Τι χρειάζεται για να θεωρηθεί ένα live επιτυχημένο; Τρία πράγματα μου έρχονται στο μυαλό. Το πρώτο είναι τα συγκροτήματα. Το δεύτερο είναι ο ήχος και το τρίτο είναι οι θεατές να διασκεδάσουν. Το συγκεκριμένο Σαββατόβραδο τις είχαμε αυτές τις παραμέτρους στον μέγιστο βαθμό. Τίποτα όμως δεν προμήνυε την α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-η εμφάνιση των The Flying Eyes.
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Karla Trainer
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γύρω στις 9:30 οι πόρτες του ιστορικού club άνοιξαν και υποδέχτηκαν τους λιγοστούς ως εκείνη την ώρα θεατές, που όμως όσο περνούσε η ώρα αυξάνονταν, γεμίζοντας το χώρο σε ικανοποιητικό βαθμό.
Τη βραδυά άνοιξαν οι Golden Animals από το Brooklyn, ένα ψυχεδελικό garage rock ντουέτο, μόνο κιθάρα και τύμπανα. Πόσο πιο μίνιμαλ μπορεί να γίνει; Σκοπός τους να μας κάνουν να βγούμε από το λήθαργο στον οποίο είχαμε περιέλθει και μα το διάολο τα κατάφεραν μια χαρά. Κέντρισαν την προσοχή των θεατών και έκαναν αρκετούς και αρκετές να λικνιστούν υπό τους ήχους των κομματιών του πρώτου τους ακυκλοφόρητου μέχρι αυτή τη στιγμή δίσκου! Μπορεί να είναι δυάδα, αλλά βρίσκονται με κλειστά μάτια και ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Η εμφάνιση τους κράτησε περίπου 45 λεπτά και η ανυπομονησία για τους headliners της βραδιάς χτυπάει κόκκινο!
Η τετράδα ανεβαίνει στη σκηνή και παραδίδει μαθήματα για το πώς πρέπει να παίζεται ζωντανά η μουσική! Πραγματικά ό,τι ακούς στους δίσκους τους πάσχει σε σύγκριση με το πώς αποδίδουν τα κομμάτια τους ζωντανά. Έχοντας στις αποσκευές τους ένα φανταστικό καινούργιο δίσκο με την ονομασία ‘’Lowlands’’, ανέβηκαν στη σκηνή του AN και τα ρήμαξαν όλα! Ο κόσμος χτυπιόταν, χόρευε και περνούσε καλά, η μπάντα από την άλλη ευχαριστούσε συνέχεια το κοινό. Οι The Flying Eyes λειτούργησαν σαν μια καλολαδωμένη μηχανή, με έναν Will Kelly (ο τραγουδιστής ντε) να αποτελεί το εξώγαμο του Jim Morrison, του Elvis και του Danzig, όχι παρουσιαστικά αλλά φωνητικά βεβαίως.
Οι μορφάρες σε μπάσο και τύμπανα να δημιουργούν ένα ισχυρό groove που δονούσε το σώμα (έτσι πρέπει να είναι τα σωστά rhythm section) και δε σταματήσαν δευτερόλεπτο το κοπάνημα και να ευχαριστιούνται το πάρτι που είχε στήσει η μπάντα. Η ήρεμη δύναμη της μπάντας ονομάζεται Adam Bufano και είναι ο έτερος κιθαρίστας ο οποίος με τα ανεπιτήδευτα και ουσιώδη solos του έδινε μια άλλη διάσταση στα κομμάτια. Μετά από δυο encore (δεν γνωρίζω αν το δεύτερο ήταν σχεδιασμένο εκ των προτέρων), όπου και ακούστηκε και μια διασκευή σε Stooges την οποία όπως μας ενημέρωσαν είχαν καιρό να παίξουν μας αποχαιρέτησαν εν μέσω επευφημιών και με έκαναν να αναρωτιέμαι τι κατραπακιά ήταν αυτή που με βρήκε Σεπτέμβρη μήνα.