The Gathering, Fragile Vastness @ Gagarin 205 Live Music Space, 24/11/18

Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που δε βρίσκονται τυχαία εκεί που βρίσκονται, δε χαίρουν τυχαία παγκοσμίου φήμης. Ακόμα κι αν έχουν καιρό να βγάλουν καινούριο δίσκο, ακόμα κι αν οι μεγάλες τους επιτυχίες δεν ανήκουν σ’ αυτή την δεκαετία κι ακόμα κι αν έχουν αποφασίσει να μην είναι και τόσο ενεργοί, όποτε κι αν ανέβουν στη σκηνή και με το που θα ανέβουν, πριν καν παίξουν έστω μία νότα, από την αύρα τους και μόνο θα νιώσεις το μεγαλείο τους. Γιατί κουβαλούν μαζί τους πολύ καλή μουσική. Πρωτοπόρα για όταν πρωτακούστηκε, διαχρονική πλέον, η μουσική των The Gathering είναι μια εμπειρία που θα σε σημαδέψει.

Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη (περισσότερες εδώ)

Τη συναυλία άνοιξαν οι Fragile Vastness, οι οποίοι μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου, “Perception”, επέστρεψαν μετά από χρόνια στα συναυλιακά δρώμενα ενεργά. Θα είμαι ειλικρινής. Πρώτη φορά τους άκουσα. Mου άρεσε η πολύ δυναμική και επικοινωνιακή τραγουδίστριά τους, μου άρεσαν τα “Frequencies” και “A Face In The Mirror” – το set τους βάρυνε ευχάριστα από το τρίτο τραγούδι και μετά- , ωστόσο, έχανα αρκετά την δεύτερη κιθάρα και τα προηχογραφημένα μέρη σε κάποια σημεία δημιουργούσαν βαβούρα. Θεωρώ, δε, άδικο να βάλεις ως support ένα συγκρότημα τόσο διαφορετικό από τους headliners, πράγμα που σχολιάστηκε αρκετά από τους παρευρισκόμενους, ειδικά όταν πρόκειται για μια μπάντα που παίζει καλά, γιατί τους εξαφανίζεις τρόπον τινά. Θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ, μόνους ή με ομοειδή συγκροτήματα, για να μπορώ να είμαι πιο αντικειμενική, με το “Perception” ήδη να με κερδίζει σαν δουλειά, και τους εύχομαι καλή επιστροφή!

 

Δεν έχει σημασία που η προσέλευση ήταν μικρή, έως ελάχιστη. Δεν πειράζει που δεν έπαιξαν το “You Learn About It” που το’ θελα πολύ. Δεν πειράζει καν που δεν ήταν η Anneke εκεί (αν ήταν όμως…). Μαγκωμένοι στην αρχή και κρύοι, οι The Gathering ανταποκρίνονται στο θερμό τραγούδι των πιστών τους fans από το ελληνικό fan club τους, η Silje λύνεται κι αρχίζει να χαμογελά, να αφήνει τη γλύκα της φωνής της – πάντα με απόλυτο έλεγχο και άψογο χειρισμό- να κατακλύζει τον χώρο, χαιρετώντας τα γνώριμα πρόσωπα (πόσο όμορφα αυτό, πραγματικά!). Ξεκινούν με το σκοτεινό “Black Light District” (Psychonaut, 2002) και η συναισθηματική πτώση ξεκινά ταυτόχρονα με μία ψυχική ανύψωση: μελαγχολική μουσικάρα. Νομίζω και μόνο αυτό να έγραφα αποτυπώνεται η ουσία της μπάντας και του live. Συνεχίζουν με το “Paralyzed” και η αλήθεια είναι το “Disclosure” (2012, Psychonaut) είχε την τιμητική αφού μεγάλο μέρος του setlist προήλθε από αυτό (“Meltdown”, “Paperwaves”, “Heroes For Ghosts”) χωρίς να λείψουν ΣΑΦΩΣ άσματα από την κορυφαία τους στιγμή, το υπέροχο “How to Measure A Planet” (Century Media Records, 1998), απ’ όπου μας χαρίζουν τα “Probably Built In the Fifties” και “Marooned”. Έρχεται το “Saturnine” κι οι στιγμές είναι μαγικές, καθώς το κοινό τραγουδά με όλη του την ψυχή, κρατώντας δεύτερα φωνητικά όσο η Silje τραγουδώντας « You don’t have to love me all the time…» καταθέτει την ψυχή της.

 

Την ψυχή μου δίνω κι εγώ στις πρώτες νότες του “Leaves”. ‘Ντάξει δεν έχω λόγια… Τι κομ-μα-τα-ρα!; Ολόκληρο το “Mandylion” (CMR, 1995) ήταν το κάτι άλλο, αλλά το “Leaves”… Θέλω την Anneke! Είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που η μπάντα παίζει με την αρχική της σύνθεση. Θέλω να το ζήσω ολοκληρωμένο, αυθεντικό! Δεν μπορώ να το περιγράψω, την χαρά να ζεις το όνειρο ν’ ακούς live ένα τραγούδι που αγαπάς και που ποτέ δεν πίστευες ότι θα καταφέρεις ν’ ακούσεις, ειδικά όταν έχεις χάσει ό,τι live έχει κάνει η μπάντα στη χώρα σου και μάλιστα όταν έχουν ανακοινώσει σε προηγούμενη φάση ότι δε θα παίζουν πια μαζί. Αγνή ευφορία! Όταν, δε, συνοδεύεται από το “Heroes for Ghosts”, το μόνο που μπορεί να σε χαλάσει είναι που σου λένε ότι θα είναι το τελευταίο κομμάτι. Δεν προλαβαίνουν να κατέβουν απ΄ τη σκηνή και το κοινό, μικρό αλλά πιστό, τους φωνάζει ασταμάτητα πίσω. Φυσικά και επιστρέφουν. Με “Nighttime Birds”… Θυμάστε που σας έλεγα στην αρχή ότι κάποιοι δεν έφτασαν τυχαία, όπου έχουν φτάσει; Το έπος αυτό, δίνει την απάντηση σε ό,τι αφορά τους Gathering. “I Can See Four Miles” για το πιο δυνατό και απογειωτικό κλείσιμο live, που προσωπικά έχω βιώσει, με τον René Rutten να αγγίζει στρατόσφαιρα παίζοντας θέρεμιν με την κιθάρα του! Με την κιθάρα του διάολε!

Δεν έχει σημασία η rock εμφάνιση, τα μακριά μαλλιά, τα δερμάτινα ή ό,τι άλλο άσχετο από την ουσία ενός μουσικού. Απλοί, σεμνοί, προσηλωμένοι, δημιουργοί και ψυχαγωγοί, δεν επηρεάστηκαν από την μη ικανοποιητική προσέλευση, έδωσαν πίσω την ενέργεια που πήραν και ευχαρίστησαν με αγάπη το κοινό, που τους έδωσε όλο του το είναι. Ήταν πραγματικά ανέλπιστη αυτή η αλληλεπίδραση, δεδομένου ότι κάθε άτομο που έμπαινε κοίταζε γύρω του απορημένο με την λαμπερή απουσία όσων post-αραν στα social και διατυμπάνιζαν την πρόθεσή τους να παρευρεθούν. Δεν ξέρω αν φταίει που έχουν καιρό να βγάλουν καινούρια δουλειά, αν φταίει που είναι «παλιά» μπάντα, αλλά ειλικρινά περίμενα πολύ περισσότερο κόσμο.