Η αλήθεια είναι πως όταν πρωτοάκουσα το “The Shadow Self” προβληματίστηκα. Όχι με την ποιότητα των τραγουδιών ή με την εκτέλεση της Tarja Turunen και της μπάντας της. Όχι με την παραγωγή του θρυλικού Tim Palmer. Αυτό που με προβλημάτισε στον τέταρτο δίσκο της ιέρειας της symphonic metal είναι η συνοχή του μουσικά. Από τη μία, ίσως είναι ο πιο ισορροπημένος δίσκος της Tarja όσων αφορά το πάντρεμα κλασικής και metal μουσικής, με την μπάντα να δίνει δυναμικά το παρόν κάνοντας την τελευταία δουλειά της τραγουδίστριας την πιο heavy της. Από την άλλη, στο μίγμα του δίσκου υπάρχουν και άλλα στοιχεία ατάκτως ερριμμένα θα έλεγα. Ακούμε 80’s και 70’s rock, funk, progressive, κινηματογραφική μουσική και άλλα είδη. Και ενώ αυτό είναι συνήθως στοιχείο που θεωρώ θετικό και το επιζητώ σε μια δισκογραφική δουλειά, εδώ μου έδωσε την εντύπωση ότι έκοβε κάτι από τη ροή των κομματιών.
Ο δίσκος ξεκινά με το “Innocence”, ένα καθαρό symphonic metal κομμάτι με δυνατό rhythm section και ένα πιανιστικό θέμα παρμένο κατευθείαν από Chopin. Το “Demons in you” αρχίζει με funk εισαγωγή και slaps στο μπάσο για να “σωθεί” από ένα δυναμικό riff και την guest συμμετοχή της Alissa White-Gluz, όχι μόνο με growls, αλλά και clean φωνητικά. Το “No Bitter End” ενώ μπαίνει αγριεμένα, δεν κερδίζει τις εντυπώσεις λόγω του χλιαρού 80’s ρεφρέν του. Το “Love to hate” ξεκινά δραματικά με την Tarja να κάνει μια πολύ θεατρική ερμηνεία, η διασκευή όμως του “Supremacy” των Muse αποτυγχάνει να δώσει κάτι διαφορετικό.
Μετά το ατμοσφαιρκό “Living End” φτάνουμε στο πιο περίεργο και θεατρικό κομμάτι του δίσκου, το “Diva”. Ναυτικό-πειρατικό κομμάτι με θεματική που εξιτάρει τα πλήθη μιας και απ’ ότι φαίνεται η πληγή Nightwish δεν γιατρεύεται εύκολα. “Eagle Eye” και επιστροφή στα παλιά λημέρια symphonic metal με επικό ρεφρέν και τη συμμετοχή του αδερφού Toni Turunen. Ακολουθούν τα αρκετά σκοτεινά και μελαγχολικά “Undertaker” και “Calling from the wild” που είναι περισσότερο βασισμένα στη δυναμική της μπάντας, για να κλείσει ο δίσκος με το “Too Many”, μια πιο prog δημιουργία που χτίζει σε πολλά επίπεδα. Tip: αφήστε το κομμάτι να τελειώσει γιατί στο τέλος κρύβεται έκπληξη.
Σίγουρα οι fans της Tarja ικανοποιούμαστε από τον δίσκο μιας και παίρνουμε τη δόση μας ως εθισμένοι πλέον στη φωνή της και σε αυτό το στυλ μουσικής από το 1997. Μουσικά και εκτελεστικά το “The Shadow Self” δεν αφήνει παραπονεμένους (άλλωστε έχουν συμπράξει εξαιρετικοί μουσικοί από όλο τον κόσμο σχεδόν) και, με εξαίρεση την ατυχή σε ορισμένα σημεία ανάμιξη ετερόκλητων στοιχείων, η δουλειά της Tarja Turunen είναι ακόμα μια επιτυχία της ως solo act που θα την φέρει και πάλι στο προσκήνιο (όχι ότι είχε φύγει και ποτέ).