Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει περάσει ένα 24ωρο απο την αναγγελία της δυσάρεστης είδησης για το θάνατο του Lou Reed και το “Transformer” παίζει στο πικ-απ. Ένας αληθινός ποιητής, μία από τις επιδραστικότερες φυσιογνωμιές του rock n’ roll, που όπως είπε ένας φίλος ύστερα από μία μεγάλη βόλτα στη κακόφημη, άγρια μεριά της πόλης, έφθασε εκεί που πλέον θα απολαμβάνει μία τέλεια ημέρα.
Το κύκνειο άσμα του Lou Reed ήταν η συνεργασία του με τους Metallica στο “Lulu” που κυκλοφόρησε πριν 2 χρόνια και οι κριτικές πού πήρε ήταν οι χειρότερες, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό. Είτε πρόκειται για τους Metallica, είτε για τον John Zorn, ο Lou Reed ήταν πάντα ανοιχτός για συνεργασία με οποιονδήποτε μουσικό η συγκρότημα ήταν έτοιμο να σπάσει κάθε φραγμό για χάρη της έκφρασης και του πειραματισμού χωρίς να πολυνοιάζεται για τις κριτικές και τις πωλήσεις όπως έκανε και ο ίδιος, με τρανταχτό παράδειγμα το “Metal Machine Music” του 1975.
Αυτό ξεκίνησε από τη “μπανάνα” που κυκλοφόρησε το 1967 με τους Velvet Underground & Nico, με τις “ευλογίες” του Andy Warhol. Με στίχους επηρεασμένους από τη Beat γενιά ποιητών (Ginsberg, Burroughs) και την…ηρωίνη σε συνδυασμό με επαναλαμβανόμενες μελωδίες βγαλμένες από ένα παρακμιακό σκηνικό μακριά από το κίνημα των λουλουδιών που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή ο δίσκος αυτός άνοιξε τον δρόμο για μπάντες όπως οι Stooges οι οποίοι με τη σειρά τους έδωσαν ζωή σε αυτό που ονομάστηκε Punk. Χαρακτηριστική η δήλωση του Brian Eno σχετικά με την “μπανάνα” όπου λέει “τότε πούλησε 30.000 δίσκους, αλλά αυτοί που τον αγόρασαν τότε ένιωσαν την ανάγκη να ξεκινήσουν τη δική τους μπάντα”. Οι Velvet Underground άντεξαν γι’άλλους 3 δίσκους και διαλύθηκαν στις αρχές τις δεκαετίας του 70, ενώ 20 χρόνια αργότερα ο Lou Reed μαζί με τον John Cale κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό “Songs For Drella”, έναν δίσκο αφιερωμένο στην μνήμη του Andy Warhol.
Ελάχιστοι ήταν οι καλλιτέχνες που κατάφεραν να εκφράσουν την άλλη πλευρά όπως ο Lou Reed, μία πλευρά που συχνά περνούσε απαρατήρητη και που ο Lou Reed έζησε και με το παραπάνω. Τη πλευρά της πορνείας, των ναρκωτικών και του περιθωρίου γενικότερα, μέσα απο το αριστουργηματικό “Transformer” αλλά και το “Berlin” που έστω και κατόπιν εορτής έλαβε απο τον τύπο την αναγνώριση που του άξιζε.
Στη πορεία φανέρωσε την αγάπη του και για την ποίηση σε δίσκους όπως το “Raven” του 2004 (όπου έχει τη τιμητική του o Edgar Allan Poe) ενώ στο “My House” απο το “Blue Mask” του 1982 ο Lou Reed αποδίδει φόρο τιμής στον Delmore Schwartz. Αρκετές ήταν και οι guest συμμετοχές του σε μεταγενέστερες μπάντες όπως οι Gorillaz,Killers,Metric κλπ αλλά και τα περάσματα του απο τον κινηματογράφο όπου συμμετείχε στα “One Trick Pony” και “Blue In The Face” μεταξύ άλλων.
Rest In Peace Lou, ευχαριστούμε για τη μουσική που μας προσέφερες.