Για το αφιέρωμα αυτό δεν ήθελα να διαλέξω κάτι “ψαγμένο”. Ήθελα το προφανές, αυτό που από τα παιδικά χρόνια μου σηκώνει την τρίχα και ακόμη και σήμερα, μετά από εναλλαγές ακουσμάτων, προτιμήσεων αλλά και βιωμάτων θα αποτελέσει το καταφύγιο σε μία δύσκολη ημέρα και όταν θα το ακούσω live θα κάνει τις τρίχες μου να σηκωθούν! Πρόλογοι δεν χρειάζονται γιατί οι ιστορίες έχουν να πουν πολλά…
[box_light]
W.A.S.P – The Crimson Idol
“I look at my face in the mirror…I don’t understand…” οι πρώτοι στίχοι και η σπαραξικάρδια φωνή του Blackie Lawless που συνθέτουν το σκηνικό πόνου πίσω από την επιτυχία και την καταξίωση ενός rock star. Το “The Crimson Idol” κυκλοφόρησε το 1992 και μαζί με την ταινία “Rock Star” συνθέτουν το σάπιο σκηνικό και το πραγματικό ξεζούμισμα των καλλιτεχνών τη δεκαετία του 80…ο Blackie Lawless θέλει να μας δείξει πως πίσω από τα εκατομύρια, τους fans και τη διασημότητα, υπάρχει ο άνθρωπος και η ιστορία που κουβαλάει μέσα του.
Συνθετικά, κατά πολλούς πρόκειται για το αρτιότερο δημιούργημα του Blackie Lawless στις αρχές μίας δεκαετίας που το rock των 80s έμπαινε σιγά σιγά στα ράφια της ιστορίας και όχι των δισκοπωλείων λόγω της έλευσης του grunge. Η ιστορία του album, αναφέρεται στον Jonathan, ένα παιδί παραμελημένο από την οικογένειά του, λόγω της υπερβολικής αγάπης των γονιών του προς τον πέντε χρόνια μεγαλύτερο, αδερφό του. Μετά το θάνατο του αδερφού του σε δυστύχημα, ο ίδιος φεύγει από το σπίτι και πηγαίνει στην μεγάλη πόλη, που την φαντάζεται ως…”Arena Of Pleasure”. Εκεί, τριγυρνάει στους δρόμους, εθισμένος στα ναρκωτικά και η κιθάρα που βλέπει σε ένα δισκοπωλείο τον κάνει να θέλει να γίνει ένας μεγάλος rock star. Ο Jonathan κλέβει την κιθάρα και αργότερα συναντά τον “Chainsaw” Charlie, τον παραγωγό που θα κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Παρά την επιτυχία, τη φήμη και τα χρήματα από τον Jonathan πάντα λείπει η αποδοχή των γονιών του. Μετά από ένα τηλεφώνημα, στο οποίο προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τους γονείς του, ο Jonathan ακούει -σύμφωνα με την ιστορία- τους γονείς του να του λένε “we have no son”, o πρωταγωνιστής της ιστορίας ξηλώνει τις χορδές από την κιθάρα του, τις μετατρέπει σε θηλιά και αυτοκτονεί.
Το album έχει μία συνέχεια τόσο θεματικά όσο και μουσικά, υπάρχουν θέματα που επαναλαμβάνονται στιχουργικά και μουσικά σε όλα τα τραγούδια. Ως αγαπημένα μου τραγούδια θα ξεχώριζα τα “The Invisible Boy”, “Chainsaw Charlie” και φυσικά το “The Idol”, μία από τις πιο χαρακτηριστικές metal -με όλη τη σημασία της λέξης- μπαλάντες όλων των εποχών.
[/box_light]
[box_light]
Iron Maiden – Seventh Son Of A Seventh Son
“Seven deadly sins…seven ways to win…” τον Αύγουστο του 2008, όταν οι πρώτες νότες του “Moonchild” δόνησαν τον ουρανό του Terra Vibe…ο φίλος μου ο Ηλίας από το λύκειο θα θυμάται τις κραυγές πόνου μου σε εκείνο το ονειρώδες live…ok…back to reality!
Το “Seventh Son…” κατά πολλούς -όχι για μένα- αποτελεί την κορυφαία κυκλοφορία των Maiden. Κατ’ εμέ, συνθετικά το album ακολουθεί κάποιες 70s prog φόρμες που προστέθηκαν σε ιδέες του “Somewhere In Time”. Στιχουργικά, όμως, αποτελεί την πιο ώριμη προσπάθεια των Maiden, εκείνο το σημείο που κράτησαν τα χαλινάρια της εκφραστικότητάς τους και δεν ξέφυγαν όπως στις τελευταίες τους δισκογραφικές προσπάθειες. Πόσο μάλλον όταν το album απετέλεσε, για πρώτη φορά, μία συνολική προσπάθεια του συγκροτήματος με όλα τα μέλη -πλην του Nicko McBrain- να συμμετέχουν σε συνθέσεις και στίχους.
