Αυτή τη φορά έφτασα λίγο καθυστερημένα στο six d.o.g.s, αφού είχαν ανοίξει οι πόρτες, οπότε έχασα την ευκαιρία να σχηματίσω μια εικόνα του κόσμου που θα συναντούσα εντός της αίθουσας, η οποία μέχρι τις 9:30 που θα ξεκινούσαν το σετ τους οι Case Zero είχε γεμίσει, δημιουργώντας τις καλύτερες προϋποθέσεις για την διάθεση και των σχημάτων που θα ανέβαιναν στη σκηνή.
Ανταπόκριση: Σταύρος Γαρεδάκης / Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώσση (The Black Tabasco Project) – SingLoudTV (Case Zero)
Χωρίς καθυστερήσεις, το κουαρτέτο των Case Zero μπήκε δυναμικά με κάνα-δυο hard rock κομμάτια, προφανώς έχοντας την πρόθεση να ανεβάσουν τη θερμοκρασία από νωρίς. Αλήθεια είναι πως δεν είχα την τύχη να ακούσω τη μπάντα νωρίτερα, παρά το γεγονός ότι είχαν συμμετάσχει σε τηλεοπτικό μουσικό talent show και εξέτισαν θητεία σε σχολικά φεστιβάλ όταν ήταν νεότεροι, οπότε και δεν ξέρω αν τα εναρκτήρια κομμάτια ήταν καινούργια δικά τους ή όχι, καθώς το μοναδικό επίσημο single τους “Let Me Move” ακούστηκε αργότερα. Αυτό που ξέρω είναι ότι το σετ τους βασίστηκε στο μεγαλύτερο μέρος σε καλά επιλεγμένες διασκευές, όπως “Should I Stay Or Should I Go”, “Psycho Killer”, και “Call My Name” των Madrugada (τα άλλα δύο δεν χρειάζονται επεξήγηση), που η αναγνωρισιμότητά τους βοήθησε στην καλή διάθεση του κοινού, με highlight ανάμεσά τους για μένα το “Come Together”.
Μια καλή εμφάνιση από την μπάντα που σχημάτισαν από την εποχή που ακόμη πήγαιναν σχολείο οι αδελφοί Γκούμα (Βασίλης και Γιάννης) και η Ζοζεφίνα Βλάχου, η οποία (φοβάμαι πως) έκλεψε την παράσταση με τη δυνατή φωνή της, που πρέπει να “χτύπησε” ρεκόρ στα ντεσιμπέλ φωνητικών που έχω ακούσει στο six d.o.g.s, ό,τι χρειάζεται για να στέκεται πάνω στη “ζόρικη” blues-rock μουσική τους. Το μόνο που περιμένω διαφορετικό την επόμενη φορά που θα τους δούμε ζωντανά είναι να πάρουμε μεγαλύτερη γεύση από τη δική τους μουσική, πράγμα πολύ πιθανό καθώς φαίνεται πως έχουν ήδη το ντεμπούτο άλμπουμ τους στα σκαριά.
Δεν πέρασαν παρά μερικά λεπτά για να ανέβει στη σκηνή ή τετράδα των Jorge jr. Cangrejo (στην κιθάρα και φωνητικά), Κώστα Παπαδάκη ( στα τύμπανα), Βαγγέλη Εμμανουήλ (στην κιθάρα) και Κώστα Κοντονίκα (στο μπάσο), με την προσθήκη-έκπληξη της Μαρίσσας Αθητάκη στα δεύτερα (και όχι μόνο) φωνητικά, και να ξεκινήσουν κι αυτοί με τη σειρά τους με ένα από τα παλιότερα και πιο δυναμικά κομμάτια τους, το single του ’19 “No One Knows Nothing”. Και όπως συνέβη πρόσφατα και με την πρώτη μου επαφή με το “Bite The Pepper”, έτσι κι εδώ νομίζω ότι η υψηλή ένταση της garage-rock μουσικής τους κάπως έπνιξε τα φωνητικά.
