Το 2011 με την κυκλοφορία του album “Burn The World”, οι The Browning έκαναν την έκπληξη, εισάγοντας μια νέα προοπτική στον συνδυασμό διαφορετικών μουσικών ειδών κερδίζοντας έτσι το ενδιαφέρον του κοινού. Συνδυάζοντας metal και dubstep, ακολουθώντας μια πορεία με πολλά techno και trance στοιχεία, στάθηκε αδύνατον να μην τραβήξουν την προσοχή.
Το “Hypernova”, είναι το δεύτερο studio album τους, έχοντας στο ενεργητικό τους ένα ακόμα album και δύο EPs. Κυρίως όμως, έχουν το προνόμιο να περιοδεύουν μαζί με τους Chimaira, ενώ στο παρελθόν έχουν βρεθεί σε περιοδεία μαζί με τους Fear Factory. Ονόματα πάρα πολύ γνωστά και αγαπητά που τους βοηθούν να ακουστούν από πολλούς metal fans. Συνεπώς, έχουν την ευκαιρία να προωθήσουν τη δουλειά τους, τη μουσική τους και να βρεθούν στο προσκήνιο της metal σκηνής.
Υπάρχουν τραγούδια που ξεχωρίζουν στο album κι αυτά είναι το “Gravedigger” με trance core intro και εναλλαγές με brutal metal, “Type 1A” με τα brutal deathcore breakdowns και τους electronic ήχους, που κορυφώνονται σε trance core ρυθμούς να σε ξεσηκώνουν . Στη συνέχεια “Slaves” με έναν ανατολίτικο συνδυασμό ήχων να ντύνουν όλο το κομμάτι με ένα groovyάρικο αποτέλεσμα,και “Industry” με τις χαριτωμενιές του και την dubstep διάθεσή του.
Και όλα τα υπόλοιπα να αναλώνονται στα ίδια και τα ίδια, με εξαίρεση κάτι trance breakdowns. Είναι όμως τόσο πολλά τα επαναλαμβανόμενα riffs και οι ψιλο-πιασάρικες νότες που όταν τα εντοπίζεις και σε κανά 2 ακόμα κομμάτια σου παίρνει όλη τη χαρά πίσω. Άσε που σου δίνει την εντύπωση ότι είναι μια συνέχεια του προηγούμενου album, πράγμα που σε παραπέμπει σε έλλειψη δημιουργικότητας και αν μη τι άλλο κοροϊδία. Αναμφισβήτητα είναι μια forward thinking μπάντα και αυτό φαίνεται ωραιότατα στους στίχους, μα δεν φτάνει μόνο αυτό. Μπορεί να έχεις τον σεβασμό μου για το σκεπτικό σου μα πρέπει να κερδίσεις τον ανάλογο σεβασμό και στο πιο πρακτικό και δημιουργικό στάδιο της παραγωγής του δίσκου.
Είμαι σίγουρη ότι live θα τα διαλάνε όλα. Και trance, και techno και metal και dubstep…ένα δαχτυλάκι, ένα ποδαράκι θα το κουνήσεις είτε σου αρέσει είτε όχι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που το πάντρεμα των ακραίων αυτών ήχων, metal-dubstep-trace-deathcore, είναι η συνταγή για την επιτυχία και άλλων συγκροτημάτων. Υπάρχει ζήτηση από το κοινό. Κι εμείς περιμένουμε κάτι καλύτερο, κάτι πιο μουσικό, δημιουργικό. Δεν φτάνει να βάλεις στο τσουκάλι σου τα συστατικά που χρειάζεσαι , πρέπει να κάνεις τους κατάλληλους συνδυασμούς, πρέπει να πάρεις την κουτάλα και να τα ανακατέψεις. Πιο καθαρή μουσική, να ακούγονται τουλάχιστον σωστά οι κιθάρες και τα drums ώστε να μην καλύπτονται από τόση ηλεκτρονική φασαρία. Και ίσως μερικά πιο πλούσια καθαρά φωνητικά στο background θα έκαναν μια ωραία αντίθεση με τα brutal φωνητικά του McBee. Τουλάχιστον σε σχέση με τον δίσκο αυτό.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : “it’s about respect, strength and loyalty” – μου λες στο “Industry”
The Bad : Show me that stuff – σου απαντώ
Βαθμολογία: 2,5 /5
[/stextbox]