Η πρώτη ημέρα του Ιουνίου εκτός από τον βροχερό καιρό είχε και την επιστροφή του πολυαγαπημένου και τακτικού επισκέπτη στη χώρα μας Steve Wynn. Το περασμένο Σάββατο στο Gagarin205 ο Wynn επέστρεψε με το παλιό του συγκρότημα (έστω και κατά το ήμισυ) μετά απο 25 χρόνια και ξαναμοιράστηκε τη σκηνή με 2 ιστορικές ελληνικές μπάντες. Οι μέρες του κρασιού και των ρόδων ξαναζωντάνεψαν…
Ανταπόκριση/Φωτογραφίες: Γιώργος Χούλλης
Πρώτοι βγήκαν οι Jaywalkers τους οποίους οι παλιοί σίγουρα θα τους θυμόνται καλύτερα.Η εμφάνιση τους ήταν αρκετά συμπαθητική και περιλάμβανε κομμάτια απο το παρελθόν τους (δεν έχουν και πολλά απ’οσο ξέρω) όπως το “You Can’t be Happy All The Time” μαζί με τη διασκευή στο “Tomorrow Never Knows” των Beatles.
Τhe Last Drive
Η ώρα κόντευε 22:30 όταν οι Last Drive ανέβηκαν στη σκηνή με “Glass Of Broken Dreams” για το ξεκίνημα μαζί με “Blood From a Stone” για τη συνέχεια και καινούργια κομμάτια όπως “Get Off”, “Butterfly 69”, ενώ για το τέλος μας κράτησαν τη διασκευή στο “She Cracked” των Modern Lovers. Η μπάντα ήταν αρκετά ανεβασμένη και δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό της που ξαναβρισκόταν στη σκηνή με τους Dream Syndicate μετά απο τόσα χρόνια (υπενθυμίζω πως ο πρώην κιθαρίστας τους Paul B.Cutler είχε αναλάβει και την παραγωγή στο Blood Nirvana).Τέλος να σημειωθεί πως ο Στέφανος (ο νέος τους κιθαρίστας) σε κάθε live δείχνει όλο και πιο δεμένος με την υπόλοιπη μπάντα.
The Dream Syndicate
Τι κι αν πέρασαν 25 χρόνια από την τελευταία τους συναυλία στο Ρόδον; Τι κι αν οι εποχές άλλαξαν; Τι κι αν ο Wynn δεν είναι πια ο πιτσιρικάς των 80’s και μπήκε στα 53; Το “Tell Me When It’s Over” εξακολουθεί απο τις πρώτες κιόλας νότες να βάζει απο μέσα του την ίδια ανεμελιά και να σκορπάει χαμόγελα.Το είπαν και το έκαναν…ολόκληρο το “Days Of Wine and Roses” (μόνο το “Too Little to Late” έμεινε εκτός για ευνόητους λόγους) ζωντάνεψε επι σκηνής απο τον Wynn,τον Dennis Duck (το μοναδικό αν δεν απατώμαι original μέλος των Syndicate),τον Mark Walton στο μπάσο και τον συνεργάτη του Wynn στους Miracle 3, Jason Victor στις κιθάρες.
Για τις 2 ώρες και 10 λεπτά που βρισκόταν στη σκηνή το συνδικάτο του ονείρου (δικαίως λέγονται έτσι) έκανε μια αναδρομή στα μεγαλεία του παρελθόντος, με ύμνους όπως “Bullet With My Name On It” (μεγάλη κομματάρα), “Boston”, “Now I Ride Alone”. Στο πρώτο encore έπεσε η αυλαία με “When The Curtain Falls” και “Loving The Sinner, Hating The Sin” κολλητά με το “Burn” και το “See That My Grave Is Kept Clean” του Blind Lemon Jefferson.Κι εκεί που νομίζαμε πως τελείωσαν ολα έρχεται και ένα δεύτερο encore με το “John Coltrane Stereo Blues” και τους Wynn/Victor σ’ενα κιθαριστικό όργιο που οδήγησε και σ’ενα πέρασμα απο το “Break On Through” των Doors.
Ενα αληθινό live που άφησε ικανοποιημένους τους πάντες (παλιούς και νέους) και έδειξε πως όταν μια μπάντα παίζει με τη ψυχή της όλα τα υπόλοιπα είναι μικροπράγματα. Για μένα προσωπικά η καλύτερη συναυλία της χρονιάς (και θέλω να ελπίζω πως δεν είμαι ο μόνος που το λέει αυτό). Πότε ξανάρχεστε είπαμε κύριε Wynn;