Μία εμφάνιση γι’ αυτούς που έφυγαν, γι’ αυτούς που ήρθαν και γι’ αυτούς που θα ξανάρθουν σε γνώριμα μέρη υπό τους ήχους των φοβερών και τρομερών Last Drive.
Παρά την πληθώρα συναυλιακών μαζώξεων και αυτή τη σεζόν, η εμφάνιση των Last Drive στο Gagarin, ήταν αυτή που με έκανε να σκιρτήσω περισσότερο. Γιατί; Long story short, θα τους έβλεπα για πρώτη φορά. Hooray, λοιπόν!
Ανταπόκριση: Γιώργος Χαλβαντζής / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Μαζί τους και ο Jack Heart και το κουιντέτο του, το οποίο, παρά το χλιαρό feedback του κοινού, πιστεύω ότι ήταν το καθ’ ύλην αρμόδιο και σωστό να ανοίξει εν έτει 2018 την πιο καλοστεκούμενη ελληνική μπάντα. Μία ώρα ατελείωτου show από τον frontman, που με τρομερή άνεση και αέρα έκανε ό,τι ήθελε στη σκηνή. Ο ήχος – εντάξει, θαμμένος λίγο στις ψηλές του, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας – βοήθησε λιγότερο από το αναμενόμενο τους Jack Heart and The Love Ghosts να δείξουν αυτό το blues-ο-rock τους με πλήκτρα, διπλές και τρίδιπλες κιθάρες, με περάσματα που θυμίζουν Greg Dulli, Leonard Cohen, ίσως και λίγο από Tom Waits. Πολύ ενδιαφέρουσες δυναμικές και δεσίματα μεταξύ στιβαρού ρυθμού και αλλοπαρμένων μελωδιών, που ο Neil Diamond θα τις άκουγε με ευχαρίστηση.
Τικ τοκ, τικ τοκ. Λίγο μετά τις 11 και έχοντας προηγηθεί το απαραίτητο catch up με γνωστούς και αγνώστους, οι Last Drive μπουκάρουν με ένα συγκινητικό “White Knuckles”, με την αφιέρωση στον συμπαραστάτη/καλλιτέχνη/φίλο της μπάντας, που «άφησε το κτίριο» πολύ νωρίς. Το σκέρτσο, η κίνηση, το πάρτι και το rock δοξάστηκαν στις επόμενες δύο ώρες και κάτι ψιλά• “Gone, Gone, Gone”, “A Glass of Broken Dreams”, τα blues της Αλαμπάμα από Λενουάρ μαζί με έναν φόρο τιμής στο παρελθόν και τις αλητείες του Ντίλαν (“It’s All Over Now, Baby Blue”) ακούστηκαν και τραγουδήθηκαν από ένα εκστασιασμένο, παρά τον μεγάλο μέσο όρο ηλικίας, κοινό του Gagarin. Τρελαθήκαμε στα “Always the Sun”, “Snakecharmer” και στο Κύμα, με το μπάσο του Καλοφωλιά να ταλαιπωρεί ηδονικά τα στήθια μας. Στο “Valley of Death” κουνήθηκαν μέχρι και οι goth-άδες, ακόμα και οι κυρίες με τα παλτό, όλοι ρε παιδί μου. Ονειρικό το σκηνικό και στα “Butterfly 69”, “Have Mercy”. Ναι, «Chasing your eyes is like sinking into fear» στο “Baby, it’s real”, με τη γνωστή αναμπουμπούλα στη μέση του venue.
Ένα live για τον Αλέξη, για την Ελένη, για τον Ζακ και τον Φώτη, πέρασε την ενέργεια και τον στοχασμό σε όλους μας. Φύγαμε με γεμάτα τα μάτια μας και τα αυτιά μας. Φύγαμε περιμένοντας τα παιδιά από την «παραλία» ξανά σε ένα από τα γνωστά μέρη.