Φιλανθρώπικο event στο Gagarin σαββατόβραδο με 5+1 stoner/ex-stoner συγκροτήματα και τους Tardive Dyskinesia, τα έσοδα του οποίου θα πήγαιναν στον Ξενώνα “Ανακούφιση”. Αφού δεν μπορεί το εντεταλμένο τρίο να κάνει τα βασικά, δίνοντας ελπίδα στην ζωή, καλείται όπως πάντα η κατάπτυστη τάξη να δείξει την ανθρωπιά. Η λύση δε θα βρεθεί μόνο μέσα από τα live, αλλά πάντα η μουσική έδινε το έναυσμα για αφύπνιση. Στη Λιοσίων βρεθήκαμε το Σάββατο βράδυ λοιπόν εμείς και άλλα 400+ άτομα.
Ανταπόκριση: Ειρήνη Παππά – Νίκος Σουλαντίκας / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
2TheBone
Αυτό το κακό που τώρα τελευταία τα lives ξεκινάνε όντως την ώρα που γράφουνε, πρέπει να …μαθευτεί, υποθέτω. Εντάξει, έγινε μία, έγινε δύο, την τρίτη θα γίνει και το κοινό πιο συνεπές και δε θα χάνουμε τις πρώτες μπάντες. 2TheBone λοιπόν, την επόμενη φορά!
Puta Volcano
Πάνε περίπου δυόμιση χρόνια από την τελευταία φορά που είδα live τους Puta Volcano. Ξέρω ξέρω, απαράδεκτη. Ενώ όμως την πρώτη φορά back then με είχαν αφήσει με χλιαρά σχόλια, αυτή τη φορά με κέρδισαν. Είδα μια πιο δεμένη, μουσικά, μπάντα, τα κομμάτια της οποίας έχουν δικό τους στυλ, σε rock πλαίσια γενικότερα, χωρίς να θυμίζουν/αντιγράφουν κάτι γνωστό. Τα φωνητικά είναι καθαρά και μελωδικά, με χροιά που σε μαγνητίζει αμέσως και καλή ένταση, και διέκρινα πολλές ενδιαφέρουσες μπασογραμμές και κιθαριστικές ιδέες. Δυστυχώς ο ήχος θεωρώ οτι τους αδίκησε και έθαβε την κιθάρα στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισής τους. Θα τους παρακολουθώ πιο στενά από εδώ και στο εξής.
Drunk Motherfuckers
Αnd Alcohol For All τονίζουν οι Drunk Motherfuckers (και οι Κόζα Mόστρα το δίνουν τσάμπα..) αλλά τα 5 ευρά δόθηκαν για τον σκοπό και δεν μπόρεσα να ακολουθήσω το feeling. Boozostoner για πάρτυ με μεγάλη πίστα για χορό. Δυστυχώς δεν πέρασε στον περισσότερο κόσμο η groovα για να δωθεί το έναυσμα. Μπορεί να είναι το μεγάλο του χώρου στο Gagarin, μπορεί οι πάντα χαμηλές κιθάρες και η έλλειψη όγκου, αλλά μπορεί και πως απλά οι συνθέσεις δεν δίνουν και κάτι ολοκαίνουριο στην σκηνή.
Maplerun
Για τη συνέχεια ξεφεύγουμε λίγο από το stoner ύφος της βραδιάς, καθώς στη σκηνή ανέβηκαν οι Maplerun. Φανερά έτοιμοι για live [από τα κομμάτια μέχρι και την εμφάνιση, θα έλεγα], παρουσίασαν κυρίως κομμάτια από τον καινούριο τους δίσκο, “Restless”, χωρίς να λείπουν και παλιά “hits”, όπως το αναγνωρίσιμο “For You”. Με κατεύθυνση περισσότερο προς το alternative rock πλέον, τα κομμάτια τους επιβεβαιώνουν την άποψη που είχα αναφέρει και παλιότερα, οτι δηλαδή ακούγονται καλύτερα σε live εκτελέσεις, χωρίς παρόλ’ αυτά να μπορώ να πω οτι ενθουσιάστηκα.
