“Αν δεν έχετε δεί live τους Fleshtones έχετε ένα μεγάλο κενό στη ζωή σας και δεν το ξέρετε”. Αυτη τη φράση την είχα δει γραμμένη σε περιοδικό πριν αρκετά χρόνια. Η συναυλία του 2008 δεν ήταν αρκετή για να με πείσει για κάτι τέτοιο (χωρίς να φταίει βέβαια η μπάντα, αυτό όμως που έγινε το βράδυ της Πεμπτής, 05/06 στο Gagarin ήταν κανονικό χαστούκι.
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Κόντευε 22:00 όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Statycs. Ενα 6-μελές συγκρότημα που ακολουθεί τον ψυχεδελικό garage ήχο όπως τον όρισαν οι Fuzztones. Ο λίγος κόσμος δημιουργούσε μία πιο παρεΐστικη ατμόσφαιρα και ευτυχώς δεν έριξε τη μπάντα που έδειχνε ανεβασμένη. Ο ήχος αρχικά ήταν τίγκα στο μπάσο αλλά αυτό στη πορεία έφτιαξε. Το υλικό τους έχει ενδιαφέρον αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τη διασκευή στο “Too Drunk To Fuck” των Dead Kennedys.
Οι Dirty Fuse που πήραν τη σκυτάλη απο τους Statycs έδωσαν μια καλοκαιρινή νότα με τη σανίδα του surf που κοσμούσε τη σκηνή και τα πουκάμισα τους. Μουσικά τώρα ο τίτλος του πρόσφατου δίσκου τους “Surfbetika” είναι απο μόνος του ικανός να προιδεάσει τον ανυποψίαστο ακροατή για το τι μπορεί να περιμένει. Ένας συνδυασμός ιλιγγιώδους surf/rockabilly με στοιχεία από το παλιό καλό ρεμπέτικο. Το μίγμα αυτό εκτός απο ενδιαφέρον γίνεται και πετυχημένο στα χέρια των Dirty Fuse, και αυτό κρίνει τη σωστή μπάντα. Πετυχημένη κρίνεται και η ορχηστρική εκδοχή τους (σε surf ύφος) στο “Ακρογιαλιές δειλινά” του Τσιτσάνη, όπως και η διασκευή τους στη “Misirlou” που έκλεισε το σετ τους.
Απο το ξεκίνημα με το “Hitsburg USA” καταλάβαινες με τη μία οτι η βραδιά προβλεπόταν εκρηκτική. 4 άτομα ηλικίας 60 χρονών τουλάχιστον να δίνουν και το τελευταίο τους κύτταρο επι σκηνής από την αρχή ως το τέλος. Ενας υπερκινητικός Zaremba σε ρόλο frontman να ξεσηκώνει τους πάντες,να παρασύρει το κοινό σε περιστροφές και ένας Keith Streng στη κιθάρα (φτυστός ο Iggy Pop) με λεοπαρδαλέ σακάκι και ασημένια glitter κιθάρα να χοροπηδάει, ν’ανεβαίνει στα τύμπανα και πότε πότε να βασανίζει τη κιθάρα με τον Pete Townsend style “ανεμόμυλο”. Στην εποχή του δήθεν, της μόδας,της λογικής της ακινησίας και της επιδειξιομανίας οι Fleshtones ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα και κάθε συναυλία τους είναι ένα σεμινάριο αληθινού rock n’ roll. Ολες οι σημερινές μπάντες-αναβιωτές της garage σκηνής έχουν να μάθουν πολλά απο μία συναυλία των Νεοϋορκέζων.
Τα κομμάτια του καινούργιου δίσκου “Wheel Of Talent” παιγμένα live κρατούν την ίδια ενέργεια και μαζί μεπαλιότερα όπως το “Dreg” ή και λίγο πιο μετέπειτα (“Pretty Pretty Pretty”). Η διασκυή στο “Daytripper” των Beatles προετοίμαζε κατάλληλα για το “I Was A Teenage Zombie” και το τραγούδι φόρος τιμής σε μία απο τις κορυφαίες μπάντες του πλανήτη (“Remembering Ramones”). Ενα ακόμα highlight ήταν η επι σκηνής εμφάνιση 2 μελών των Last Drive (George, Chris) που άφηνε τον Zaremba και τον Streng να κατέβουν στο κοινό και να κάνουν μερικά push ups μαζί του. Μετά το “It Is As It Was” που έκλεισε το πρώτο μέρος το encore ήρθε με τη διασκευή στο “Communication Breakdown” των Led Zeppelin που σήμανε τη λήξη της βραδιάς. Μοναδικά αρνητικά η χαμηλή προσέλευση (λογικό απο μία άποψη όταν ο μήνας είναι γεμάτος συναυλίες) και το τελείωμα στη 01:00 (πολύ αργά για εργάσιμη).
Setlist (στο περίπου): Hitsburg USA, Feels Good To Feel, What You re Talking About, Let’s Go, Haunted Hipster, Serious, Laugh It Off, Give Me Nothing, Pretty,Pretty,Pretty, Day Tripper (The Beatles cover), I Was A Teenage Zombie, Remembering the Ramones, You’re Tearing Me Apart, It’s My Pride, My Kind Of Loving, It Is As It Was
Encore: Communication Breakdown