Τo βράδυ του Σαββάτου υπήρχαν διάφορα live στην πόλη για να παρακολουθήσει κανείς. Τους The KVB τους έχω ξαναδεί για το rockinathens.gr, περίπου δύο χρόνια πριν στον ίδιο χώρο, παρόλο που δεν χαρακτηρίζουν τα κατά κόρον ακούσματά μου. Ο εξοπλισμός, όμως, όντως χωράει σε δυο βαλίτσες, ενώ το αποτέλεσμα που βγαίνει, είναι άκρως επαγγελματικό, με τα video projections των εμφανίσεών τους να δένουν αρτιστικά υπέροχα πάνω στο ρυθμό. Professionals. Minimal. Underground.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη (περισσότερες εδώ)
Οι Data Fragments κλήθηκαν να ανοίξουν αυτήν τη βραδιά. Tρεις οι μουσικοί, με το μπάσο να παίζει βασικό ρόλο στον ήχο του σχήματος, ενώ η κιθάρα απλά συνοδεύει το drumbeat ή τη μελωδία από τα πλήκτρα, που δημιουργούν μικρές εντάσεις με τα εφέ και δίνουν μία ηλεκτρονική διάσταση στο γενικά new wave ύφος τους. Η φωνή ανάλογη της μουσικής τους παιδείας, βαθιά, σκοτεινή, σαν πιο ώριμη από το νεαρό Πάνο. Καλή παρουσίαση, συνηθισμένοι οι ρυθμοί τους άρα δεν κουράζουν, αλλά δεν προσφέρουν και κάτι το νέο ή το διαφορετικό.
Σειρά έχει η δυάδα των Strawberry Pills, η κιθάρα, δηλαδή, που θα υποστηρίξει την προηχογραφημένη μελωδία, στην οποία πάνω θα πατήσει και η φωνή για να αναπτύξει τους σωστούς τονισμούς και τις απαραίτητες εμφάσεις και εντάσεις, ώστε να ντύσει τον σκοπό. Η εκφραστικότητα και η τρανταχτή βραχνάδα, που κρύβει πίσω από τη γυναικεία φύση της χροιάς της, σίγουρα βοηθάει στο να χαραχθεί σε κάποιο υποδοχέα της μνήμης μου. Τα δεύτερα φωνητικά από τον κιθαρίστα, όταν ακούγονται, έχουν επίσης ενδιαφέρον, τα κομμάτια τους γενικά δημιουργούν μία μυστηριακή disco – wave κατάσταση και χάρηκα που τους γνώρισα.
Με τα visual ήδη στο πλάνο, αρχιτεκτονικά σχεδιασμένα, οιThe KVB εισέρχονται στην σκηνή για το αποψινό τους performance. Tο “Only Now Forever”, από τα πιο ψυχεδελικά τους κομμάτια, ομότιτλο του τελευταίου album τους, ό,τι καλύτερο για ξεκίνημα. Οι κολώνες έχουν μία αντιστοιχία με τους κορμούς των δέντρων, φουξ και μπλε φώτα εμπλέκονται και η αίσθηση ανήκει σε ένα τρισδιάστατο είδος live πάρτυ… Στο “Afterglow” το κοινό αρχίζει να ακούγεται, στο “On My Skin” προβάλλονται τα lyrics στην οθόνη. Η προσέγγιση είναι οπτικοακουστική.
Η φωνή του Nicholas Wood είναι smooth & clear, η κιθάρα είναι ευδιάκριτα σημαντική και το synth machine κάνει όλη την υπόλοιπη δουλειά, μπροστά και στα δεξιά της Kat Day, η οποία εκτελεί άψογα και τα ελάχιστα δεύτερα φωνητικά (π.χ. “Violet Noon”). Μόνιμα χορευτική η διάθεση, πότε σκοτεινή, άλλοτε ονειρική και ενίοτε επιθετικά ηλεκτρονική. Τα φώτα πάγωσαν στα άσπρα, αναμίχθηκαν με το μπλε και κατέληξαν φουξ και γαλαζοπράσινα να το πω (;), ενώ διακρίναμε αρκετή θάλασσα ανάμεσα στα κάγκελα, τις σιδηροκατασκευές και τα υπερ-κτίρια. Πολύ καλή δουλειά πράγματι. “White Walls”, “Never Enough” και “Above Us” να αναφέρω, επίσης, στο setlist.
Μία ευχάριστη βραδιά γενικά, αντάξια του ύφους της, αρκετά βασισμένη στην τωρινή τεχνολογία. Τα τύμπανα, που λείπουν όμως σε αυτές τις περιπτώσεις, εξακολουθούν να μου φταίνε.