Λίγες ημέρες μετά τις επετειακές εμφανίσεις των The Last Drive, ο Γιώργος Χούλλης “άρπαξε” την ευκαιρία και μίλησε με τον Αλέξη Καλοφωλιά για το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον του θρυλικού ελληνικού σχήματος.
Πρώτα απ’όλα θα ήθελα να κάνεις έναν συναυλιακό απολογισμό των Last Drive μετά τις επετειακές συναυλίες μέχρι τώρα.
Πέρυσι εμφανιστήκαμε σε κάποια καλοκαιρινά fests, ανάμεσά τους το Up στα Κουφονήσια και το Σαρίστρα στην Κεφαλονιά, και φέτος μόλις ολοκληρώσαμε μία μίνι περιοδεία εκτός Αθήνας, που πήγε πολύ καλά. Μετά το Gagarin ακολούθησε η Θεσσαλονίκη στις 17, μαζί με τους Vibrators, Roundlights, Dark Rags και Sister Mamoth.
Ο νέος σας κιθαρίστας, ο Στέφανος έχει συμπληρώσει 2 χρόνια μαζί σας. Πόσο πιστεύετε οτι βοήθησε τη μπάντα στόν σημερινό ήχο της;
Ο ερχομός του Στέφανου πρόσφερε μια διαφορετική οπτική, άλλωστε κάθε μουσικός φέρνει κάτι αλλιώτικο στο παίξιμό του. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τον ήχο της μπάντας να αλλάζει, ανανεώνει το ενδιαφέρον σου στη διαδικασία. Ο Στεφ έχει μία «ανοιχτή», ελεύθερη πλευρά στο παίξιμό του που κολλάει με τη φάση που βρισκόμαστε και οι υπόλοιποι αυτή την εποχή.
Τώρα θα ήθελα να μιλήσουμε για το διήμερο στο Gagarin. Ποιά είναι τα συναισθήματα πού σας έμειναν από αυτές τις 2 βραδιές αλλά κι απ’ αυτή στη Θεσσαλονίκη;
Νομίζω ότι είμαστε πολύ τυχεροί που ζήσαμε όλο αυτό το πράγμα, και ακόμη πιο τυχεροί επειδή μας… ξεπέρασε και δεν είχε σημασία μετά από ένα σημείο ποιος ήταν ποιος. Σημασία είχε που ήμαστε εκεί. Έπαψε να είναι μια γιορτή των Last Drive, και αυτό ήταν το πιο ωραίο απ’ όλα. Και αυτό έγινε και στις δύο συναυλίες, και στην Αθήνα αλλά και στη Θεσσαλονίκη. Όλοι οι άνθρωποι που συμμετείχαν μας τίμησαν με τον καλύτερο τρόπο, και αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνιέται εύκολα.
Θα μπορούσες να συγκρίνεις το επετειακό διήμερο με τις comeback συναυλίες του 2007;
Όχι, το κάθε event είχε τη δική του δυναμική, τη δική του συγκίνηση. Το 2007 ήταν λιγάκι ένα βήμα στο κενό και ο κόσμος μας βοήθησε να αποφασίσουμε πού θέλουμε να πάμε. Το 2013 ήταν κάτι που είχε να κάνει με τη ζωή μας και τους φίλους μας και όλο αυτό που υπήρξε στους καιρούς μας.
Θέλω να μιλήσουμε και για το “And The Engine Is Still Running”. Έχεις να μας δώσεις λίγα λόγια γι’αυτό;
Είναι μια προσπάθεια για ένα documentary που γίνεται από κοινού με την ομάδα Start a Scene, να αποτυπωθεί αυτό που έγινε τις δύο μέρες του Δεκέμβρη του 2013 και στη διάρκεια της προετοιμασίας του. Τα παιδιά πήραν την πρωτοβουλία και το έκαναν με πραγματικά υποδειγματικό τρόπο, με συνεντεύξεις, αποσπάσματα από πρόβες και το live, χωρίς να ενοχλήσουν ή να εμποδίσουν αυτό που βρισκόταν σε εξέλιξη. Το περιμένουμε με ανυπομονησία.
