Σαββατόβραδο έξω από το Κύτταρο και τα πράγματα δείχνουν περιέργως ήρεμα! Ούτε πολύς κόσμος, ούτε πολλή βαβούρα, ούτε πολλές μπύρες στα χέρια ή έστω στο πεζοδρόμιο! Θεώρησα πως η ελπίδα βρισκόταν μέσα στο club, μα με το που μπήκα και κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης, πρώτης μισής ώρας η ελπίδα είχα χαθεί από κάθε σημείο του γύρω, μέσα και έξω χώρου.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Κοντορούσης / Φωτογραφίες: Ντορίνα Τζώγιου (περισσότερες εδώ)
Μόλις πέρασα τις “πύλες” του Kυττάρου, αντίκρισα τους Acid Death, οι οποίοι μόλις είχαν ανέβει στη σκηνή. Παρότι παλιά μπάντα, δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ σε live εμφάνιση. Δεν μπορώ να πω ότι πέρασα ιδιαίτερα καλά αυτή την πρώτη λίγη ώρα, μιας και ο ήχος ήταν κάκιστος και αν κάποιος δεν ήξερε τα κομμάτια, δεν μπορούσε να καταλάβει και πολλά πράγματα! Όπως και να ‘χει, στο κοινό υπήρχαν αρκετοί οπαδοί των Acid Death, οι οποίοι καθ’ όλη τη διάρκεια του setlist, έδειχναν να το υπέρ-διασκεδάζουν, όπως και η ίδια η μπάντα! Και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα, ένα πράγμα… Ή αντίθετα;
Κι εκεί που έρχεται η ώρα της τελευταίας επίσκεψης του σκοτεινού και κολασμένου υπογείου του venue, (aka. WC), τσακ(!) και κόντεψα να πέσω επάνω, όχι σε έναν αλλά, και στους πέντε Σουηδούς, οι οποίοι είχαν στηθεί και τα λέγανε, έτοιμοι να βγουν στη σκηνή. Λάθος ώρα διάλεξα, σκέφτηκα, και καθώς έτρεχα να ανακτήσω τη θέση μου, τα φώτα έσβησαν! “317”, με τα τέσσερα από τα πέντε μέλη να είναι στη σκηνή και να προετοιμάζουν την έλευση του Aro. Με το χαμόγελο στο στόμα, το οποίο δεν έφυγε από το στόμα του ούτε δευτερόλεπτο, ανέβηκε στη σκηνή και οι πρώτες νότες του “Cutting Teeth” ήχησαν στα αυτιά του κόσμου σαν βοή πολέμου! Με τον Marco Aro να επισημαίνει πόσο τέλεια περνάει και πόσο χαρούμενος είναι ο ίδιος και η υπόλοιπη μπάντα που επιστρέφουν στη χώρα μας μετά από δεκατρία χρόνια, η μιάμιση ώρα που βρίσκονταν επί σκηνής, πέρασε σαν λίγα μόλις δευτερόλεπτα! “99’, “Trespass”, “The Flood”, “The Medication”, “Hollow Ground”, το οποίο και αφιερώθηκε στις παρευρισκόμενες κυρίες και δεσποινίδες, απίθανο “Trend Killer”, “D.O.A.”, “My Enemy”, “All Against All”, “Undead”, “Eye of The storm”, “In Vein”, “No Compromise”, “Time (Will Not Heal)” και “The Guilt Trip”, ήταν τα κομμάτια που είχαν ακουστεί μέχρι που έφτασε η στιγμή για το κλασικό encore, στο οποίο οι The Haunted δεν έδωσαν καμία πρέπουσα σημασία (σ.σ.: και καλά έκαναν). Παίρνοντας λίγο τον χρόνο τους, επάνω στη σκηνή, επέστρεψαν στις θέσεις τους και η συνέχεια ήταν, σχεδόν, αναμενόμενη.
“Dark Intentions” για ζέσταμα και προϊδεασμό του πλέον επικού “Bury Your Dead”, από τον άνθρωπο που το είπε για πρώτη φορά! “Bullet Hole”, για τη συνέχεια, το οποίο αποτέλεσε την έκπληξη της βραδιάς, μιας και όπως ανέφερε και ο ίδιος ο Aro, το συγκεκριμένο κομμάτι έχει να ακουστεί live πολλά χρόνια! Και έπειτα από όλα αυτά, από δέκα λεπτά όπου το Κύτταρο είχε πάρει φωτιά και η διάμετρος του κύκλου που είχε ανοίξει έφτανε σχεδόν από άκρη σε άκρη του χώρου, οι πρώτες νότες του “Hate Song” ήρθαν για να προμηνύσουν το τέλος! Όλα καλά τέλος καλά, λοιπόν, μιας και καταφέραμε να φύγουμε όλοι ακέραιοι. Παράπονο δεν ακούστηκε από κανέναν μιας και σε μιάμιση ώρα οι Σουηδοί κατάφεραν να μας προσφέρουν υλικό από, σχεδόν, όλη τη δισκογραφία τους.
Παρόλα αυτά, κάτι μου άφησε μια πικρία και αυτό δεν ήταν από μουσικής πλευράς! “Το thrash δεν είναι πια της μόδας”, μου είπε ένας γνωστός όταν, την επόμενη μέρα από το live, του έλεγα ότι παρότι η συναυλία ήταν στο Κύτταρο, το οποίο είναι σχετικά μικρός χώρος, η προσέλευση του κόσμου ήταν αρκετά μικρή, συγκρητικά, όχι μόνο με τις προσδοκίες μου αλλά και, με της ιστορία της συγκεκριμένης μπάντας, αλλά και την γενικότερη απήχησή της! Τι άλλο θέλετε δηλαδή κύριοι και κυρίες, δεσποινίδες και δεσποινίδοι; Για πόσα χρόνια ακόμα θα δίνετε τριψήφιους αριθμούς χρηματικών ποσών και θα γεμίζετε στάδια και αρένες για να βλέπετε υπερήλικες που παίζουν τρία ακόρντα και μόνον αυτό;
Τα είπα και ξαλάφρωσα… Εις το επανιδείν!