Διπλή πρωτιά την Πέμπτη που μας πέρασε καθώς Týr και Swallow the Sun μας επισκέφτηκαν και εμείς τσακιστήκαμε στο Κύτταρο για να απολαύσουμε το αυθεντικό folk των πρώτων και το μελωδικό doom-death των δεύτερων. Για πάμε να δούμε τι ψάρια πιάσαμε.
Aνταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Στους Týr πράγματα είναι λίγο πολύ ξεκάθαρα και έχουμε ξαναπεί πόσο αυθεντικό και ειλικρινές είναι το folk όραμα τους, χτισμένο υπομονετικά πάνω στις πολυφωνίες και τις παραδοσιακές φόρμες των νήσων Φερόε. Εδώ θα πατήσει και το μοναδικό μου παράπονο, καθώς αυτές οι πολυφωνίες είναι λίγο δύσκολο να αποδοθούν ικανοποιητικά live, και οι Týr από το να ρισκάρουν να υπονομεύσουν την ίδια τους την μουσική προτίμησαν να καταφύγουν στην ασφαλή λύση των προηχογραφημένων μερών. Δε ξέρω πώς ακριβώς αισθάνομαι με αυτό, το ηχητικό αποτέλεσμα μια χαρά ήταν, αλλά το να ακούς live το “Hold the Heathen Hammer High” φερ’ ειπείν και η γραμμή του ρεφραίν να είναι κονσέρβα αντίστοιχη του cd εμένα με μούδιασε λίγο. Κατά τ’ άλλα τίποτα λιγότερο από ό,τι θα περιμένατε: άψογη απόδοση, κομμάτια από όλη σχεδόν την δισκογραφία τους, πολύ κέφι και συναίσθημα και ο λιγοστός κόσμος να περνάει πραγματικά καλά. Και το “Tróndur í Gøtu”, προηχογραφημένα-ξεπροηχογραφημένα είναι ανατριχιαστικό live.
Σκυτάλη στους λιγομίλητους Φινλανδούς doom-deathsters Swallow The Sun, οι οποίοι για πάνω από μιάμιση ώρα γέμισαν το Κύτταρο με τα αργά riffs τους και τις μελαγχολικές μελωδίες τους. Επίσης στρυφνή και δυσκολοαπόδοτη μουσική, αλλά δε νομίζω ότι απογοήτευσαν κανέναν. Καλά πατήματα, καλός ήχος – αν και στην αρχή τη φωνή την φανταζόμασταν παρά την ακούγαμε – και γενικά μια μπάντα που φάνηκε να πιστεύει πολύ αυτό που κάνει. Μεγάλες κιθάρες, πειστική απόδοση, υποβλητικοί ρυθμοί και λιτή, καλοχτισμένη ατμόσφαιρα. Κερασάκι στην τούρτα η παρένθεση με τις ακουστικές κιθάρες, όπου παρουσιάστηκαν με απρόσμενα γοητευτικό τρόπο τα “Pray For The Winds To Come”, “The Heart Of A Cold White Land” και “Songs From The North”. Μοναδική παραφωνία τα προηχογραφημένα – αμάν πια με αυτό το θέμα! – φωνητικά της Anette Olzon στο “Cathedral Walls”. Δε ξέρω τι να έκανε, να τα έλεγε ο ίδιος, λες και του λείπουν οι ικανότητες! OK, καταλαβαίνω ότι ίσως οι οπαδοί να θέλανε να ακούσουν αυτό το πραγματικά πανέμορφο κομμάτι πιο κοντά στην αυθεντική του εκτέλεση αλλά δε με νοιάζει, γκρίνιαξα για τους Týr που τους έχω αδυναμία, θα γκρινιάξω και γι αυτούς!
Αλλά μεταξύ μας, μη μου πολυδίνετε σημασία. Και οι δύο μπάντες απέδωσαν εξαιρετικά και όσοι – λιγοστοί – ήμασταν εκεί το ευχαριστηθήκαμε κάργα. Αλήθεια.