Κάθε ντεμπούτο είναι μια ανεπανάληπτη στιγμή για έναν καλλιτέχνη γιατί ίσως είναι η πιο ακατέργαστη στιγμή της καριέρας του. Ποτέ δεν θα είναι ξανά τόσο αφελής ή ρομαντικός όσο στη πρώτη συλλογή του, είναι κάτι σαν τη πρώτη καψούρα νομίζω αγνή παρόρμηση που σε βάζει σε περιπέτειες και δεν το ξεχνάς ποτέ. Εδώ φαίνεται το σπέρμα της ουσίας του μουσικού είτε το καταλαβαίνει, είτε όχι.
Μέσα στη καραντίνα έχω στα χέρια μου επιτέλους τον πρώτο δίσκο των BuzzDealers εν ονόματι “Blooming”. Ο δίσκος λοιπόν είναι το αποτέλεσμα σεισμών και κινήσεων τεκτονικών πλακών που για λίγο καταστάλαξαν σε αυτό το αποτέλεσμα μέχρι να ξανακουνήσουν τα θεμέλια της επιφάνειας και να πάρουν άλλη θέση. Τι υπόσχεται το Blooming; Πολλά γκάζια ρυθμό για να κουνήσεις το κεφάλι και τους γλουτούς σου και αγνό rock n’ roll στον ήχο των Buzz. Ας βάλουμε τα πράγματα σε σειρά όμως. Ο ήχος του άλμπουμ έχει χαρακτήρα και μάλιστα πολύ. Οι κιθάρες είναι οπλισμένες με sleazy fuzz παραμόρφωση και killer riffs που θες να ξανακούσεις, τα φωνητικά εδώ θυμίζουν 60’s στην υφή του ήχου τους με επιρροές από blues ηχογραφήσεις και τα drums τα οποία είναι ηχογραφημένα σε καμπίνα παρακαλώ είναι η στιβαρή βάση αυτού του καλλιτεχνικού άνθους.
Πραγματικά το άλμπουμ έχει μια οργανική υφή και ζωντάνια σαν να είσαι στο στούντιο μαζί με τη μπάντα την ώρα που παίζει. Πράγμα που πολλοί προσπαθούν αλλά λίγοι πετυχαίνουν να τονίσω. Τι κριτική μπορώ να κάνω σε αυτή την άρτια παραγωγή που πατάει κάτω ηχητικά πολλούς δίσκους που έχω ακούσει; Mόνο ότι ήθελα λίγο πιο φωτεινό το ταμπούρο και τη φωνή ένα τσακ πιο δυνατά, ίσως γιατί έτσι έχω συνηθίσει από τα εκπληκτικά live τους που τα είχα πάντοτε πιο μπροστά να με χτυπάνε στη μίξη.
Πάμε στις συνθέσεις όμως. Ανακαλύπτουν τον τροχό από την αρχή; Όχι! Αλλά βάζουν το δικό τους λιθαράκι πάνω του χωρίς να μιμούνται κανέναν. Είναι ένας δίσκος που βλέπω επιρροές και όχι αντιγραφές. Ο δίσκος ξεκινά με ένα από τα πιο old school κομμάτια του το “Like an old Song” ένα καθαρό rock n roll όργιο με αισθητική ψυχεδέλειας και το bullet μικρόφωνο που έχουν κάνει trademark οι Buzzdealers σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Χωρίς εκπτώσεις συνεχίζει με το “Electrocution” που κάτω από τα γκάζια του κρύβει μια disco boogie σύνθεση με αριστοτεχνικό τρόπο και θεωρώ απαραίτητο party anthem από δω και πέρα στο playlist μου. Στο κομμάτι αυτό λάμπει η μαύρη επιρροή της μπάντας με ξεκάθαρη Αφρικανική αισθητική που μπορεί κανείς να βρει ξανά στο “Sex me” λίγο αργότερα στη λίστα, που όσο το άκουγα σκεφτόμουν ότι αν ο Hendrix ήταν ζωντανός τα τραγούδια αυτού το άλμπουμ θα ‘ταν το τέλειο opening σε συναυλία του. Κάποια στιγμή ο Keith Richards είχε πει ότι πλέον έχουμε ξεμείνει με το ροκ και έχουμε ξεχάσει το δεύτερο συνθετικό του το πως να ρολάρουμε. Ε οι Buzzdealers ξεχωρίζουν ακριβώς για αυτό το Roll τους. Το οποίο συναντάς στο κομμάτι δήλωση “Who’s gonna save my roll” και στα “Sling” και “Sweaty moves” αρκετά έντονα.
Εδώ να γίνει και μια μνεία στα κιθαριστικά σόλο που στέκονται επάξια στη παράδοση και τραγουδάνε αντί να φλυαρούν, μεγάλο προτέρημα. Είναι λες και μορφάζουν ειρωνικά και γεμάτα attitude στη μούρη σου και εσύ γουστάρεις σε κάθε κομμάτι. Αλλά η μπάντα έχει και μια πιο ευαίσθητη χροιά που άφησα για το τέλος στο πιο ιδιαίτερο ίσως κομμάτι του δίσκου για μένα το κρυστάλλινο “So Divine” που είναι λες και ακούς από τη μια κάποιο soul τραγούδι από τα 60s με τη κομψότατη εισαγωγή του και συνεχίζει λες και βγήκε από το AM των Arctic Monkeys. Tο κομμάτι τελείωσε και εσύ ακόμα δεν έχεις πάρει πρέφα τα μισά από όσα έγιναν και το βάζεις ξανά από την αρχή ξανά και ξανά. Πιο έντονα όμως θα δει κανείς την άλλη πλευρά του δίσκου να παίρνει τα ηνία στο τελευταίο του κομμάτι το “Pretty Maze”. Εδώ η ψυχεδέλεια σε παίρνει από το χέρι βόλτα στον μαγικό λαβύρινθο βήμα βήμα μέχρι που στα σκάει η κορύφωση και ο οργασμός του fuzz της κιθάρας όταν αυτό μπλέκεται με την ανάσα τη τρομπέτας.
Το πρώτο σπέρμα δουλειάς από τους Buzzdealers είναι πολλά υποσχόμενο και τους βάζει ψηλό πήχη για το μέλλον. Επέλεξαν έναν κάπως μοναχικό δρόμο με το να είναι ο εαυτός τους. Ο δίσκος είναι φρέσκος και μοντέρνος αλλά με πυξίδα τις κλασικές αρχές της ροκ παράδοσης και των επιρροών τους. Όποιος αγαπά την αμερικανική μουσική και έχει βαρεθεί να ακούει σε κάθε νέα κυκλοφορία τις ίδιες μουσικές φράσεις και κλισέ εδώ θα βρει κάτι που θα τον ξαφνιάσει αρκετά ευχάριστα.
