Η παράσταση που μας ανέβασαν οι The Dead Brothers τις προάλλες στο Tin Pan Alley, μόνο αξέχαστη μπορεί να μείνει σε οποίον την παρακολούθησε.
Ανταπόκριση: Κώστας Βαχάρης
Με μια 30λεπτη καθυστέρηση στο άνοιγμα των θυρών του χώρου,ενός χώρου όπου για άλλη μια φορά απουσίαζε αισθητά το κάπνισμα, εισήλθαμε περιμένοντας το support group των Appalachian Cobra Worshipers. Αυτό εμφανίστηκε περί τις 22:00, μπροστά σε ενα μισογεμάτο χώρο απο κυρίως γυναικείες αλλα και… hipster παρουσίες. Έχοντας τον πολυπράγμων Μανώλη Αγγελάκη στη κιθάρα και στη φωνή, ο οποίος συνοδευόταν απο κόντρα/μπάσο, μπάντζο και κάποια κρουστά (σαν ακουστικούς 16 Horsepower φανταστείτε). Παρουσίασαν ενα 45 λεπτό πρόγραμμα στηριζόμενο σε διασκευές σε “παραδοσιακά” αμερικάνικα τραγούδια. Ο ήχος ήταν κάπως υποτονικός, αλλά καθαρός σαν κρύσταλλο. Highlight του set ήταν σίγουρα η διασκευή στο “10 Million Slaves” (ίσως μας χτύπησε κάποιο καμπανάκι, ποιος ξέρει;). Εν ολίγοις, θα θελα να ξαναδώ τους Appalachian Cobra Worshipers σε ένα μεγαλύτερο set και με ίσως καμία ελληνική διασκευή ή σύνθεση.
Setlist:
1. See That My Grave
2. Country Heroes
3. Another Man Done Gone
4. Gallows Pole
5. Against The Law
6. The House Of The Rising Sun
7. 10 Millions Slaves
8. Hard Times
9. Cuckoo
Η ώρα πλησίαζε έντεκα, όταν στήθηκαν τρεις καρέκλες σε ενα χωρο του μαγαζιού, λίγο πιο κάτωαπο την σκηνή, και τρεις μασκοφόροι μουσικοί παρουσιάστηκαν για να πάρουν θέση στις καρέκλες. Φορώντας επίσημα ενδύματα και με τις μάσκες γύπα που είχαν,ξεκίνησαν να παίζουν τις πρώτες πένθιμες μελωδίες της βραδιάς. Μπροστά απο τις καρέκλες υπήρχε μια πίπιζα να κείτεται στο πάτωμα ενώ οι μασκοφόροι γύπες έπαιζαν βιολί, ακορντεόν και μαντολίνο. Αφού τελείωσε η εισαγωγή, η πίπιζα πήρε τη θέση του μαντολίνου και με ρυθμούς κηδείας ανέβηκαν στη σκηνή να συναντήσουν τους άλλους δυο νεκρούς αδερφούς (έλειπε ενας για άγνωστο λόγο). Τα λογία είναι αρκετά φτωχά για να περιγράψουν αυτό που είδαμε εκείνο το βράδυ. Οι The Dead Brothers είναι μια μπάντα που κάνει ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα. Φτιάχνει την ιδανική μουσική για κηδείες. Όπως ακριβώς πρέπει να είναι, μαύρη,εκφοβιστική και λυτρωτική. Ένα μείγμα blues, jazz, avant-garde, rock n’ roll σε συνδυασμό με την δικια τους οπτική για τις παραδοσιακές μουσικές του κόσμου. Προσωπικά τους προτιμούσα πριν γίνουν τόσο έγχορδοι, όμως έτσι βγάζουν περισσότεροι ροκιά και γκοθίλα. Έμειναν στην σκηνή για περίπου μια ώρα και ένα τέταρτο και ακολούθησαν μια πορεία εκτός του Tin Pan για να ολοκληρώσουν το live με ένα 15λεπτο τζαμαρισμα/πάρτυ στο δρόμο έξω από τομαγαζί. Το κοινό κατενθουσιασμένο απο αυτή την εξέλιξη δεν σταμάτησε να χορεύει καθ’όλη τη διάρκεια του πάρτυ, πριν ξεσπάσει σε χειροκροτήματα. Ελπίζω να έρχονται συχνά απο δω και πέρα οι Dead Brothers ή να διαφημίζονται περισσότερο οι συναυλίες τους. Το να ξορκίζεις τη μαυρίλα, το φόβο και το θάνατο είναι ίσως το πιο δυνατό ματζούνι. Μην ξεχνάμε όμως, οτι όπως είπε και ο frontman της μπάντας: “Fear is a German thing”.
Setlist:
1. Zaourli
2. Appenzeller Tanz
3. Good Luck
4. Dark Night
5. Ship Of Fools
6. The Black Moose
7. Heart Of Stone
8. Can’t Get Enough
9. Black Train
10. Femme Fatale
11. I’m So Lonesome I Could Cry
12. Langenthal
13. I Am All I Got
14. Death Blues
15. Am I To Be The One?
***
16. Ramblin Man
17. O Mary Don’t You Weep
18. I’m Working On A Building
19. Story Of The Dead Brothers