Οι Αυστραλοί Sleepmakeswaves, δε χρήζουν ιδιαίτερων συστάσεων. Με μία σχεδόν δεκάχρονη πορεία, έχοντας κυκλοφορήσει μια σειρά studio albums – μεταξύ των οποίων το προσωπικό αγαπημένο «…And so We Destroyed Everything» που τους καθιέρωσε- και κάποιες ακόμα παραγωγές (όπως το split με τους Tangled Thoughts of Leaving του 2009), κατάφεραν να βρίσκονται ανάμεσα στα πιο δημοφιλή post rock συγκροτήματα.
Στα χέρια μου λοιπόν, πριν λίγες μέρες, έφτασε από την άλλη άκρη του κόσμου –κυριολεκτικά- το “Love of Cartography”. Με κέρδισε με την πρώτη ματιά, λόγω εξωφύλλου, που δένει αρμονικά το logo τους με την από ψηλά κοιτάζοντας φωτισμένη όψη της Αυστραλίας (;). Μου έφερε στο νου εικόνες από σινεμά και ταξίδια. Ταξίδια που συντροφεύεις με καλή μουσική. Πάτησα λοιπόν το play.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, αναμφίβολα ταλαντεύεσαι μεταξύ της γαλήνης και του ξεσπάσματος. Το συναισθηματικά φορτισμένο μουσικό σύνολο που αποδίδεται φέρει διακυμάνσεις που ως αποτέλεσμα έχουν να μεταβάλλουν την διάθεσή σου με περίσσια δεξιοτεχνία. Ο δυναμισμός των τυμπάνων και των μπασογραμμών μπλέκεται με τις κιθάρες και τα electro/synth στοιχεία, ακροβατώντας μεταξύ νοσταλγίας και αισιοδοξίας.
«Singularity» και «Α little spark», λειτουργούν σαν αποθεραπεία για τα αυτιά, μετά τα καταιγιστικά «Traced in constellations» και «Τhe stars are stigmata», αντίστοιχα. Με το «Emergent» μπαίνεις στο λαβύρινθο των σκέψεών σου και ξεχνάς να βγεις, κάτι που συνεχίζεται με το «Great Northen». Κι ύστερα το «Something like avalanches», που σου αναπτερώνει το ηθικό – έστω στιγμιαία, λίγο πριν το κλείσιμο. Ένα από τα πιο ήπια κομμάτια του album, το «Your time will come again» επιλέγεται για τον επίλογο, χαρακτηριστικό δείγμα της χαρμολύπης που διακατέχει τους Sleepmakeswaves.
Το «Love of Cartography», είναι ένα album που πήρε την τελική του μορφή μέσα σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, με τη συμβολή του αμερικανού παραγωγού Nick DiDia, στο Σύδνεϋ. Ένα album το οποίο οι μουσικοί επέλεξαν να ηχογραφηθεί live σε ένα δωμάτιο με σκοπό να μεταφέρουν – όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται – σε όποιον το ακούσει, την ένταση και την αδρεναλίνη που δημιουργείται σε κάθε τους εμφάνιση. Αναμένουμε λοιπόν να βιώσουμε και live τα ίδια συναισθήματα, εν Αθήναις, στις 6 του Απρίλη.