Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Altered State”, οι Tesseract επέστρεψαν δισκογραφικά κυκλοφορώντας το album “Polaris” και με μία σημαντική αλλαγή στο line up του συγκροτήματος: την επιστροφή του Daniel Tompkins στα φωνητικά. Μετά την αποχώρησή του από το σχήμα το 2011, δεν χωράει αμφιβολία το γεγονός ότι εξαιρετικοί performers πέρασαν από το συγκρότημα, αφήνοντας ο καθένας ξεχωριστά το προσωπικό του στίγμα στην μουσική πορεία των Tesseract (και ποιος δεν λάτρεψε Ashe O’ Hara στο “Altered State”). Παρ’ όλα αυτά, η επιστροφή του Tompkins μας κίνησε το ενδιαφέρον, μιας και ήταν το πρόσωπο που έδωσε φωνή στην πρώτη μουσική απόπειρα αυτού του συγκροτήματος που έμελε να χαράξει τη δική του καινοτόμο πορεία στα μουσικά πράγματα, συνδυάζοντας στοιχεία του progressive metal και του djent, με απίστευτες μελωδίες.
Η προσωπικότητα και η ιδιοφυΐα των Tesseract περνάει μέσα από κάθε μικρή λεπτομέρεια που συναπαρτίζει το συγκρότημα. Υπογραμμίζεται και αναδεικνύεται έντονα από το διακριτό παίξιμο του μπασίστα Amos Williams, που αποτελεί σταθερή αξία στις δισκογραφικές δουλειές της μπάντας. Έτσι και το “Polaris” αποτελούμενο από δέκα κομμάτια (το ένα πραγματικά καλύτερο από το άλλο) εμπεριέχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τους Tesseract την μπάντα που είναι. Η συνύπαρξη των εύθραυστων ατμοσφαιρικών συναισθηματικών σημείων με τις κορυφαίες εκρήξεις δύναμης και έντασης δημιουργεί μια αξιοζήλευτη ισορροπία σε ό,τι αφορά την ερμηνεία του Tompkins, η οποία κινείται και εναλλάσσεται παράλληλα με τον δυναμισμό και την μελωδικότητα των εφτάχορδων, του μπάσου και των πλήκτρων. Κεντρικός άξονας του δίσκου, αποτελεί ο ξεχωριστός λυρισμός των στίχων, όπου εκφράζεται μια εσωτερική διαδρομή συνειδητοποίησης, αναγνώρισης, κατανόησης και προορισμού. Μια διαδρομή που προσφέρει δύναμη και αισιοδοξία μέσα από την εσωτερική και εξωτερική καταστροφή.
Κατά διαδοχική σειρά, το έναυσμα για το θριαμβευτικό ξεκίνημα δίνει το “Dystopia”, το “Hexes” (στο οποίο συμμετέχει ο Martin Grech) ηχεί σαν αντίλαλος, το “Survival” είναι αδιανόητο να μην χαραχθεί στη μνήμη, το “Tourniquet” είναι τρυφερό, το “Utopia” ξετυλίγει μια πιο σκοτεινή και συγκινητική διάσταση, το “Phoenix” σε εξυψώνει με τον δυναμισμό του, το “Messenger” λίγο πιο “συνηθισμένο” και προβλέψιμο αλλά και πάλι δυνατό χαρτί, όπως και το “Cages” και τέλος, το “Seven Names” που σε στοιχειώσει.
Κάθε ένα από αυτά τα κομμάτια, διαθέτει μια σαφή δομή, με όρια, αρχή και τέλος, χωρίς να πέφτει στην παγίδα της επανάληψης και της αδιάκοπης μονότονης ροής. Η δημιουργικότητα των James Monteith και Acle Kahney παραμένει σταθερή, χωρίς εκπλήξεις αλλά ούτε και απογοητεύσεις. Καταιγισμός από groovy riffs, περίτεχνες – όπως πάντα – μπασογραμμές, δυνατή ακολουθία από τα drums στο συντονισμό του επιμελημένου χάους και συγκλονιστικά ονειρικά φωνητικά. Η απλότητα μέσα από την πολυπλοκότητα είναι επίτευγμα. Τίποτα δεν μπορεί να είναι απλό σε ό,τι αφορά τους Tesseract. Ο σχεδιασμός, η καθαρότητα, η «ακαταστασία» είναι όλα μελετημένα. Και αυτό είναι ένα από τα πιο ασυνήθιστα συνθετικά γνωρίσματα που μπορεί να διαθέτει μια μπάντα. Οι προηγούμενες κυκλοφορίες τους το αποδεικνύουν έμπρακτα αυτό.
Συνολικά, οι Tesseract ανταποκρίθηκαν στα υψηλά standards που έχουν θέσει οι ίδιοι μέσα από τη δουλειά τους όλα αυτά τα χρόνια. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι το “Polaris” είναι το καλύτερο album που έχουν κυκλοφορήσει. Κάθε album που έχουν κυκλοφορήσει είναι κορυφαίο και αξίζει να χαρακτηριστεί το καλύτερο. Ο πήχης έχει τεθεί από την αρχή ψηλά και κάθε φορά δεν αποτυγχάνουν στο να φέρουν εις πέρας αυτή τη δοκιμασία.