Οι Stone Cold Dead είναι το καινούριο σχήμα του Γιώργου Μπόκου (ex-Rotting Christ, ex-Nightfall) με τον Χάρη Παζαρούλα (ex-Ostrobothnian Chamber Orchestra). Το ντεμπούτο τους, “Lava Flows”, σε παραγωγή Μπόκου και μίξη/mastering από τον Βασίλη Γκουβάτσο, κυκλοφορεί στις 6 Νοεμβρίου από την Volcanic Music.
Ο Μπόκος δεν χρειάζεται συστάσεις μιας και είναι ενεργό μέλος της metal σκηνής χρόνια τόσο ως κιθαρίστας όσο και ως παραγωγός. Με την ίδρυση των Stone Cold Dead φαίνεται ότι αποφάσισε να φύγει λίγο από γνώριμα μονοπάτια και να πειραματιστεί μουσικά και όχι μόνο. Πριν προχωρήσουμε στα μουσικά χαρακτηριστικά του δίσκου αξίζει να αναφέρουμε τις ιδιαιτερότητες αυτού του εγχειρήματος.
Το concept του δίσκου έχει ως κεντρικό άξονα την ρήση «γνώθι σαυτόν», αναφορές στην «Αλληγορία του Σπηλαίου» και λαμβάνει χώρα σε ένα αρχετυπικό Κοσμικό Δέντρο το οποίο συνδέει τρεις διαφορετικές πραγματικότητες (Underworld “I.STONE”, Terrestrial World “II.COLD”, Upper World “III.DEAD”). Με βάση αυτήν την τριπλέτα στο album εμφανίζονται τρεις διαφορετικοί drummers αναλαμβάνοντας ο καθένας από ένα μέρος του δίσκου. Στο πρώτο μέρος έχουμε τον Γιάννη Σταβρόπουλο (NUKeLEUS), στον δεύτερο τον Dimitrios (Vorkaath) Dorian και στο τελευταίο τον Γιώργο Κόλλια (Nile). Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι έχουμε αρκετά μέρη παιγμένα με κοντραμπάσο από τον Παζαρούλα, ο οποίος έχει γράψει τους στίχους και το βασικό concept, ενώ όλα τα φωνητικά τα έχει αναλάβει ο Μπόκος. Η συνθέσεις είναι βασισμένες σε ένα demo του τελευταίου από το 2010 και το τελικό μουσικό αποτέλεσμα έγινε σε στενή συνεργασία με τον Παζαρούλα.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα φιλόδοξο project που δεν φοβάται να δοκιμάσει καινούρια πράγματα. Δυστυχώς παρά το μουσικό βάρος τόσο των δημιουργών του δίσκου όσο και των συμμετεχόντων, το τελικό αποτέλεσμα δεν αντικατοπτρίζει το επίπεδο των μελών του. Οι Stone Cold Dead θα μπορούσαμε, πολύ γενικά, να πούμε ότι παίζουν extreme groove metal. Στο δίσκο έχουμε αρκετά industrial στοιχεία, πολλά tribal μέρη που θυμίζουν αρκετά Sepultura, ρεφρέν που σε σημεία θυμίζουν Nevermore, μελωδικό death metal κ.α. Το πρώτο μέρος του δίσκου (“Climbing the Cave”, “Cyclone Speaking”, “Lava Flows”) είναι και το πιο ξεχωριστό καθώς έχει πολύ δυνατό groove και αρκετά αξιόλογες συνθέσεις, ειδικά το “Lava Flows”. Τα επόμενα δύο μέρη του δίσκου δεν καταφέρουν να έχουν την μουσική αλλαγή που θα περίμενε κανείς με βάση το concept που θέλουν να εξυπηρετήσουν.
Αυτό είναι ένα γενικότερο πρόβλημα, καθώς φαίνεται ότι η τριμερής διάκριση στην οποία είναι βασισμένη η ιστορία του album, γίνεται κάπως βεβιασμένα μουσικά. Ειδικά στο τρίτο μέρος που συμμετέχει ο Κόλλιας, περίμενα κάπως περισσότερα πράγματα, αλλά τα κομμάτια, χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση κακά, είναι κάπως αδύναμα.
Όσον αφορά την χρήση του κοντραμπάσου, στα δικά μου αυτιά κάπως χάθηκε στην μίξη. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να δω ακριβώς τι το διαφορετικό προσφέρει στην ατμόσφαιρα και το feeling του δίσκου αλλά νομίζω ότι υπάρχει ακόμα πολύς χώρος ώστε να το εντάξουν ως οργανικό κομμάτι της μουσικής τους.
Γενικώς ο δίσκος μου άφησε μια πικρή γεύση με την έννοια ότι περίμενα περισσότερα με βάση τους μουσικούς που τον αποτελούν. Θα μου πεις, ένα σωρό projects έχουμε δει τελευταία με συμμετοχές μεγάλων ονομάτων που στο τέλος απογοητεύουν (βλέπε Killer be Killed για παράδειγμα). Όταν έχεις μεγάλες μουσικές προσωπικότητες φαίνεται ότι είναι κάπως δύσκολο να βάλει ο καθένας αυτό ακριβώς που χρειάζεται ώστε να εξισορροπηθούν όλα τα στοιχεία αρμονικά. Δεν θα έλεγα ότι είναι κακός δίσκος, ίσως όμως αν δεν δινόταν τόσο μεγάλη βαρύτητα στην εξυπηρέτηση του concept καθεαυτού αλλά στο δέσιμο όλων αυτών των διαφορετικών στοιχείων το αποτέλεσμα να ήταν πιο δυνατό. Παρ’όλα αυτά, θα πρότεινα να μην το προσπεράσετε και να του δώσετε μια ευκαιρία, μιας και έχω την εντύπωση ότι οι Stone Cold Dead θα μας ξαναπασχολήσουν στο μέλλον.