Βράδυ Παρασκευής μας βρίσκει στο Six Dogs, για την παρακολούθηση ενός live που δεν αναμενόταν καιρό, κι όμως κρίθηκε αξιοθέατο. Οι Echo Train θα συναντηθούν με τους Αυστραλούς The Dandelion, για να ανταλλάξουν τεχνικές άσκησης των, αν και διαφορετικών, μαγικών τους μελωδιών.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Projecting το απλό, μα έξυπνο, logo τους οι Echo Train, από την αρχή θα σου τραβήξουν την προσοχή. Παγανιστική η ψυχεδέλεια που εξυμνούν, τους εκφράζει και τους ταιριάζει απόλυτα. Η Ren, με τον καφετί της μανδύα, πότε με το ντέφι φιλοσοφεί για το “Who’s Out There” και άλλοτε τελετουργικά παίζει με τα κοχύλια, αφήνοντας μία μείξη ήχου από μεταλλικό όργανο και ξύλινου απόηχου. Με το theremin (αιθερόφωνο μεταφράζεται επίσης), δημιουργεί εφέ και με το παραμορφωμένο της μικρόφωνο βρωμίζει κάποια σημεία ενώ βυθίζεται σε παρακλήσεις ως προς τα μεγάλα πνεύματα (“Portland 69”). Έχει καθαρότητα στην έκφραση, ωραία και μελωδικά υψηλά σημεία (“Horseriding”) και την κατάλληλη βραχνάδα, ώστε να αποδώσει ένα μυστικισμό σε όλο αυτό, καθώς μοιάζει να αναπτύσσει μία δική της γλώσσα. Η τσιρίδα όμως, για να τα λέμε κι όλα, θέλει κι αυτή δουλειά και τράβηγμα. Τα πλήκτρα προσθέτουν σασπένς και συμμετέχουν στα φωνητικά, τα τύμπανα βροντοκοπούν αρχέγονα, η κιθάρα στα blues και τα garage σολάρει υπεροπτικά, ενώ το μπάσο παραμένει ρυθμικό. “Lose Yourself. Possess me!”, αναμένουμε το καινούριο τους δίσκο.
Οι The Dandelion είναι τρεις τύπισσες (κιθάρα – μεταλλική φλογέρα – φωνή, πλήκτρα – theremin – δεύτερα φωνητικά, μπάσο – αλητεία) και ο drummer που προς το τέλος συμμετείχε επίσης σαν δεύτερα φωνητικά. Η φάση είναι ονειρική, παιχνιδιάρικα αισθησιακή, με επιρροές από τα 60’s pop garage και ανακατεμένη με τη ψυχεδέλειά τους, αρκετά ικανή να σε ταξιδέψει νοσταλγικά στο παρελθόν μα και να σε χορέψει στο σήμερα. Στα ορχηστρικά τους κομμάτια σε παρασέρνουν σε ένα μελωδικό “All Seeing Eye Syndrome”, όντως παιδιά των λουλουδιών από σπόρους παρανοϊκούς, εμποτισμένους από δονήσεις αγάπης “Goddess Yhi” και σπαρμένους κάτω από περίεργες συνθήκες, ακολουθώντας νέους τρόπους και παλιές συνήθειες, έφτιαξαν μία υπόθεση γύρω από το όνομά τους.
Στα ερμηνευτικά και μεγαλύτερά τους μέρη, παρουσίασαν καταπληκτικά το “In The Shadow Of Life”, καθώς και τα “Who May Have Found God” και “All I Ever”, ενώ επίσης διασκέδασαν με τα δύο τους κομμάτια που “just practice today”, πίνοντας ένα 100άρακι, μάλλον τσίπουρο, on stage. ‘Ετσι η Natalie, η οποία από το 2014 έχει αναλάβει όλη τη δημιουργική συνέχεια του σχήματος από τον Daniel Poulter, επιβεβαιώνει με το “γεια μας”, πως ήπιε μπόλικο από δαύτο και ίσως είναι αυτός ο λόγος που δε μπορεί να μιλήσει πια. Ευτυχώς να τραγουδήσει κάλλιστα μπόρεσε αφού η βραδιά βάδιζε προς το τέλος της. Με το ρυθμό να θυμίζει το “Suzie Q” μας καληνύχτισαν λέγοντάς μας “we love Greece” και με μεγάλα χαμόγελα και μπόλικα αεράτα φιλιά αποσύρθηκαν backstage.