Το Thrash Metal μπορεί να ξεκίνησε και ευδοκίμησε στην Αμερική, όμως στην Γερμανία γεννήθηκε το μεγαλύτερο αντίπαλο δέος της σκηνής αυτής: Teutonic Thrash. Μπάντες που χάραξαν τον δικό τους δρόμο, “μεγάλωσαν” το είδος και δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από πολλές γνωστότερές τους. Mε αφορμή το “Total Thrash” documentary, πάμε να θυμηθούμε 10 από τα κορυφαία albums του γερμανικού thrash metal.
Kreator – “Pleasure to Kill” (1986)
Από τις φορές που ένα εξώφυλλο είναι τόσο χαρακτηριστικό, που σε προϊδεάζει ακριβώς για το τι θα ακούσεις στον δίσκο. Το “Pleasure to Kill” είναι ένας λυσσασμένος δίσκος-ορόσημο για το ιδίωμα, και έστειλε την αρμάδα του Mille Petrozza στην παγκόσμια ελίτ του μέταλ. Οι Kreator, προσπαθώντας να ξεπεράσουν το “Seven Churches” των Possessed, κυκλοφόρησαν ένα album κινούμενο ορισμένες φορές στα όρια του death metal, που πραγματικά δοκιμάζει τα όρια της εποχή στα επίπεδα ταχύτητας και επιθετικότητας.
Destruction – “Eternal Devastation” (1986)
Οι Destruction αποτελούν προσωπικά την αγαπημένη μου μπάντα του είδους, και το “Eternal Devastation” την κορυφαία τους στιγμή. Η love it or hate it παραγωγή με τις κιθάρες ξυράφια, η χαρακτηριστική φωνή του Schmier με τις εναλλαγές από γρέζι σε καθαρά πετάγματα, το εμβληματικό εξώφυλλο, τα ασταμάτητα riffs του Mike Sifringer… δίσκος που ξεκινάει με το “Curse the Gods” δεν γίνεται να χάσει.
Exumer – “Possessed by Fire” (1986)
Το ντεμπούτο των Exumer μπορεί να μη είχε την λύσσα του “Pleasure to Kill” ή την ωμότητα του “Eternal Devastation”, αλλά παραμένει ένα κορυφαίο album από συνειδητοποιημένους μουσικούς που πήγαν το είδος ένα βήμα πιο πέρα. Παίρνοντας πολλά (ΠΟΛΛΑ) στοιχεία από Slayer, έφτιαξαν ένα σκοτεινό δίσκο με γερές βάσεις στο κλασικό heavy/speed.
Assassin – “The Upcoming Terror” (1986)
Μια μπάντα που δεν βρέθηκε ποτέ στην “πρώτη γραμμή” της σκηνής, οι Assassin συνδύαζαν hardcore punk με τα γνωστά συστατικά του γερμανικού thrash, και στο “Upcoming Terror” είχαν την κορυφαία τους στιγμή. Χωρίς να υπάρχουν οι πρωτοποριακές ή κλασικές συνθέσεις, το debut album των Assassi είναι βάλσαμο για όποιον ζει για τις υψηλές ταχύτητες στο thrash. H παραγωγή δυστυχώς χαντάκωσε τον δίσκο, που έχει πάρα πολλές στιγμές αγνής τρέλας τις οποίες δεν κατάφεραν να ξαναφτάσουν μελλοντικά.
Sodom – “Persecution Mania” (1987)
O δεύτερος δίσκος των Sodom ήταν αυτός στον οποίο βρήκαν τον ήχο που τους καθιέρωσε στο Teutonic Thrash στερέωμα. H συμβολή του “νέου” Frank Blackfire ήταν καθοριστική τόσο στην αλλαγή του ήχου όσο και στο concept της μπάντας, αφού ξεκίνησαν για πρώτη φορά να ασχολούνται με κοινωνικοπολιτικά θέματα. To “Bombenhagel” είναι σταθερά μέχρι και σήμερα το closing track στις συναυλίες τους.
Holy Moses – “Finished with the Dogs” (1987)
Οι Holy Moses είναι από τις παλαιότερες μπάντες του χώρου, ακόμα και αν στις πρώτες τους κυκλοφορίες έπαιζαν καθαρό heavy metal. Με μπροστάρισσα την Sabina Classen, το μόλις δεύτερο full length album τους κυκλοφόρησε από την -απόλυτα χαρακτηριστική- “Aaarrg Records” και είναι ένας πραγματικά extreme δίσκος, που συνδέει punk περάσματα με technothrash αλλά και crossover-ίζοντα σημεία, και συνολικά φοβερή ατμόσφαιρα.
Tankard – “The Morning After” (1988)
Mια μπάντα που αρκετοί σνομπάρουν λόγω του λίγο πιο comedy χαρακτήρα αναφορικά στην ψύχωσή τους με τις μπύρες, οι Tankard δεν έχαναν πουθενά από τους γνωστότερους συμπατριώτες τους. Στον τρίτο τους δίσκο ανέβασαν το τεχνικό επίπεδο, τις ταχύτητες, αλλά και την party ατμόσφαιρα, και μαζί και την δημοτικότητά τους κατακόρυφα.
Deathrow – “Deception Ignored” (1989)
Με την τρίτη τους προσπάθεια, οι Deathrow κατάφεραν να μας προσφέρουν έναν άψογο σύνθετο thrash δίσκο, που κλείνει το μάτι στο progressive. Σίγουρα όχι όσο εύπεπτο και εύκολο στο άκουσμα όπως οι δίσκοι του big-4 της σκηνής, παρεξηγήθηκε αρχικά, αλλά σε βάθος χρόνου έχει κερδίσει την θέση που του αναλογεί στην ιστορία.
Paradox – “Heresy” (1989)
Ένας δίσκος που δικαίως ακόμα θεωρείται υποτιμημένος, το “Heresy” είναι ένα concept album σχετικά με τις σταυροφορίες του 13ου αιώνα. Έχοντας αρκετές αμερικάνικες επιρροές, έκαναν την διαφορά από τους υπόλοιπους συμπατριώτες τους και παρουσίαζαν μια πιο “εύπεπτη” version thrash στον ακροατή, με δισολίες και μελωδικά περάσματα.
Mekong Delta – The Principle of Doubt (1989)
Ένας ορυμαγδός υπερτεχνικού thrash, και ίσως το πιο διαφορετικό album της λίστας. Εν μέσω ενός φοβερού σερί δίσκων, οι Mekong Delta πιάνουν το peak τους στο “Principle of Doubt”, το οποίο μπορεί να μην τους βρίσκει στην πιο “ακραία” τεχνικά εκδοχή τους, αλλά κερδίζει σε συνθέσεις. Μια ακρόαση στο ομώνυμο κομμάτι αρκεί για να πιστοποιήσει την παράνοια και την ποιότητα του δίσκου.