Ο ίδιος ο Bruce Dickinson το παραδέχθηκε τότε, φυσικά γίνεται εμφανές από την ακρόαση του album και την ανάγνωση των στίχων, ότι το concept του album δεν ήταν τόσο σαφές, ούτε είχε την ίδια συνεκτικότητα στην ιστορία του. Φυσικά, αυτό είναι και το ζήτημα της ιστορίας. Δεν πρόκειται φυσικά για κάτι που λογίζεται ως αποτυχία. Πρόκειται για διαφορετικές ιστορίες γύρω από αρχαίους μύθους (αυτός του Έβδομου Υιού και τις μεγάλες δυνάμεις που συνεπάγεται η ύπαρξή του), τη ζωή και το θάνατο. Είναι ο καλύτερος δίσκος των Maiden; Δεν το ξέρω, η ιστορία έχει μιλήσει αλλά η προσωπική μου γνώμη είναι ότι πρόκειται για εκείνο το album της Σιδηράς Παρθένου που σου δίνει το δυνατό συναίσθημα, το μυστήριο, την προσωπική αναζήτηση…
[/box_light]
[box_light]
Dream Theater – Metropolis Pt. 2, Scenes From A Memory
Πάλι, το ερώτημα του αν είναι το εν λόγω album, το καλύτερο που έβγαλε ποτέ αυτό το θρυλικό συγκρότημα, στοιχειώνει την ύπαρξή του μέχρι σήμερα. Αποτέλεσμα; Χάνουμε την ουσία του album. Το ιστορικό μιας βαθιάς ψυχανάλυσης, η κατάδυση στην προηγούμενη ζωή και μία ιστορία που εκτυλίσσεται σε μορφή αρχαίου δράματος είναι μερικά λόγια που μπορείς να πεις για αυτήν την συγκινητική ιστορία που διηγούνται οι Dream Theater στο “Metropolis Pt. 2”.
Γιατί Pt 2; Γιατί όλα ξεκινάνε από το, επίσης, τεράστιο album “Images And Words” του 1992 και το τραγούδι “Metropolis Part I, The Miracle and The Sleeper”. Μία ιστορία που, εδώ, εκτυλίσσεται σε ένα τραγούδι, οι Dream Theater την αναπτύσσουν, την πλέκουν και υφαίνουν το κουβάρι της 7 περίπου χρόνια μετά στο εν λόγω album. To…sequel που επίμονα είχε ζητηθεί από τους φίλους της μπάντας, επρόκειτο να είναι ένα instrumental τραγούδι 21 λεπτών κατά την διάρκεια του “Falling Into Infinity”.
Τα όνειρα ενός άντρα, του Nicholas, που βλέπει στον ύπνο του συνεχώς ένα δωμάτιο και στον καθρέφτη του δωματίου ένα νεαρό κορίτσι. Στις συνεδρίες του, ακολουθεί μία υπνωτική θεραπεία και ανακαλύπτει ότι στην προηγούμενη του ζωή ήταν γυναίκα, το όνομά της, Victoria, που δολοφονήθηκε 70 χρόνια πριν από την εποχή του Nicholas.
Όσο ο Nicholas βρίσκεται σε ύπνωση προσπαθεί να ανακαλύψει τις αιτίες του εγκλήματος…δε θα πω παραπάνω! “Open your eyes Nicholas” και άκου το album με τους στίχους δίπλα σου.
Υ.Γ. κάποιος να το κάνει ταινία…please!
[/box_light]
[box_light]
Queensryche – Operation Mindcrime
Η δήλωση του Bruce Dickinson για αυτό το album κάπου στο 1988, ήταν και από τις πρώτες σπίθες που έφεραν την έριδα στο στρατόπεδο των Maiden που κατέληξε με την φυγή του από αυτούς το 1992. “Το concept των Queensryche στο Operation Mindcrime ήταν πολύ πιο εύκολα αντιληπτό από το δικό μας στο Seventh Son” είχε πει η Σειρήνα. Και δεν είχε άδικο. Πολιτικές ίντριγκες, δράση, love story, απελπισία και εκπληκτικές συνθέσεις και αφηγήσεις μπορείς να τις βρεις όλες μέσα σε αυτό το αριστούργημα της metal μουσικής. Ίσως από εκείνους τους δίσκους που λες ότι είναι “καλή μουσική” και όχι “ένας καλός metal δίσκος”.
Η ιστορία του Nikki ενός ναρκομανή που γοητεύεται από τους πολιτικούς λόγους του Doctor X, προσλαμβάνεται ως hitman του για να εκπληρώσει τις μεγάλες του αποστολές δολοφονώντας ανθρώπους σε μεγάλες θέσεις με αντάλλαγμα το δηλητήριο της βελόνας…ο έρωτάς του για μία μοναχή, πρώην ιερόδουλη, που ο Doctor X δολοφονεί επειδή ήξερε πολλά είναι μία μικρή σύνοψη της ιστορίας.
Ναι, όλα αυτά γραμμένα από μία μπάντα στην οποία βρισκόταν ο Geoff Tate. Ναι, πριν τα σημερινά του καραγκιοζιλίκια, υπήρξε ένας μεγάλος μουσικός. End of story, για να μην γίνω πικρόχολος και αναφερθώ στο -απαράδεκτο- δεύτερο μέρος που κυκλοφόρησε περίπου 20 χρόνια μετά…
[/box_light]