Εισαγωγικό σχόλιο: Νομίζω πως ακόμα δεν έχω συνέλθει από την επική βραδιά στο Gagarin, της οποίας έγινα μάρτυρας.
Ανταπόκριση: Βασίλης Ευριπιώτης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Η Πέμπτη, 5 Σεπτεμβρίου, ήταν μια βραδιά αφιερωμένη στην progressive metal. Το ραντεβού δόθηκε στο Gagarin 205 και οι οικοδεσπότες ήταν οι Soen, με συντροφιά τους, τους Φιλανδούς Wheel και τους Ιταλούς The Price.
Πρώτο καταλαμβάνει τη σκηνή το Ιταλικό συγκρότημα, The Price. Η αλήθεια είναι ότι βρέθηκα στο Gagarin σχετικά «αδιάβαστος», οπότε και δεν ήξερα τι να περιμένω ως προς τα supporting bands. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι οι συγκεκριμένοι Ιταλοί έχουν ένα μεγάλο πλεόνασμα ενέργειας. Χωρίς να τους πτοεί το γεγονός ότι ο χώρος είναι μισογεμάτος και το ότι, μάλλον, κανείς μας δεν τους είχε ακουστά, μας πείθουν και μας παρασέρνουν με την ενέργειά τους που ξεχειλίζει. Η μουσική τους δεν ταιριάζει ιδιαίτερα στα γούστα μου. Έχουν hardcore στοιχεία, κάποια progressive στοιχεία και μερικά κομμάτια τους μου θυμίζουν Avenged Sevenfold (της παλιάς εποχής). Εξαιρετικός ο drummer τους.
Οι Wheel αποτελούν μια μεγάλη έκπληξη. Σε μια Αθήνα που ακόμα βράζει από τις ζέστες του καλοκαιριού (ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ), ανεβαίνουν στη σκηνή του Gagarin φορώντας μαύρες κουκούλες, τις οποίες αρνούνται να βγάλουν για τα πρώτα δύο κομμάτια του set τους. Από τις πρώτες νότες της πρώτης τους σύνθεσης, καταλαβαίνεις ότι και αυτοί όπως και οι Soen ανήκουν στην ίδια συνομοταξία με τους Tool. Το μπάσο και τα drums κεντάνε διπλοβελονιά και αυτή η πρώτη κραυγή του Lascelles στην έναρξη του performance τους, σείει τα κόκκαλά μας. Έχουν την απόλυτη προσοχή μας και τον ενθουσιασμό μας, μας κάνουν ό,τι θέλουν. Τελειώνουν πριν καν το καταλάβουμε και από μέσα μου σκέφτομαι ότι αυτοί οι τύποι ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν headline σε δικό τους show στην Ελλάδα και σύντομα!
Η στιγμή που όλοι περιμένουμε φτάνει. Οι Soen ανεβαίνουν στη σκηνή του Gagarin που μας παίρνουν κατευθείαν απ’ τα μούτρα, με το “Covenant”. Οι περισσότεροι από μας ξέρουμε τους στίχους και τραγουδάμε μαζί το κομμάτι. Οι Soen βρίσκονται προ εκπλήξεως. Ακολουθεί ο ύμνος του Lykaia, “Opal”, φτάσει η σειρά του έπους που ακούει στο όνομα “Rival” και για το οποία θα έκανα θυσία στον Πλούτωνα για να ακούσω απόψε. Ξεκάθαρα κατενθουσιασμένοι ζητωκραυγάζουμε το όνομά τους. Κάποιος πίσω μου αρχίζει να φωνάζει: «Είσαι στο μυαλό, κάτι μαγικό…». Υποθέτω ότι παντού χωράει ένα οπαδικό σύνθημα.
Μετά τα “Tabula Rasa” και “Lascivious”, μας προσφέρουν το “Jinn” και μαζί με αυτό την πιο τραγελαφική και παράλληλα επική στιγμή της βραδιάς. Ο Joel, συνεπαρμένος από την θερμή υποδοχή που τους έχουμε προσφέρει, μας προκαλεί να τραγουδήσουμε μαζί του ένα από τα riffs του κομματιού. Παρά το γεγονός ότι έχουμε τη θέληση και προσπαθούμε, καταλήγουμε απλά να δημιουργούμε μια χάβρα που μισομοιάζει με μουσική. Ανάμεσα σε γέλια, φωνές και το παράφωνο a capella τραγούδι μας, ο Stefan σώζει την κατάσταση, παίζοντας το εν λόγω riff στο μπάσο ώστε να μπορέσουμε επιτέλους να συντονιστούμε.
Σαν σωτήρας κάνει την εμφάνισή του το “Opponent”, το οποίο μας ανεβάζει, για να μας ρίξει στα χαμηλά το “Lucidity” και να μας καταβαραθρώσει το “Martyrs”. Στο “Martyrs” βιώνουμε ίσως την πιο μαγική στιγμή της βραδιάς, όταν σε μια τα πλήκτρα του Lars μας κλείνουν το στόμα και μας αφήνουν σε μια κατάσταση ατμοσφαιρικής, ευλαβικής, σχεδόν εκκλησιαστικής ησυχίας, πριν μας χτυπήσει καλπάζοντας, το falsetto του Joel και το τελευταίο Chorus του κομματιού. Επί τη ευκαιρία, θέλω να σχολιάσω το γεγονός ότι ο Lars Ahlund είναι ένα τέρας που παίζει δεύτερη κιθάρα, πλήκτρα, bongos, τρέχει πέρα δώθε και κάνει δεύτερα φωνητικά.
To “Slithering” μας πάει πίσω στις μέρες του Cognitive και αποτελεί το κλείσιμο της βραδιάς. Οι Soen φεύγουν από τη σκηνή, ενώ ο κόσμος απαιτεί την επιστροφή τους. Φυσικά, μετά από αυτό μικρό, κλασικό τερτίπι, γυρίζουν για να μας δώσουν τα “Savia”, “Sectarian” και το πολυπόθητο διαμάντι που λέγεται “Lotus”. Σκέτη μαγεία.