Όπως και τότε, δεν πήρε πολύ για να πειστώ από τους The Black Tabasco Project, αφού τα κομμάτια που ακολούθησαν, σαν το “Motors On” και “This Is”, που είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια του άλμπουμ με τη “σταδιακή ροκ” α-λα U2 αίσθηση που μου βγάζει, διατήρησαν μεν ψηλά την ενέργεια αλλά και έδωσαν την ευκαιρία στον Jorge να δείξει πόσο εντυπωσιακός τραγουδιστής είναι, ειδικά όταν υπάρχει τόσο καλή στήριξη από μια φωνή σαν της Μαρίσσας.
Η ανεβασμένη διάθεση συνεχίστηκε με ακόμη ένα από “παλιά” με το “Cold Sweat” και το “Superficial” που ανοίγει το άλμπουμ, πριν την εξαιρετική διασκευή του “This Is Love” της P.J. Harvey, που είχαν μερικώς spoilάρει όταν πριν ξεκινήσουν το “This Is” όταν σε στιχομυθία με τον Κώστα ειπώθηκε “όχι αυτό το this is τώρα”. Αργά ή γρήγορα θα ερχόταν κι η ώρα για να ακούσουμε και την άλλη, την πιο “smooth” πλευρά της μπάντας, αυτή που με είχε κερδίσει περισσότερο στο “Bite The Pepper”, με κομμάτια σαν τις μπαλάντες “Rain” και “Black Leather”, και τον sexy RnB ύμνο “Best Punch”, που νομίζω αποτέλεσε την ερμηνευτική κορύφωση του Jorge τόσο στουντιακά όσο και ζωντανά.
Δεν θα αργούσαν όμως να ξανανέβουν οι ρυθμοί, με το “Greedy Little Sucker” και την μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, όταν η Μαρίσσα ξεκίνησε να τραγουδά “mommy, daddy, look at me…” και, καλά καταλάβατε, ήταν διασκευή στο “Chez Longue” των Wet Leg, ένα από τα μεγαλύτερα hit της χρονιάς που τελειώνει, και φυσικά ξεσήκωσε το κοινό που συνόδεψε τραγουδώντας καθόλη τη διάρκεια του κομματιού. Για το τέλος οι Black Tabasco Project είχαν φυλάξει το “Not A Doubt”, που με τον groovy ρυθμό και το κολλητικό ρεφρέν του αναμφισβήτητα αποτελεί το δικό τους hit, και αφού παραδοσιακά φωνάξαμε να μην τελειώσει ακόμη η βραδιά και ρώτησαν το κοινό ποιο κομμάτι να παίξουν για το αντίο, έκλεισαν με την επανεκτέλεση του “Motors On”.
Είναι εντυπωσιακό για κάποιον σαν εμένα, που την εποχή που μεγαλώναμε στα 90’s τα φωνητικά ήταν το καρφί στο πλευρό των περισσότερων γκρουπ της αγγλόφωνης εγχώριας σκηνής, να έχουμε φτάσει στο σημείο σε βραδιές σαν αυτό το rock n roll πάρτυ που ζήσαμε στο six d.o.g.s να είναι τα φωνητικά που ξεχώρισαν πρωτίστως, ειδικότερα του Jorge που αποδεικνύεται τεράστιος performer, χωρίς να θέλω να μειώσω σε κανένα βαθμό τη δουλειά των υπολοίπων μελών των συγκροτημάτων, που παραδοσιακά είναι οι “αφανείς εργάτες” πίσω απ’ όλα.
Υ.Γ.1 Επίσης να ζητήσω συγνώμη αν έχω μεταφέρει λάθος την σειρά εκτέλεσης των κομματιών ή μου ξέφυγε κάτι, ήμουν πολύ απασχολημένος με το να διασκεδάζω για να κρατήσω λεπτομερείς σημειώσεις.
Υ.Γ.2 Σαν φαν των καυτερών γεύσεων, να πετάξω την ιδέα πως ένα μαύρο tabasco, με μελάνι σουπιάς ή χρωστική δεν ξέρω, δεν γνωρίζω από τεχνολογία τροφίμων, θα ήταν φοβερό merch για τη μπάντα. Τι, μόνο η Sadie Dupois (των Speedy Ortiz) δηλαδή μπορεί να βγάζει hot sauce merch;
