Fact I: O Scott Weiland δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ να αναπληρωθεί.
Fact II: Oι Stone Temple Pilots δεν είναι (εδώ και καιρό) η οργισμένη grunge band που ήταν πριν 30 χρόνια.
Fact III: To “Perdida” είναι ένα πολύ όμορφο acoustic rock album, και ο Jeff Gutt ένας άξιος ερμηνευτής για την συνέχεια του έργου των Pilots.
Είναι άδικο οποιαδήποτε συζήτηση για τους STP να ξεκινάει με αναφορά σε πρώην μέλος; Ίσως όχι, όταν η περσόνα, η φωνή του και οι στίχοι του ήταν αυτά που τους εκτόξευσαν στις top bands της εποχής, χωρίς να υποτιμάμε την συνθετική ικανότητα του Robert DeLeo. Γιαυτό και αποδείχτηκε τόσο δύσκολη η αντικατάστασή του, με την «λύση» να έρχεται από εκεί που δεν το περίμενε κανείς, με τον (δις) χαμένο του αμερικανικού X Factor, Jeff Gutt.
Προς τιμήν του, ο Gutt δεν προσπαθεί να γίνει Weiland no2 -κι ας μοιάζουν οι χροιές τους- και οι STP αντίστοιχα δεν προσπαθούν να παρουσιάσουν κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα της μπάντας τώρα. Το “Perdida” ξεκάθαρα δείχνει την ηλικία τους, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, καθώς το πείραμα μοιάζει πετυχημένο. Ένας δίσκος ξεγυμνωμένος από εφέ και παραμόρφωση, ηχογραφημένος σε vintage όργανα και με την συνοδεία «ξένων» ήχων του βιολιού, cello (περιέχει ακόμα και flute solo) που βασίζεται ξεκάθαρα στις συνθέσεις σε μια singer/songwriter αισθητική. Από το εισαγωγικό και πολύ μελωδικό “Fare Thee Well”, στο πιο ατμοσφαιρικό “Years” και στο ανατολίτικο “She’s My Queen” το album έχει ποικιλία στον ήχο χωρίς να χάνει σε ομοιογένεια ή ποιότητα. Θα είναι επίσης πολύ ενδιαφέρουσα η live παρουσίαση του δίσκου, θυμίζοντας μέρες MTV Unplugged.
Οι STP κυκλοφόρησαν (άθελά τους) το “Perdida” σε μια χρονική συγκυρία που το βοηθά πολύ, καθώς είναι 100% stay-at-home καραντινάτο album.