Επική συνεργασία προβλεπόταν από την πρώτη ματιά… Οι The Body και οι Thou ένωσαν τα οπλοστάσια τους για μια παρανοϊκή μουσική συνεργασία με φόντο μια ασπρόμαυρη άβυσσο μίσους, θλίψης και ξεσπάσματος. Οι Thou μας έχουν βάλει σε αναμμένα κάρβουνα με τις κυκλοφορίες τους τα τελευταία χρόνια, ειδικά με το τελευταίο τους album με τίτλο “Heathen”, το οποίο το κατατάσσω σίγουρα ανάμεσα στις αγαπημένες μου κυκλοφορίες για το 2014. Ενώ οι The Body είχαν κατά νου και άλλες συνεργασίες, όπως με τον μουσικό θραυσματοπλάστη (sic) Haxan Cloak!
“You, Whom I Have Always Hated” ονομάζεται το split των The Body και των Thou, το οποίο έχει διαποτιστεί με μανία και έχει βαπτιστεί με ολόκληρα κύματα συναισθημάτων. Το album -προφανώς- βασίζεται σε μια καθαρά μηδενιστική, προσωπική και εβένινη πεποίθηση, η οποία “μελοποιήθηκε” εντέχνως.
Τα τραγούδια ένα ένα χτυπούν αλύπητα, σαν σφυρί, τον ακροατή τους για αρκετά λεπτά και κάπου στη μέση του δίσκου φθάνει η στιγμή της ακρόασης μια εξαιρετικής και ασήκωτης ελεγείας με τίτλο “Coward”. Πέρα από το βασανιστικό αλλά και ακουστικά ελκυστικό “γδάρσιμο” στην κιθάρα, στο intro αλλά και διάσπαρτα μέσα στο κομμάτι υπάρχει ένα λίγο πιο καθαρό solo, το οποίο δίνει μια ξεχωριστή “γεύση” στον ακροατή του, σαν να προσπαθεί η μελωδία τα τρυπήσει το κεφάλι σου και να εισχωρήσει στον εγκέφαλό σου φέρνοντάς σε σε απόλυτη λήθη. Το σφυροκόπημα συνεχίζεται με το “Her Strongholds Unvanquishable” και ενώ υπάρχει αυτό το μόνιμο sludge στοιχείο στο album πάντοτε, σε κάθε τραγούδι, θα υπάρχει “κάτι”, το οποίο θα ξυπνάει όλο και κάτι καινούργιο στον ακροατή του.
Με καινά δαιμόνια να κάνουν την εμφάνισή τους και να δίνουν μια πιο “πικάντικη” ροή στον δίσκο, το “The Devils of Trust Steal the Souls of the Free” αλλάζει το κλίμα και πετάει με βία στον μαύρο πίνακα του album μια ερυθρή υποψία υστερίας και φρίκης.
Όσο προχωράει το album τόσο πιστεύω, ότι κάθε κομμάτι είναι ωδή σε μια ψυχική ασθένεια με ένα τόσο καταπληκτικό τρόπο…! Το “Terrible Lie”, λόγου χάριν, απαρτίζεται από ένα συνονθύλευμα εμμονικών μελωδιών, που έχει αποτυπωθεί εξαιρετικά. Το ασθενές ψυχικό μεγαλείο του ανθρώπινο νου φθάνει στο αποκορύφωμά του με κάθε riff μέσα σε αυτό το album! Μεγαλειώδες παράδειγμα; Το τραγούδι “Lurking Fear” με την οδυνηρή και σχεδόν εφιαλτική γυναικεία χορωδία, που “δένει” μέσα στη μελωδία, σαν ψευδές οπτικό νεφέλωμα σε περίπτωση προσωρινής τύφλωσης…
Το βασικό θέμα αυτού του album είναι, ότι δεν μπορεί να σχολιαστεί μόνο στεγνά για το μουσικό περιεχόμενο του. Αλλά πρέπει να τονιστεί το πάθος και το σοκαριστικά δυνατό συναίσθημα, που επισκιάζει τη μουσική.
Άρρωστο. Απολαυστικά άρρωστο.