Η τελευταία περιοδεία για τους θρυλικούς Swans, ξεκίνησε από την Ελλάδα, με δύο εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Πρώτη τους στάση η Αθήνα, με ένα αναμενόμενο sold out που έγραψε ιστορία για τους ίδιους, αλλά και για εμάς, αφού δεν είχε ξαναγίνει στις προηγούμενες 3 εμφανίσεις τους. Αυτή η επική βραδιά ολοκληρώθηκε από τον Ψαραντώνη, έναν άνθρωπο γεμάτο ιστορία στην εγχώρια μουσική σκηνή, αλλά και στο εξωτερικό.
Ανταπόκριση: Εύη Φιλιππίδη / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Στην είσοδο του Gagarin, υπήρχε κι ο απαραίτητος εξοπλισμός για αυτό που θα ακολουθούσε και δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο πέρα από τις ωτοασπίδες. Με τη σκηνή να θυμίζει ταβερνάκι και τον χώρο να έχει γεμίσει από νωρίς, ο Ψαραντώνης, με την συνοδεία των Ψαρολάμπη, Γιάννη Παξιμαδάκη και της Νίκης Ξυλούρη, άνοιξαν το live χωρίς καθυστερήσεις. Δίχως να ξέρω τι να περιμένω από το συγκεκριμένο σχήμα, έμεινα έκπληκτη με την παθιασμένη ερμηνεία και την όρεξη του να κάνει αυτό που αγαπάει τόσο πολύ. Δυστυχώς όμως, αποδείχτηκε πως το κοινό στον μεγαλύτερο βαθμό του δεν ήταν σωστά προετοιμασμένο (για να μη πω κατάλληλο), για τον λυράρη Ψαραντώνη, αφού ο κόσμος μιλούσε συνεχόμενα χωρίς να δίνει την απαραίτητη βάση που χρειαζόταν, με αποτέλεσμα να χάνονται μέσα στους ψιθύρους. Ωστόσο προς το τέλος, το κοινό φάνηκε να ξυπνάει και να συμμετέχει στο σκοτεινό γλέντι που είχαν στήσει επί σκηνής.
Η ώρα έφτανε 23:00 και οι Swans, ανέβηκαν στην σκηνή. Σε αυτό το σημείο ο κόσμος ηρέμησε και καθηλώθηκε μπροστά από τον Michael Gira. Οι πρώτες νότες από το “The Knot” ακούστηκαν και η ανατριχίλα από τον ακραία κρυστάλλινο ήχο, χτύπησε τους περισσότερους σαν καταιγίδα. Προσωπικά, δεν ήξερα ποιον να πρωτοκοιτάξω σε αυτό το σημείο. Τον Phil Puelo, που από το πρώτο κιόλας κομμάτι άρχισε να τσακίζει τις μπαγκέτες στα drums και να πετάγονται κομμάτια παντού; Τον Christoph Hahn, στο lap steel guitar, με τα μανιακά εφέ του; Ή μήπως τον νεοεισαχθέντα Paul Wallfisch, στα πλήκτρα που αποδείχτηκε ένα τεράστιο ταλέντο; Όπου και να κοίταζα δεν είχε σημασία, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως ο Gira, είναι ένας υπερήφανος μαέστρος που έχει αυτούς τους μουσικούς να τον πλαισιώνουν στο όραμά του.
Στο “Cloud of Unknowing”, μας βύθισαν στα αμείλικτα riffs και το ατμοσφαιρικό χάος, δημιουργώντας το κλίμα μιας υπέρτατης τελετής που σε ταξιδεύει στα σύννεφα του άγνωστου, με οδηγό τον Gira στο μικρόφωνο και τα χέρια του στον αέρα, να σου δίνει την αίσθηση πως κάνει επίκληση στους θεούς. Η μεγαλύτερη έκπληξη παρόλα αυτά, ήρθε με το νέο κομμάτι “The Man Who Refused To Be Unhappy”. Ήταν η στιγμή που έλαμψε η ήρεμη δύναμη -όπως τον αποκαλούσα σε όλη τη διάρκεια- ο Christopher Pravdica με τις αρρωστημένες μπασογραμμές του, να συνοδεύουν τον απίστευτο noise ήχο του Norman Westberg, στην κιθάρα. Ένα κομμάτι που δεν άφησε κανέναν ακίνητο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα μικρό pit στον κάτω χώρο του μαγαζιού. Προσωπικά αυτό το σημείο το θεωρώ το highlight της βραδιάς.
Για το τέλος, δεν θα μπορούσε να λείψει το ομώνυμο κομμάτι, από το album που έγινε η αιτία του tour τους. Το κομμάτι έπος, που όλος ο κόσμος περίμενε να ακούσει. “The Glowing Man” κι όλα όσα είπα πιο πάνω για τον καθένα ξεχωριστά, ξεχάστε τα. Έγιναν ένα αρμονικό, αρρωστημένο σύνολο, με τα decibel στα ύψη να χτυπάνε σαν ρεύμα τα σώματα μας και να κοιτάμε με γουρλωμένα τα μάτια τη σκηνή . Ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, όπως οι κύκνοι ξέρουν να προσφέρουν στο κοινό τους απλόχερα.
Οι τίτλοι τέλους έπεσαν, οι Swans στάθηκαν πάνω στην σκηνή, ευχαρίστησαν θερμά τους 3 Shades of Black, των Ψαραντώνη, αλλά και το κοινό, με μια βαθιά υπόκλιση. Να ευχαριστήσω κι εγώ την ομάδα των 3 Shades of Black, για την βραδιά που μας χάρησαν και να ευχηθώ στους Swans, καλό ταξίδι με όσες έννοιες μπορεί να περιέχει αυτή η έκφραση. Εις το επανειδήν!