Οι The After Maths είναι ένα πενταμελές σχήμα, που χαρακτηρίζεται από τον vintage ψυχεδελικό ροκ ήχο του. Μόλις πριν από μερικούς μήνες και λίγο πριν αποπνεύσει το 2018, μας παρέδωσαν την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά τους, που φέρει τον τίτλο “Hotel Hilbert” (υποθέτω εκ του μαθηματικού D. Hilbert). Στις 18/04 και στον πολυαγαπημένο χώρο του An Club γιόρτασαν για την δουλειά, που έριξαν τα τελευταία δύο χρόνια.
Ανταπόκριση: Βασίλης Ευριπιώτης / Φωτογραφίες: Αρέτα Κατσούλα (περισσότερες εδώ)
Η βραδιά ξεκινάει κάπως αλλόκοτα. Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπιστώνω ότι οι Ciggy Kiss έχουν γίνει τρεις. Εκτός αυτού έχουν υποστεί ακραίες αισθητικές επεμβάσεις και κάπως σαν να μοιάζουν με τους The Crashes. Do you see where I am going with this? Για κάποιο άγνωστο λόγο (ίσως εξ αιτίας στρατολογικών υποχρεώσεων;), το line up έχει αλλάξει, ώστε πρώτοι εμφανίζονται οι The Crashes, ακολουθούμενοι από το main όνομα της βραδιάς (The After Maths) και στο τέλος βγαίνουν οι Ciggy Kiss.
Ας το πάρουμε από την αρχή και ας μιλήσουμε για τους The Crashes. Η μουσική τους αποτελεί ένα κράμα παλιών εποχών Placebo και Marilyn Manson παντός καιρού. Αυτά τα στοιχεία συνδυάζονται με hard rock, αλλά και classic rock riffάκια, που αποτελούν τα όπλα με τα οποία κερδίζουν τις εντυπώσεις του, δυστυχώς, μικρού κοινού. Μικρά προβλήματα με καλώδια και ήχο ξεπερνιούνται γρήγορα. Αν και αρχικά αμφισβήτησα τον μπασίστα τους, μιας και τον είδα να παίζει με πένα, άμεσα αναθεωρώ – ξέρει τι κάνει. Έχουν μια doom αύρα, λόγω του ηχοχρώματος του τραγουδιστή τους, που φέρνει στη θύμηση κάτι από νωχελική dark wave αισθητική. Θα έλεγα ότι είναι η μπάντα, που με κερδίζει περισσότερο από το συγκεκριμένο line-up, αφού ταιριάζει περισσότερο και στα δικά μου ακούσματα.
Οι The After Maths βγαίνουν δεύτεροι και απολύτως ανεπηρέαστοι από το γεγονός ότι το πρόγραμμα είχε ανακατευτεί τελευταία στιγμή. Εντάξει, έχουν άγχος, το οποίο εξατμίζεται μετά από το πρώτο τους κομμάτι, το “How to fix perfection”. Η όλη performance, εξαιρετικά δυναμική, μας παρασέρνει αβίαστα να χορέψουμε και να απολαύσουμε κάθε στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι δεν βρέθηκα στο An περιμένοντας τίποτα ιδιαίτερο, κι όμως δεν κατάλαβα πότε ανέβηκαν, πότε μας έπαιξαν τόσα κομμάτια από το δίσκο τους και πότε κατέβηκαν. Να σημειώσω ότι ένα από τα χαρακτηριστικά τους είναι η έντονη θεατρικότητα της Decy, αλλά και η χρήση props (π.χ. ένας σωρός καπέλα), τα οποία δεν κατάλαβα ποτέ πως βρέθηκαν στη σκηνή. Εν τω μεταξύ όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα χώρο με μέτρια προσέλευση. Ωστόσο δεν φαίνεται να επηρεάζονται ούτε οι ίδιοι ούτε το κοινό. Μας τα δίνουν όλα και εμείς αφηνόμαστε να παρασυρθούμε από τις σκοτεινές μελωδίες τους. Κομμάτια που ξεχωρίζουν: το “Vendetta” και το “Moola Mantra” με τα ινδικά/σανσκριτικά του χρώματα.
Τη βραδιά κλείνουν οι Ciggy Kiss, τους οποίους, ως ομάδα, εκτιμούμε και τιμούμε συχνά. Παρόλο που σου δίνουν την αίσθηση των «άβγαλτων» μουσικών, there is more than meets the eye. Με εξαίρεση τις καταλήξεις των κομματιών, που μάλλον θέλουν λίγη δουλειά μας προσφέρουν μια καταπληκτική performance, στην οποία εμπεριέχεται μια σειρά από covers, όπως το “Figure it out” από Royal Blood και το tribute τους στον Iggy Pop, “I wanna be your dog”. Σε αυτό το σημείο να σχολιάσω ότι απ’ όσο καταλάβαμε, οι Ciggy Kiss θα είναι ένα από τα supporting acts στο live του Iggy Pop στο φετινό Release Festival! Επιπλέον μας παίζουν πολλά από τα δικά τους κομμάτια, από τα οποία περισσότερο με ενθουσιάζει το καταληκτικό κομμάτι της λίστας τους “Raving Harlots”.
Κλείνω με την εξής απλή παρατήρηση: σε κάτι τέτοια live καταλαβαίνεις ότι δεν χρειάζεται γιγάντια προσέλευση για να παίξεις ή να απολαύσεις μια performance.
Υ.Γ. προς τη Decy: Ε, όχι και οι Beatles η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη!