Το Σάββατο στο στενό της Αβραμιώτου οι Stonebringer είχαν το release live show τους, όπου και παρουσίασαν τον πρώτο full-length δίσκο τους, “Those Winds”. Μαζί τους ήταν οι post metallers Lambeth υπεύθυνοι για το «ζέσταμα» του κοινού. Όπως κι έγινε.
Ανταπόκριση: Ελπίδα Πουρναρά / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Ο από πολύ νωρίς γεμάτος χώρος, αφενός μου προξένισε μια κάποια απορία μιας και είναι ευρέως γνωστή η τάση του κοινού να αποφεύγει τα opening acts, αφετέρου μου έδωσε μια ιδέα για το τι εστί «Τhe Lambeth». Οι παρέες δίπλα μου αδημονούσαν για την επί σκηνής εμφάνισή τους και οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν από το πρώτο κιόλας κομμάτι, που τόσο όμορφα έδενε με το απόσπασμα της ταινίας “Network” και τον καθηλωτικό Howard Beale. Παρακολουθήσαμε μια μπάντα γεμάτη ενέργεια, που έχει κάνει πολύ καλή δουλειά και φάνηκε να έχει φτάσει στο σημείο αυτό με κόπο. Μια μπάντα που αν και πρωτοεμφανιζόμενη, δε φάνηκε να στερείται τίποτα άλλων με μακροχρόνια πορεία και θα μπορούσε άνετα να σταθεί δίπλα σε ηχηρά ονόματα του είδους – τουλάχιστον! Ακούσαμε υλικό τους που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα με μόνες εξαιρέσεις τα “All is one. All is infinite” και “Choice Between Fear and Love”, που μπορείς να βρεις στο SoundCloud. Εγώ, όπως κι οι περισσότεροι που τους γνώρισαν εκείνο το βράδυ θα ζητήσω τη δημοσιοποίηση των κομματιών και περισσότερα gigs άμεσα.
Λίγη ώρα μετά στη σκηνή εμφανίστηκαν οι οικοδεσπότες της βραδιάς. Οι Stonebringer, με έναν frontman σαν άλλος Tonis Sfinos, με λαχανί καφτάνι, floral παντελόνι και άρβυλα, δεν έδειξαν να αστειεύονται. Αφού απηύθυναν τους χαιρετισμούς τους και τα εύσημα στους Lambeth στο ήδη γεμάτο venue, ξεκίνησαν την παρουσίαση του υλικού τους. Που δεν ήταν άλλο από το τελευταίο πόνημά τους, το “Those Winds”. Μετά τα τρία πρώτα δυναμικά κομμάτια που ομολογουμένως προκάλεσαν μικρά mosh pits, η σκηνή εμπλουτίστηκε με μερικές ακόμα παρουσίες. Ήρθαν λοιπόν τα folk στοιχεία που είχαμε ακούσει ήδη στο δίσκο. Προστέθηκαν το μπουζούκι και μια υποτυπώδης χορωδία, δύο κοπέλες, δηλαδή, που πλαισίωσαν τον Νίκο και για αρκετή ώρα παρέμειναν στη σκηνή μετέχοντας κυρίως χορευτικά.
Θα έλεγε κανείς πως λόγω κάποιων προβλημάτων στον ήχο, η συγκεκριμένη εμφάνιση των Stonebringer σε κάποια σημεία χώλαινε και προσωπικά το περίμενα λίγο πιο «εκρηκτικό» θα έλεγα. Βλέποντας τα πράγματα με χιούμορ όμως (βλ. Tonis & τσικάκια, χαχαχα) και το gig space του Six D.O.G.S. να παραμένει γεμάτο καθ’ όλη τη διάρκεια, μάλλον ο κόσμος πέρασε καλά και μάλλον όλο αυτό ήταν μια άτυχη στιγμή. Οψόμεθα και καλοτάξιδος ο δίσκος!