H πρώτη επίσκεψη των The Agonist στη χώρα μας, μετά και την προσθήκη της ‘δικής μας’ Bίκης Ψαράκη ως νέα frontwoman της μπάντας, ήταν κάτι που χαροποίησε αρκετούς φίλους του ήχου, αλλά και της νέας τραγουδίστριας των Καναδών. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ήμουν fan των Agonist, αλλά μιας και οι συναυλίες αποτελούν τον κύριο τρόπο διασκέδασής μου, αποφάσισα να περάσω το βράδυ της Τετάρτης στο γνωστό μαγαζί της οδού Ηπείρου.
Ανταπόκριση/Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Μισή ώρα περίπου μετά την προγραμματισμένη έναρξη της συναυλίας, το Κύτταρο άνοιξε τελικά τις πόρτες του στον κόσμο που αργότερα θα μισογέμιζε το club. Λίγα λεπτά αργότερα, κάτι παλιοί γνώριμοι έπαιρναν τις θέσεις τους στη σκηνή. Αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους melodic death metallers Absense, (γνωστοί και ως πρώην Infernal Deception) τους οποίους είχα να παρακολουθήσω ζωντανά από το 2010, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, αλλά δυστυχώς θεωρώ πως η μπάντα θέλει ακόμη αρκετή δουλειά και ελπίζω πως η κυκλοφορία του ντεμπούτο EP τους θα τους δώσει την απαραίτητη ώθηση ώστε να πετύχουν τον στόχο τους. Τίμια προσπάθεια, ωστόσο, και -αν μη τι άλλο- οι γυναικείες παρουσίες της μπάντας, στο μικρόφωνο και τα τύμπανα, έκλεψαν την παράσταση.
Επιστροφή σε πιο… παραδοσιακό metal με τους Desert Near The End και το do-it-like-Iced-Earth metal τους, να σπρώχνει επιτέλους μερικούς σβέρκους προς το headbanging. Ορεξάτοι και ενεργητικοί, μπορεί να μην είχαν τον ήχο με το μέρος τους (όπως και όλες οι υπόλοιπες μπάντες, να σημειώσω κάπου εδώ) και το μικρότερης ηλικίας κοινό να προτιμά core ακούσματα, κατά την ταπεινή μου άποψη όμως απέδωσαν το υλικό τους μια χαρά. Ευελπιστώ να τους ξαναδώ σύντομα κάτω υπό καλύτερες συνθήκες.
Σειρά είχαν οι Wings In Motion. Προοδευτικό και μελωδικό death metal από μια μπάντα που φάνηκε να αγαπάει ο κόσμος, με μπροστάρη τον τραγουδιστή τους Ανδρέα, να μην έχει ησυχία, τόσο στις κινήσεις του, όσο και στα λεγόμενά του μετά από κάθε κομμάτι. Οφείλω να ομολογήσω όμως πως περισσότερο εντυπωσιάστικα από τα δεύτερα φωνητικά/growls του μπασίστα τους, Γιώργου, ο οποίος εκτός των άλλων είναι και τρομερός παίκτης. Να αναφέρω επίσης πως στο τέλος του set τους ακούσαμε και την πρώτη και μοναδική διασκευή της βραδιάς, που -προς έκπληξή μας- ήταν το “Stargazer” των Rainbow.
Λίγο πριν το ρολόι δείξει 23:00, οι εκ Καναδά ορμώμενοι headliners της βραδιάς, The Agonist, εμφανίστηκαν στη σκηνή του Κυττάρου, κάτω από επευφημίες και χειροκροτήματα και για τα επόμενα 80′ θα εκτελούσαν νέο και παλαιότερο υλικό της μπάντας. Θα είμαι ειλικρινής: τα επόμενα 80 λεπτά δε με ενθουσίασε ιδιαίτερα τίποτα. Είναι κάπως στενάχωρο να απογοητεύεσαι από μπάντα με διεθνή καριέρα, που δισκογραφεί χρόνια και που εμφανίζεται στην Ελλάδα ύστερα από ένα Ευρωπαϊκό tour διάρκειας ενός μήνα. Και αυτό γιατί οι The Agonist θα έπρεπε να είχαν τον καλύτερο ήχο της βραδιάς, θα έπρεπε να είναι υπέρμετρα δεμένοι, θα έπρεπε να σε αρπάζουν από τα μούτρα και να σε καθηλώνουν. Αντιθέτως, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, ο ήχος τους ήταν κακός, η σκηνική τους παρουσία ήταν λίγο “τραβηγμένη” και η απόδοση της νέας τους frontwoman, την οποία έχω ξαναπαρακολουθήσει στο παρελθόν, ήταν σχετικά πεσμένη, αφού σε κάποια σημεία, η φωνή της σχεδόν χανόταν μέσα στην ένταση της μουσικής. Είμαι σίγουρη, ωστόσο, ότι αρκετός κόσμος είχε αντίθετη άποψη, μιας και σε στιγμές οι The Agonist φάνηκαν να ζουν την αποθέωση. Κάθε φορά που η Βίκυ προλόγιζε κάποιο κομμάτι ή αστειευόταν με το κοινό, πειράζοντας την υπόλοιπη μπάντα, ο κόσμος ξεσπούσε σε γέλια, φωνές και χειροκροτήματα.
Και να σας πω κάτι; Εμένα μου αρκεί που είδα τον κόσμο χαμογελαστό κατά την έξοδό του από το Κύτταρο. Γιατί αυτό είναι το σημαντικότερο.