Ο Γιώργος στη συνέντευξη που κάναμε μαζί του για τους BLML μας είπε ότι ξεκινήσατε να δουλεύετε πάνω σε νέο δίσκο. Ποιό είναι το ακριβές πλάνο;
Ήδη έχουμε δουλέψει κάποιο υλικό, που μέρος του παρουσιάσαμε στο Gagarin. Θα συνεχίσουμε να γράφουμε μέχρι το φθινόπωρο, και αν όλα πάνε καλά θα ηχογραφήσουμε το χειμώνα.
Στην ταινία Φασισμός Α.Ε. παρουσιάσατε ένα καινούργιο τραγούδι, το “White Knuckle Jam”. Διόρθωσε με αν κάνω λάθος αλλά αυτή είναι ίσως η πρώτη φορά που δοκιμάζετε ένα 10λεπτο instrumental τζαμάρισμα (τουλάχιστον επίσημα). Μήπως μπορούμε να αναμένουμε παρόμοια “πειράματα” και στο νέο υλικό;
Νομίζω ότι αυτό πάντα υπήρχε στους Last Drive, αυτά τα «ανοιχτά» μέρη χωρίς συγκεκριμένο δρόμο, στα οποία μπορείς να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό κάθε φορά όταν τα παίζεις ζωντανά. Είναι πολύ απελευθερωτικό και ενδιαφέρον ειδικά αν παίζεις καιρό με τους υπόλοιπους, όπως εμείς, και μπορείς να επικοινωνείς μαζί τους.
Εμπνέεστε καθόλου από τη σημερινή μουσική;
Τι νόημα έχει αν δεν προσέχεις πως αποτυπώνεται η εποχή στην τέχνη που αγάπησες; Πάντα ήμαστε και παραμένουμε fans της μουσικής. Απλώς τώρα είναι διαφορετικός ο τρόπος πρόσληψης, εμείς έχουμε άλλους ρυθμούς, πιο αργούς θα έλεγα.
Την ημέρα της συναυλίας σας επανακυκλοφόρησε το EP “Time”. Αυτή είναι και η τρίτη επανακυκλοφορία σας σε βινύλιο μετά τα “Heatwave” και “Underworld Shakedown”. Υπάρχει μήμπως περίπτωση ν’ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα (το “Blood Nirvana” ας πούμε);
Η συνεργασία μας με τα παιδιά από το Lab και την Labyrinth και την Hitchhyke είναι άψογη, οπότε γιατί όχι;
Μπορείς να σχολιάσεις με λίγες λέξεις τη κάθε μία από τις τρείς αυτές κυκλοφορίες ξεχωριστά (“Underworld…”, “Heatwave”, “Time”);
Το καθένα έχει τη δική του αύρα. Ορόσημα στη πορεία μας, διαφορετικές φάσεις της ζωής μας.
Πάμε και στις υπόλοιπες δραστηριότητες σου. Ξεκινάω από τους Thee Holy Strangers. Τι σχέδια υπάρχουν σχετικά με νέο δίσκο;
Αυτή την εποχή μιξάρουμε το LP, που θα κυκλοφορήσουμε το φθινόπωρο. Όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
Τι το διαφορετικό πιστεύεις οτι έχουν οι Thee Holy Strangers απο τις βασικές ασχολίες των μελών τους (όχι ηχητικά αλλά απο άποψη φάσης);
Είναι κάτι που γίνεται μοναδικό μόνο και μόνο επειδή συμμετέχουν τόσοι άνθρωποι. Δεν θα μπορούσε να μοιάζει με τίποτε, ο καθένας φέρνει το δικό του ύφος και έτσι φτιάχνεται μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα.
Απ’οτι έμαθα θα συμμετέχεις για δεύτερη φορά και στούς Distortion Tamers. Τι καλό μπορούμε να περιμένουμε;
Κάθε δουλειά που κάνω με τους Tamers είναι αναζωογονητική και κυλάει εύκολα και όμορφα, νιώθω πως είμαι σε άλλη μια μπάντα. Με τον Κωστή είμαστε φίλοι από παλιά και μπορούμε να δουλέψουμε με το ίδιο μουσικό λεξιλόγιο. Ειδικά το τελευταίο single που κάναμε περιέχει δυο μικρά διαμάντια.
