Η νύχτα πέφτει στο Παλέρμο… Ποιος είναι ο δολοφόνος; Ο χαφιές μας το σφύριξε: Ο καινούριος δίσκος των The Dillinger Escape Plan ¨σκοτώνει¨…και πώς γίνεται να μην σκοτώνει άλλωστε μια κυκλοφορία τους; Από την αρχή της καριέρας τους, οι TDEP πάντα δημιουργούσαν μουσική για κάθε αυτί και γούστο, περασμένα πάντα από ένα πρίσμα τρέλας, όπως μόνο αυτοί ξέρουν να προσφέρουν.
Το album ξεκινάει με τα singles που έχουν κυκλοφορήσει σαν προοικονομία του, “Prancer” και “When I Lost My Belt” (για το τελευταίο έχουν γυρίσει ένα από τα πιο αρρωστημένα video clips που έχω δει). Δυναμική αρχή και με έναν χαρακτήρα πιο άμεσο από τα openers που τους είχα συνηθίσει, που ήταν πιο χαoτικά. Αυτή η διάθεση φαίνεται και σε επόμενα κομμάτια του δίσκου, όπως το ομώνυμό του, το οποίο εκφράζει τον πιο πιασάρικο χαρακτήρα του συγκροτήματος, αλλά ακόμα και στις πιο experimental στιγμές του, “Nothing’s Funny” και “Paranoia Shields”. Επίσης, τα instrumental preludes φαίνεται ότι επέστρεψαν (”CH 375 268 277 ARS”) μετά την απουσία τους στο “Option Paralysis” (2010).
Μιλώντας για την προαναφερθείσα δισκάρα, μετά από αμέτρητες ακροάσεις αυτής και αφού έχω μελετήσει το “One Of Us Is The Killer”, έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι δύσκολα θα μπορέσουν να δημιουργήσουν κάτι τόσο άριστο ξανά. Ναι, πιστεύω πως το “Option Paralysis” θα παραμείνει η κορυφαία τους κυκλοφορία, καθώς κατάφερε να παντρέψει με επιτυχία το extreme στοιχείο με το experimental, χαρίζοντας παράλληλα χαρακτηριστικές μελωδίες και refrain, χωρίς η μπάντα να χάνει τον progressive χαρακτήρα της. Ορισμένα κομμάτια του καινούριου δίσκου το καταφέρνουν εξίσου, όπως το “Crossburner”, το οποίο μάλλον είναι το αγαπημένο μου απ΄το album, αλλά φαίνεται πως αυτή την φορά οι TDEP επιχείρησαν να απευθυνθούν σε ένα πιο μέσο κοινό, κάνοντας τις συνθέσεις τους πιο ¨μετρημένες¨. Αυτό για μένα είναι θετικό, γιατί έτσι μπορούν να μοιραστούν το πάθος και τη δημιουργικότητά τους με περισσότερο κόσμο, αλλά από την άλλη, μου έλειψαν οι συγκινήσεις που προσφέρουν οι 3 προηγούμενοι δίσκοι τους.
Όχι, οι Dillinger δεν απογοήτευσαν, ούτε πιστεύω πως θα απογοητεύσουν ποτέ. Το καινούριο album είναι άλλο ένα διαμάντι, και προσφέρεται για πολλές ακροάσεις. Προτείνετέ το σε οποιονδήποτε δεν έχει ακούσει ποτέ δίσκο της μπάντας, καθώς είναι αρκετά στρωτό για κάποιον μη-συνηθισμένο σε τέτοια ακούσματα. Ας ελπίσουμε στο tour για την προώθηση του να τους φέρει κάποιος και από εδώ, για να επαναληφθεί αυτό που ζήσαμε στο Gagarin το 2010.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Άμεσο και easy listening feeling, ενδείκνυται για καινούριους στον χώρο
The Bad: Έλλειψη συνθετικών ¨συγκινήσεων¨, για τα δεδομένα τους
Βαθμολογία: 4 / 5
[/stextbox]