Αξιολάτρευτα δίποδα της rock n’ roll συνομοταξίας κι απανταχού, καλή χρονιά κι από εμένα! Όπως και πριν δύο εβδομάδες στο ιστορικό An Club, κάπου περί την 10η εσπερινή, το νέο ενιαυτό ξεκινάει απ’ το σημείο αναφοράς όπου έμεινε, την πολυτίμητη μουσική μας, με τα πρόσωπα να ανταλλάζουν αισιόδοξα ευχές υπό τους ήχους τεσσάρων περίεργα όμορφων σχημάτων. Ο λόγος για τους The Tenement Rats, The Amaters, The Snails και The Mongrelettes κατά σειρά εμφάνισης.
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζουλεμίδης / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Η αλήτικη τετράδα των Τhe Tenement Rats ανοίγει την βραδιά με τον καλύτερο τρόπο καθιστώντας την ατμόσφαιρα του ιστορικού venue σαν κι αυτή των παλιών bar στα 50’s και λίγο πιο… καταχθόνια. Ήδη, η προσέλευση του ακροατηρίου είναι ικανοποιητική και θα παραμείνει έως το τέλος με διαρκείς κραυγές και σφυρίγματα αποδοχής στο πέρας κάθε τίτλου. Ίσως με το εν λόγω σχήμα αυτό να συνέβαινε πιο έντονα… Ίσως να ήταν και ιδέα του γράφοντος όπου ομολογεί ότι όσα άκουσε, ένα προς ένα, τα απήλαυσε σφόδρα! Οι ιδέες των συνθέσεών τους έχουν απόλυτα κι εύηχα ενστερνιστεί το πλαίσιο του είδους όπου κινούνται, αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν ως surf-o-stoner-o-garage-o-punk-o-funk-o-rock’n’roll, αποδίδοντας ένα προσήκον αποτέλεσμα. Props to you lil’ rodents!
Ακολουθεί το power trio των The Amaters. Long story short, που λέμε και στο χωριό μου εκεί στην Λουιζιανή παραμεθόριο, είτα του “καλησπέρα σας” και μερικών μελωδικών βρυχηθμών από τον Marshall του frontman, μια χαρωπά τσαντισμένη ακαθόριστη ενέργεια κατέκλυσε τον χώρο. Ομολογουμένως, δεν ήταν εύκολο να ξεχωρίσεις κάτι απ’ όλο το set τους, για οποιονδήποτε λόγο, όμως αυτή η αγνή τους άγνοια και το “fuck it all, let’s rock and roll” από κάθε άποψη attitude όπου τους χαρακτηρίζει σ’ ενέπνεε για μακελειό. Αυτό άλλωστε είναι και το πνεύμα του punk. Σίγουρα ανέβασαν την διάθεση του party και θα την ανέβαζαν ακόμη περισσότερο εάν ήταν λίγο πιο ξεκάθαροι με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Επί σκηνής τώρα οι The Snails. Βέβαια, καμία σχέση οι βιολογικές ιδιότητες του ονόματος με την δυναμική της εμφάνισης τους. Απλοί, άμεσοι, ειλικρινέστατοι και με ευχάριστα νευρική διάθεση διένειμαν το rock με τον δικό τους τρόπο αποσπώντας τις επευφημίες του ακροατηρίου. Νόστιμες party-like συνθέσεις, ερμηνεία που αρμόζει για το είδος και φυσικά τόσο παράταιρα δεμένοι μεταξύ τους από το down to earth στυλ του frontman έως και το all out funk ντύσιμο του drummer (Ανέστη ξεχώρισες φίλε…)! Αν κι ο γράφων δεν είναι ένθερμος ακόλουθος του συγκεκριμένου ήχου αναγνωρίζει με κάθε σεβασμό την αντίληψη και την αισθητική όπου αυτό επιτελείται.
Σάλπισμα λήξης για την θαυμάσια αυτή σύναξη μας θα δώσει η σχεδόν εξ ολοκλήρου γένους θηλυκού πεντάδα των The Mongrelettes. Στα πλαίσια της προώθησης του πρώτου τους ομώνυμου δισκογραφικού πονήματος μας έδωσαν μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη για το πως αντιλαμβάνονται αυτό το είδος μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της rock μέσω μιας αξιόλογης εμφάνισης κι εκτελεστικής απόδοσης των κομματιών τους. Όπως όλοι οι συνεμφανιζόμενοι έτσι κι εκείνοι προσέγγισαν το ακροατήριο με απλότητα, ενθουσιώδη διάθεση και ευχαριστίες για την πηγαία εκδήλωση της αγάπης του. Συνεπαρμένοι, ο καθένας με τον τρόπο του, συνεχίζουμε να χορεύουμε στον ρυθμό…
Cheers για όλα τα σχήματα και τα επιτελεία τους μετ’ ευχών ωφελίμου και δημιουργικής συνέχειας στις καλλιτεχνικές τους αναζητήσεις. Προσυπογράφοντας όλα όσα ακούσαμε και είδαμε, ο γράφων παραθέτει το σύνηθες “προσωπολατρικό” σχόλιο δηλώνοντας: Tenement Rats, η σκηνή χρειαζόταν ένα σχήμα σαν το δικό σας.