Όταν η κουβέντα πάει στους Spiritual Beggars είμαι πρωτοδισκάκιας. Πάντοτε (μάλλον) θα μου αρέσουν περισσότερο τα albums τους με τον Spice παρά η πιο rock προσέγγιση που απέκτησαν αργότερα με τον JB και πολύ περισσότερο με τον Apollo. Αυτό δεν σημαίνει, προφανώς, ότι δεν έχουν κυκλοφορήσει καλούς δίσκους μετά το 2001. Καινούριος δίσκος, λοιπόν, από την μπάντα του πολυπράγμονα Michael Amott, 9ος στο σύνολο και τρίτος με τον Apollo στα φωνητικά.
Το “Sunrise to Sundown” έχει έντεκα κομμάτια σε συνολική διάρκεια 47 περίπου λεπτών. Ο δίσκος κινείται σε ακόμα πιο rock α λα Deep Purple μονοπάτια σε σχέση με τον προκάτοχό του “Earth Blues”. Με αυτήν την έννοια δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε «σύγχρονος δίσκος». Οι Spiritual Beggars παίρνουν τα ρίσκα τους και φαίνεται να παίζουν αυτό που θέλουν να παίξουν χωρίς να ακολουθούν τις επιταγές της 70s revival εποχής, παρότι μιλάμε για έναν ξεκάθαρα 70s δίσκο. Με εξαίρεση κάποιες σκόρπιες Ghost φάσεις, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα καθ’ όλα hard rock album. Υπάρχουν και πιο heavy metal riffs (“Hard Road”) και πιο ψυχεδελικά, έως Beatles, περάσματα (βλέπε πιάνο στο “No Man’s Land”) αλλά δεν αλλάζουν την τελική εικόνα.
Δυστυχώς αυτό το «ρίσκο» που πήραν οι Beggars δεν ικανοποιεί. Ακούγοντας προσεκτικά το δίσκο, κάθε, μα κάθε, τραγούδι θα σου θυμίσει κάτι άλλο. Για παράδειγμα το “Diamond Under Pressure” θυμίζει (και επικίνδυνα πολύ μάλιστα) το “Woman From Tokyo” των Deep Purple. Το “Southern Star” επίσης ακούγεται υπερβολικά πολύ σαν τους τελευταίους. Το “What Doesn’t Kill You” παραείναι Whitesnake για να μην το προσέξεις. Ο Apollo Papathanasio, ικανότατος τραγουδιστής για να μην παρεξηγηθώ, βάζει όλη του την τέχνη για να προσεγγίσει τα φωνητικά του Ian Gillan.
Έχουμε ένα ζήτημα εδώ λοιπόν που λέει ότι το “Sunrise to Sundown” προσπαθεί να μιμηθεί την 60s-70s hard rock αισθητική και είναι γεγονός ότι το πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό. Είναι κακό αυτό; Δεν θα ήταν αν η προσπάθεια αυτή ήταν εμπνευσμένη και με κάποια προσωπική πινελιά, αλλά δεν είναι. Σε κάθε φάση του album ήθελα απλά να βάλω να ακούσω Deep Purple, Whitesnake ή Def Leppard γιατί αυτά μου θύμιζαν τα όσα άκουγα, αλλά σε ένα τόνο πιο βαρετό.
Προσπάθησα πολλές φορές να ακούσω τον δίσκο και πραγματικά δεν είχα την διάθεση, δεν μου τράβαγε την προσοχή, δεν με κόλλαγε όπως άλλοι δίσκοι των Spiritual Beggars. Προφανώς μιλάμε για παιχταράδες που ξέρουν να γράφουν οπότε σε καμία περίπτωση ο δίσκος δεν είναι χάλια, ωστόσο δεν αφήνει και τίποτα. Θα ακουστεί μία-δύο φορές ευχάριστα αλλά θα ξεχαστεί εξίσου εύκολα. Ας βάλω τώρα το “Ad Astra”.