Lucky Funeral
Δεύτερη φορά που οι Lucky Funeral παρουσίασαν ολόκληρο το νέο τους δίσκο μετά το αδικημένο εκείνο release στις 17 Μαΐου, αφού, όπως και ο Mike “κάρφωσε”, μερικοί προτιμήσαμε το live των Swans. Στα του live στο Gagarin, ο ήχος μουντός, οι κιθάρες χαμηλά, και το κοινό “χαμένο”. Οι ακόλουθοι των 2 δίσκων και μερικών split των Lucky βρίσκονται πια σε διχασμό. Το sludge and roll έχει πια χαθεί. Τώρα έχει prog ρυθμούς, ambient σημεία, μπλιμπλίκια, blast beats (!!!) και καθαρά φωνητικά. Το συγκρότημα έθεσε ψηλά τον πήχη αφού ήδη από τον προηγούμενο δίσκο τα σημεία του πειραματισμού και η διάθεση των μελών του ήταν ξεκάθαρα. Δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω το “Tantalus is alive” καθώς είναι πιο κοντά στα ακούσματά μου, αλλά και ρυθμικά το τραγούδι ξεφεύγει.
“Πολλά είναι τα φοβερά στον κόσμο μα τίποτα φοβερότερο από τον άνθρωπο” μας δίδαξε ο Σοφοκλής και δένει αρμονικά με το “Chorus”. Είναι βαρύ το ότι οι LF έδωσαν διαμάντι στην μουσική, αλλά σίγουρα ο δίσκος τους δίδαξε πολλά άτομα ότι οι Lucky δεν είναι μόνο “Stay Away”, “Babis Τhe Stoned Cat” και “Amanda”. Με μερικές ακόμα ακροάσεις και θα πειστούν πολλοί για την αξία του “Find Your Soul in Beautiful Lunatics”.
Potergeist
Και καθώς αρχίζουμε να μετράμε λεπτά μετά τις 12 το βράδυ, πήραν σειρά και οι Potergeist. Οι Potergeist και οι φίλες τους δηλαδή, αφού το πρώτο κομμάτι που παίξανε ήταν το ομώνυμο του δίσκου τους, “Muddy Mermaids”, με δύο κοπέλες στα guest φωνητικά. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ ωραίο, και η συνέχεια γνωστή. Desertίλα και groovy stoner, με κέφι [και σάλιο] πάνω στη σκηνή. Επικοινωνιακός frontman και δυνατός drummer, και συνολικά μια ορεξάτη εμφάνιση με αρκετά καλό ήχο. Εγώ πάντως περιμένω να φέρει κάποιος του Φιλανδούς Blake στην Ελλάδα και ξέρω ήδη το opening act.
Tardive Dyskinesia
Η ώρα του άτυπου headliner ήταν γύρω στη μία. Η αίσθηση ότι κάτι μεγάλο θα συνέβαινε ήρθε από το πανό που υψώθηκε μαζί με τo artwork πάνω στην σκηνή. Intro και ο Μάνθος με 3η κιθάρα να παίζουν for the first time live το “Circling Around the Unknown”. Ο ένας ύμνος μετά τον άλλον από το “Static Apathy in Fast Forward” δεν με άφησε να ηρεμήσω. Σε μία εγρήγορση συνέχεια. Να προσπαθείς να μετρήσεις και να καταλάβεις από πού σου σκάνε οι γροθιές. Το απόλυτο drumming, με τα breakdowns, τα μπουκώματα και τη φωνή να σε στοιχειώνουν. Πολλά αυτάκια ματώσαν σίγουρα χτες. Τα “Empty Frames”, “We, the Cancer”, “The Chase Home”, “Prehistoric Man” είναι από τα λίγα κομμάτια που συγκράτησα, χωρίς να λείπουν και παλαιότερα, όπως, αλίμονο, το “Triggering The Fear Reactor”. Από το μισό του set, όταν και δηλαδή είχαμε μπει σε τελείως Djent mood, ο ήχος μου φάνηκε να αδειάζει, να μην καλύπτει όλο το ακουστικό φάσμα. Ο λόγος οι μόνο 100 ανώριμοι (όπως μας χαρακτήρισαν οι Tardive) που παρέμειναν στον χώρο. Λίγοι και καλοί.
Συνολικά ο ήχος της βραδιάς ήτανε μέτριος προς κακός, με λίγες εξαιρέσεις [και πιο τρανή τους Tardive Dyskinesia], και ο κόσμος παρά τα πολύ θερμά χειροκροτήματα ήταν κάπως “μουδιασμένος”. Η αλήθεια είναι οτι περίμενα περισσότερο τζέρτζελο και χαμό γι’ αυτό το live, και όντως όσον αφορά τις μπάντες τα σχόλια είναι διχασμένα. Κατά τ’ άλλα, εμείς εδώ είμαστε και σίγουρα θα τιμήσουμε και τις επόμενες φορές ανάλογες φάσεις.