Όταν έφτασε στα χέρια μου το ντεμπούτο άλμπουμ των The Black Tabasco Project δεν γνώριζα τίποτα για την μπάντα, παρά το γεγονός ότι είχαν σχηματιστεί το 2018 και είχαν κυκλοφορήσει τρία singles την επόμενη χρονιά. Οφείλω να ομολογήσω ότι ξεκινώντας την ακρόαση του “Bite The Pepper” οι πρώτες μου εντυπώσεις δεν ήταν καθόλου θετικές, αφού δεν υπήρξα φίλος της garage rock αναβίωσης ούτε όταν ήταν δημοφιλής, με αιχμή του δόρατος τότε στην αυγή της χιλιετίας μπάντες σαν τους White Stripes και Hives.
Κάτι η γενικά αρνητική στάση μου σε αυτό τον ήχο, κάτι τα φωνητικά σαν μέσα από P.A. (ελληνιστί ντουντούκα) στο εναρκτήριο “Superficial”, που προσδίδουν περισσότερη επιθετικότητα από όσο νοιώθω ότι χρειαζόταν με ένα τόσο δυναμικό riff, ήρθαν αμέσως μετά οι επαναλαμβανόμενες φράσεις “never had a doubt” και “Not A Doubt” στο ομότιτλο δεύτερο κομμάτι που οριακά έπαιζαν με τα νεύρα μου, και είχα χάσει κάθε ίχνος προσμονής για το υπόλοιπο άλμπουμ.
Πόσο λάθος ήμουν όμως! Κι αυτός είναι ο λόγος που δεν πρέπει να είναι βιαστικός κανείς να κρίνει ένα ολοκληρωμένο έργο πριν να έρθει σε επαφή με το σύνολό του. Δεν πέρασαν παρά μερικά λεπτά, και εκεί που καθόμουν ξαφνικά κολλάω… Τι κομματάρα είναι αυτή που παίζει; “Best Punch”, και εδώ φανερώνεται η άλλη, η rhythm & blues πλευρά της μπάντας, όταν χαμηλώνουν οι ρυθμοί και τα φώτα, φτιάχνοντας ατμόσφαιρα για καπνισμένο μπέρμπον (κατά προτίμηση σε καπνισμένη αίθουσα μπαρ) και αφήνουν να ξεδιπλωθούν σε όλο τους το εύρος τα φωνητικά του Jorge Jr. Cangrejo, που αποδεικνύεται πραγματικά χαρισματικός τραγουδιστής.
Αμέσως μετά είναι σειρά να φανεί ότι οι Black Tabasco Project το “έχουν” και όταν ανεβάζουν ταχύτητα και κινούνται σε indie rock μονοπάτια με το εξαιρετικό “This Is”, δημιουργώντας με αυτά τα δύο κορύφωση στη μέση του άλμπουμ, το σημείο που συνήθως κάνουν κοιλιά δηλαδή οι περισσότερες κυκλοφορίες εκεί έξω. Αργότερα, ρίχνουν και πάλι τους ρυθμούς και ανεβάζουν την αισθαντικότητα για το κλείσιμο του “Bite The Pepper”, πρώτα με το σέξι blues “Black Leather” και τέλος με την θα-μπορούσε-κάλλιστα-να-ανήκει-στον-Prince μπαλάντα “Rain”.
Καταλαβαίνω ότι μπορεί να δίνω την εντύπωση πώς πρόκειται για μια άνιση δουλειά, όμως ίσως αυτό έχει να κάνει περισσότερο με τις δικές μου εμμονές προς την garage και blues rock (για παράδειγμα απεχθάνομαι τους Black Keys, που γνωρίζω ότι χαίρουν ευρείας αποδοχής) και λιγότερο με το πόσο καλά αποδίδουν αυτό στο οποίο στοχεύουν οι The Black Tabasco Project, αφού εκεί που έρχομαι και τους συναντώ σε κοινό επίπεδο είμαι πολύ παραπάνω από ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα, ενθουσιασμένος με τη μουσική τους.