Μιας και στο παρελθόν έχεις αναλάβει διάφορες παραγωγές σε δίσκους. Πόσο διαφορετικός είναι κατά τη γνώμη σου ο κόσμος πίσω απο τη κονσόλα απο τον αντίστοιχο on the studio;
Όταν είσαι μέσα στο στούντιο και γράφεις νιώθεις ότι πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου, να παίξεις όσο το δυνατόν καλύτερα για να αποτυπωθεί με πλήρη τρόπο το κομμάτι. Όταν είσαι απ’έξω πρέπει να σκέφτεσαι το καλύτερο για τον δίσκο, αλλά να κάνεις πραγματικότητα το όραμα του μουσικού, και αν δεν έχει σαφές όραμα να τον βοηθήσεις να το αποκτήσει. Είναι διαφορετικό, αλλά κατά τη γνώμη μου και στις δύο περιπτώσεις στο επίκεντρο βρίσκεται ο μουσικός, η καλλιτεχνική δήλωση που θέλει να κάνει και να στηρίξει με το όνομά του.
Στην εμφάνιση σας στο ντοκυμαντέρ «Μέχρι να γίνεις ο βασιλιάς των ηλιθίων» περιγράφεις την δεκαετία του ’80 σαν κάτι ανάμεσα σε νόμο 4000 με τη Σταλινική παράνοια που θεωρούσε το rock n’ roll ένα ξένο σώμα (για να χρησιμοποιήσω και τις ακριβείς εκφράσεις). Πώς φαντάζεσαι οτι θα ήταν τα πράγματα γιαεσάς αλλά και τις υπόλοιπες μπάντες της εποχής εκείνης αν το περιβάλλον ήταν λιγότερο εχθρικό;
Καλή ερώτηση. Δεν πιστεύω ότι θα κάναμε καλύτερη μουσική, σίγουρα όμως θα είχαμε πιο εύκολη πρόσβαση σε εξοπλισμό και χώρους για να παίξουμε. Αλλά πάλι, δεν είμαι και σίγουρος. Νομίζω ότι κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε στις συνθήκες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε, και αυτές οι συνθήκες μας όρισαν. Νομίζω ότι ο Joe Strummer των Clash έλεγε ότι «το rock n’ roll παίζεται σε εχθρικό έδαφος». Μάλλον είχε δίκιο.
Έχοντας συμπληρώσει 30 και κάτι χρόνια στη μουσική πως αισθάνεσαι να βλέπεις όλο και περισσότερους νεότερους σε ηλικία ν’ αντιμετωπίζουν σοβαρά αυτό που στην εποχή σας αντιμετωπιζόταν ως «αστείο» και να καταφέρνουν σπουδαία πράγματα εντός και εκτός συνόρων;
Μόνο χαρά και ικανοποίηση, που τα καταφέρνουν. Σίγουρα αξίζει τον κόπο, μόνο και μόνο για τις ωραίες αλλά και δύσκολες φάσεις που περνάνε.
Πριν 2 χρόνια είχαμε μιλήσει για τις επετειακές συναυλίες των Σπυριδούλα, τώρα θέλω να μιλήσουμε για τις επίσης επετειακές συναυλίες των Πουλικάκου/Πολύτιμου αλλά και των Nightstalker όπου επίσης συμμετείχατε. Τι feedback σας έμεινε από εκείνες τις συναυλίες;
Και οι τρεις περιπτώσεις ήταν ξεχωριστές γιατί οι άνθρωποι που τις διοργάνωσαν και τις έτρεξαν είχαν τη δική τους αξία. Διαφορετικές εποχές, το ίδιο είδος τρέλας. Ήταν τρεις βραδιές για τις οποίες νιώθουμε πολύ ωραία που συμμετείχαμε και δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ.
Thanks για το χρόνο σου Alex!
Κι εγώ ευχαριστώ Γιώργο.