Οι Sleater Kinney είναι ένα από τα μακροβιότερα group της riot grrrl hardcore/punk υποκουλτούρας που δημιουργήθηκε στις αρχές των 90’s στην μακρινή Washington. Έχοντας στον κατάλογο τους εξαιρετικές δουλειές, με αποκορύφωμα το “The Woods” του 2005 και ένα hiatus δεκαετίας, η παρέα της Corin Tucker επέστρεψε με το φετινό “No Cities To Love”.
Πριν λίγους μήνες, σχεδόν από το πουθενά, ένα teaser video ομώνυμο του νέου album, έγινε αυτό που λέμε viral, κυρίως λόγω της συμμετοχής εκλεκτών διασημοτήτων όπως οι Norman Reedus (από το δημοφιλέστατο The Walking Dead) Ellen Page, Fred Armisen, η Sarah Silverman με τον σκύλο της, ο κολλητός τους J Mascis από τους Dinosaur Jr και διάφορων άλλων. Το φυσικό επακόλουθο μιας τέτοιας τακτικής είναι να γίνει -άθελα του- όσο πιο hip(ster) μπορεί στα mainstream αντίστοιχα δίκτυα και κοινό.
Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει όμως είναι πως το “No Cities To Love”, είναι ένας εξαιρετικός δίσκος που δείχνει τα δόντια του σε όσους θεωρούσαν την μπάντα ξεγραμμένη δισκογραφικά. Οι Sleater Kinney πέρα από cult indie ηρωίδες του αμερικανικού underground είναι και φοβερές μουσικοί. Χωρίς να έχει περάσει ούτε μία μέρα από πάνω τους, τα 30 και κάτι λεπτά της νέας του κυκλοφορίας ξεκαθαρίζουν για ακόμη μια φορά πως αυτά τα τρία κορίτσια δεν έχουν ξεχάσει τι χρειάζεται για να βγάλεις σοβαρή και δυνατή μουσική. Από το εναρκτήριο “Price Tag” έως το τελειωτικό “Fade”, οι σταθερές δυνατές ταχύτητες δε σου αφήνουν το περιθώριο να παραβλέψεις το γεγονός πως αυτό το album μόνο αδιάφορο δεν μπορεί να είναι. Fuzz κιθάρες, solos που αυτοκαταστρέφονται, ρυθμικά χωρίς εξυπνάδες τύμπανα, και χαρακτηριστικά τύπου 70’s φωνητικά που δένουν αρμονικά μεταξύ τους σε δέκα ζόρικες συνθέσεις. Το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου είναι ένας ύμνος στην αστική κουλτούρα, που δεν ξεχνά να μας υπενθυμίσει πετυχημένα πως “there are no cities, no cities to love/It’s not the weather, it’s the nothing we love/It’s not the weather, it’s the people we love”, το οποίο δείχνει να ταιριάζει γάντι στην δική μας καθημερινότητα. Πραγματικά, πέρα από την μικρή διάρκεια του δίσκου που δε σου αφήνει περιθώρια, δεν υπάρχει σημείο που να ολιγωρεί σε αυτήν την κυκλοφορία.
Οι Sleater Kinney, παρά το γεγονός ότι οι επιρροές τους από τις Bikini Kill και τους Sonic Youth των mid-90’s ήταν πάντοτε σημείο αναφοράς για τον ήχο τους, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν την δική τους σχολή. Μπορεί να ακούγεται κλισέ πλέον, αλλά πραγματικά κάποιες μπάντες από τα 90’s εξακολουθούν να δίνουν δυναμικά το παρών, γονατίζοντας αρκετά από τα indie “σκουπιδάκια” του σορού που έχουμε πλέον εξοικειωθεί να ακούμε. Απλά και ωραία, αν θες να επενδύσεις μουσικά κάπου αυτό τον καιρό, αυτή είναι η καλύτερη ευκαιρία που μπορεί να σου δοθεί για να ανακαλύψεις μια από τις σημαντικότερες μπάντες των τελευταίων δεκαετιών.