Όχι δεν τους άκουγα ποτέ ιδιαίτερα. Δεν με τράβηξαν να το πω, δεν με συγκίνησαν μάλλον καλύτερα. Το τελευταίο album τους το διάλεξε η τύχη να το ξεβράσει επάνω μου. Και η γνώμη μου δεν άλλαξε και πολύ. Ένα μέτριο, αλλά σωστά στημένο σχήμα που ακούει κυρίως στην pop. Με κάποια σημεία λίγο πιο έντονα και άλλοτε μελωδικά ιδρωμένα, λες και δεν προφταίνουν να τα καταφέρουν… κι όμως άσχετα με το τι ακούω εγώ, αυτοί μια χαρά τα καταφέρνουν.
Πρώτο μέρος: Τα εναρκτήρια δύο δεν τα σχολιάζω καν. Σχεδόν αδιάφορα. Το “What’s All The Fuss About?” δε μπορώ να πω όμως πως δεν με άγγιξε με την τρομπέτα του, ναι του πάει πολύ. Έτσι έπρεπε να παίζουν μονολογώ και σχεδόν με ξαφνιάζει το “Geronimo”, έτσι που ροκάρει και παράλληλα soul –ιάζει. Like a domino θα μπορούσα να παρασυρθώ στους ρυθμούς τους και να χόρευα με το “Chances Are” στο οποίο προσθέτουν και λίγο beat οπότε τελικά λαμβάνουν και πάλι το ενδιαφέρον μου. Ναι, η ειλικρίνεια δαμάζεται από το πιάνο αλλά η μαγεία είναι αποτέλεσμα χημείας.
Δεύτερο μέρος: “Would You Believe?” και η προσθήκη γυναικείων φωνητικών κρίνεται αναγκαία. Ακολουθεί λίγο πιο rock ‘n’ roll (ξενέρωτο όμως) ύφος ως ότου έρθει και η μπαλάντα. Το “Elevators” είναι ένα κλασικό pop κομμάτι χωρίς κάτι το ιδιαίτερο επίσης, λυπάμαι. Στη συνέχεια προσπαθεί να γίνει πιο punk – rock η διάθεση, μα μέτρια κι αυτή η απόπειρα. Το μετά με απογοητεύει από τη στιγμή που σκέφτομαι ότι έχω άλλα τέσσερα να ακούσω. Κρίνω πως δεν χρειάζεται να σχολιάσω άλλο. Χρόνια τους πολλά για την 25 η επέτειό τους πάντως και στα καλύτερα!