Η ζέστη αφόρητη, λες και είμαστε στη μέση του καλοκαιριού και όχι στις αρχές Μαΐου, και αφού έφτασα έξω μούσκεμα στον ιδρώτα (ξέρω υπερβάλλω) από το An Club, αρκετός κόσμος είχε ήδη μαζευτεί και περίμενε να περάσει λίγο η ώρα για να μπει.
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Το ρολόι δείχνει δέκα παρά και στη σκηνή ανεβαίνουν οι 45Rats και με το συνηθισμένο τσαμπουκά που τους χαρακτηρίζει, ξεκίνησαν ίσως ένα από τα καλύτερα τους live, με μικρό μειονέκτημα τον κακό ήχο ο οποίος διορθώθηκε κάπως μετά το τέλος του πρώτου κομματιού. Τα καινούργια κομμάτια που μας έκαναν την τιμή να μας παρουσιάσουν τους δείχνουν να βρίσκονται σε καλό δρόμο, ενώ οι ύμνοι του πρόσφατου παρελθόντος όταν ακούγονται δεν μπορεί παρά να σε συνεπάρουν με το μοναδικό τους groove. Η κιθάρα να ξερνάει τα riffs το ένα μετά το άλλο και η rhythm section να groove-άρει ατελείωτα! Το τέλος τη εμφάνισης τους συνοδεύτηκε από τα συγχαρητήρια του Chris Kosnik προς τους 45Rats, σημαντικό πράγμα αν αναλογιστεί κανείς ότι η συγκεκριμένη μπάντα είναι εκ των πνευματικών πατέρων των αρουραίων!
Και αφού ζεσταθήκαμε με μερικά εξαιρετικά κομμάτια από τον dj, ήρθε η στιγμή για την τριάδα από το New Jersey να πατήσει το πόδι της στη σκηνή του An και να ξεκινήσει ένα τρελό και ασταμάτητο rock n roll πάρτι! Το συγκρότημα βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα, πράγμα που επιβεβαίωσε και ο τελευταίος τους δίσκος, από τον οποίο ακούσαμε δυστυχώς μόνο τρία κομμάτια (“It’s Alright”, “War Claw”, “Coming In Hot”)! Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Bob Pantella ο οποίος δεν άφησε σε ησυχία το drum kit του. Ο άνθρωπος είχε ξεσαλώσει εντελώς, κάθε του χτύπημα, κάθε του γύρισμα και μια γροθιά στο στομάχι!
Οι The Atomic Bitchwax βγήκαν με σκοπό να πάρουν παραμάζωμα και το “Hope You Die” ήταν αρκούντως κατατοπιστικό για τη συνέχεια της βραδιάς. Ο κόσμος, που είχε πυκνώσει, έπιασε το νόημα και πλησίασε στη σκηνή. “Forty – Five”, “Giant”, “Kiss The Sun”, “Gettin’ Old”, “So Come On”, “Destroyer”, διασκευάρα σε Pink Floyd με το “One Of These Days”, “Shit Kicker” και κλείσιμο με το “Force Field”. Ούτε encore, ούτε τίποτα – το συγκρότημα επέλεξε ένα ανελέητο σφυροκόπημα χωρίς σταματημό! Οι Kosnik, Pantella και Ryan απέδειξαν για ακόμα μια φορά πως η τριάδα λειτουργεί πιο άνετα και ευέλικτα μέσα σε ένα rock show.
Το άνοιγμα του φωτισμού μας προσγείωσε λιγάκι ανώμαλα, μιας και περιμέναμε να ξαναβγούν. Απεναντίας, συνειδητοποιήσαμε πόσο εύκολα τελικά περνάει η ώρα όταν περνάς καλά!