Νύχτα Παρασκευής και έχω την αίσθηση πως θα γεμίσει το Fuzz με μια γλυκιά μελαγχολία που κρύβει μέσα της ένα βαθύτερο μήνυμα αγάπης.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Μαρκέτος Δαμίγος (περισσότερες εδώ)
Το live ξεκινά με τους Appalachian Cobra Worshipers. Τα drums δίνουν χώρο αρκετό στις μαράκες ενώ επίσης ευχαριστιούνται και το ντέφι που τους έχει κοτσάρει ο drummer. Το banjo προσθέτει ποιότητα και το κοντραμπάσο ανωτερότητα. Το set συμπεριέλαβε κυρίως διασκευές. Κατά το “Red Right Hand”, αντιλαμβάνομαι πως ο κύριος που τραγουδά και παίζει κιθάρα έχει κάποιο πρόβλημα στο αριστερό του χέρι. Σαστίζω. Μεγάλη η θέληση που μετασχηματίζεται σε δύναμη. Τέτοιες στιγμές αποδεικνύεται πως η αγάπη για τη μουσική έμπρακτα υπερνικά την κάθε δυσκολία ή έστω ανωμαλία. Ακούστηκε επίσης το “10 Million Slaves” και κάποια διάσπαρτα traditional folk songs (“Coockoo”, τελευταίο και το μοναδικό με δύο κιθάρες).
Η ώρα 22:30 και οι The Black Heart Procession έχουν σκοπό να γιορτάσουν το πρώτο τους album. Είκοσι τα χρόνια από την κυκλοφορία του. Το “The Walter” δίνει το σύνθημα. Ακολουθούν με τη σειρά όλα τα τραγούδια του δίσκου γι’ αυτό θα ξεχωρίσω το “Stitched To My Heart” όπου και δόθηκε το ρεσιτάλ του δοξαριού. Δεν έχω ξαναδεί παρόμοιο όργανο οπότε θα το περιγράψω απλά. Μία μεταλλική πλακέ, μακρόστενη λωρίδα που θυμίζει πριόνι αποτελεί το κυρίως όργανο. Κρατημένη οριζόντια, παράλληλα με τα πόδια του, βγάζει ήχο ανάλογα με το λύγισμα που της κάνει και το σημείο επαφής με το δοξάρι. Ο Jenkins λοιπόν εκτός από κιθαρίστας, εκτός από τα υπέροχα φωνητικά και το χαρακτηριστικό μυστήριο γρέζι, έχει και αυτό το ταλέντο. Και μεράκι. Το οποίο εμπλουτίστηκε από τους υπόλοιπους με εφέ, τα πλήκτρα και το βιολί. Παρανοϊκό το αποτέλεσμα.
Όλοι τους οργανοπαίχτες αναμφισβήτητα ισχυροί. Ο drummer μας προκάλεσε με το βιολί, ο πληκτράς με το ακορντεόν ενώ ο κύριος αρμονίστας έπαιζε στην ουσία πιάνο. “A Heart The Size Of A Horse” σηματοδοτεί τη λήξη. Να πω βέβαια πως ο κόσμος δεν θα έφευγε αν δεν επέστρεφαν με το encore για το “A Cry For Love”. Εκεί του δόθηκε και η ευκαιρία που περίμενε όλο το βράδυ, να μας μιλήσει. Δηλώνει πως το γνωρίζει πως μας αρέσει αυτό το τραγούδι κι αυτό το ξέρει από τα like. Αρέσει όμως και στους ίδιους. Σοβάρεψε, απευθύνθηκε στους πολιτικούς, στους πολέμους των λαών, στα σύνορα, στους πρόσφυγες και στον ρατσισμό. Οι δύο μουσικοί του έρχονται από τη Σερβία. Και ναι, έδωσε και το μήνυμα της ένωσης μέσα από το παράδειγμα της διαφορετικότητας. Υποστήριξε την αγάπη και μας κάλεσε να αντισταθούμε στη διχόνοια. Έτσι διάλεξε το “The War Is Over” γιατί οι πόλεμοι πρέπει κάποτε να τελειώσουν και ένα ακόμη, καινούριο για να μας ευχαριστήσει και να μας ευχηθεί καλή συνέχεια.