Οι μουσικές κυκλοφορίες εν μέσω καραντίνας, είναι προορισμένες να αποτελέσουν «άθελά» τους κομμάτι ενός «αλλόκοτου» και δυστοπικού κεφαλαίου στην ιστορία της ανθρωπότητας, προτού καν αρχίσεις να κάνεις την εξερεύνησή σου στο περιεχόμενο του εκάστοτε album. Κάτι τέτοιο φαίνεται πως συνέβη και στην περίπτωση του ομότιτλου ντεμπούτου των Bonnie Nettles, που για όσους έχουν παρακολουθήσει την πορεία της «αέναης», σχεδόν… αγωνιώδους αναμονής του, ίσως και να μην εξεπλάγησαν με το επιπρόσθετο, ακανθώδες λιθαράκι της -επιτέλους- ύπαρξής του, εκείνο της πανδημίας του κοροναϊού.
Λίγο οι εκστατικές, ζωώδεις κραυγές στο stage και τα ημίγυμνα δέρματα, λίγο η διάχυτη επικοινωνία με το κοινό και η «αντισυμβατική» περσόνα του Διονύση, λίγο οι «συνομωτικές» δηλώσεις ενθουσιασμού στ’ αθηναϊκά στέκια, λίγο οι έξυπνες διαδικτυακές επικοινωνιακές τους δεξιότητες και η νεο-ψυχεδέλεια που, παρά την απουσία ολοκληρωμένης δισκογραφικής δουλειάς, προσπαθούσε να τρυπώσει εκστατικά στ’ αυτιά μας (μέσα από singles όπως το catchy “Rave on Love Me”, που θα βρίσκεται μόνο στο vinyl edition του album και το “Would You Marry Me”, που δε περιλαμβάνεται στο ντεμπούτο) και οι Bonnie Nettles κατάφεραν να μας κάνουν να περιμένουμε το δημιούργημά τους με ζωηρή περιέργεια. Στα οκτώ κομμάτια του δίσκου, ανάμεσα στα οποία συναντάμε και το instrumental track “Selotolei”, τα θεμελιώδη Ιndie στοιχεία και η αναβίωση της Βritpop, έρχονται να μπολιάσουν το μέλλον που χτίζουν οι Bonnie Nettles πατώντας σε γερά θεμέλια, με τη συμβολή της νοσταλγικής, δοξασμένης μεγαλοπρέπειας των 90s. Τα παθιασμένα guitar solos του Ανέστη, αποθεώνονται απ΄τους λάτρεις της κιθαριστικής μουσικής και γίνονται «εκνευριστικά» απολαυστικά χάρη στην καθαρότητα του ήχου και τη μαεστρία της παραγωγής, υπεύθυνος της οποίας είναι ο Άλεξ Μπόλπασης, όπως και της μείξης.
Κι αν το “Saristra”, το πρώτο κομμάτι του album που γνωστοποιήθηκε πριν την κυκλοφορία του, πρόλαβε να μας κρατήσει συντροφιά σε κάποιο road trip, ακόμη και να γεννήσει εικόνες από το «τιμώμενο» Saristra Festival και τα σχέδια του επικείμενου καλοκαιριού, αυτά, με την κυκλοφορία του ντεμπούτου σε συνθήκες εγκλεισμού, οπισθοχωρούν, για να επιτρέψουν ωστόσο σε tracks όπως το εναρκτήριο “Already In”, το πολυεπίπεδο, εννιάλεπτης διάρκειας “Trip Off The Map/ Jangle”, το “I Thought You Said No Flowers” και το closing track “Doctor Please!”, να δημιουργήσουν το δικό τους νοητό ταξίδι και να κρατήσουν συντροφιά στους πιο ρομαντικούς εκ των ακροατών, που μπούχτισαν να χαζεύουν την εναλλαγή της ανατολής με τη δύση -στην καλύτερη- από κάποια βεράντα.
Το “The Bonnie Nettles” οξύνει τις οπτικοακουστικές αισθήσεις, πλάθει τη δική του ηχητική ουτοπία μέσα σε ένα άκρως δυστοπικό σκηνικό και γίνεται μία από τις πιο φρέσκες και υψηλού συνθετικά επιπέδου προτάσεις για την εγχώρια ψυχεδελική σκηνή, όντας ικανό να κερδίσει, γιατί όχι να εντυπωσιάσει ακόμη και τους πιο δύσπιστους σχολιαστές της μπάντας. Τι κι αν η live απόδοση των κομματιών, πιθανώς αργήσει περισσότερο από την προγραμματισμένη παρουσίαση του δίσκου, έχουμε περιμένει και κάτι έτη για εκείνους, σωστά;
