουν αυτό που μονομιάς εντοπίσαμε κατά την ακρόασή του: τον εύστοχο κι ακριβή τρόπο με τον οποίο το τέταρτο album τους αποδίδει τον ακατέργαστο, δυνατό και ευθύ χαρακτήρα των live εμφανίσεών τους, προσεγγίζοντας αυτή την αισθητική τους περισσότερο από κάθε άλλη φορά.