Το γεγονός πως θα βλέπαμε για τελευταία φορά επί σκηνής το συγκρότημα ορόσημο του ακραίου ήχου ήταν αρκετό να κάνει πάρα πολύ κόσμο, μικρό και μεγάλο να κατευθυνθεί το Σάββατιάτικο απόγευμα που μας πέρασε προς τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο Μαρούσι. Το κλειστό basket αποδείχθηκε εξαιρετική επιλογή, όπως άλλωστε και στο παρελθόν (Pearl Jam, Roger Waters), με αποτέλεσμα να διαψευστούν όλοι αυτοί που έφεραν την καταστροφή την τελευταία εβδομάδα.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Φτάνοντας λίγο αργοπορημένος στο χώρο, στο δεύτερο κομμάτι των Suicidal Angels, με ζώσανε λίγο τα φίδια καθώς ψηλά στην κερκίδα ο ήχος “κουδούνιζε” λιγάκι, κάτι που ευτυχώς βελτιώθηκε αισθητά με τη κάθοδο στο παρκέ. Οι κορυφαίοι Έλληνες thrashers, με περίσσεια άνεση και επαγγελματισμό, απόρρεια των αμέτρητων εμφανίσεων τους στο εξωτερικό, έδωσαν το έναυσμα για την υπέροχη βραδιά. Με μπόλικο κόσμο να έχει ήδη συγκεντρωθεί μπροστά στη σκηνή, οι ταχύτητες των Suicidal Angels ήταν και η αφορμή για τα πρώτα moshpits νωρίς νωρίς. Μια μεστή και πειστική εμφάνιση από ένα συγκρότημα που ήδη έχει καταφέρει πολλά και δείχνει να είναι φτιαγμένο για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα.
Με τον κόσμο στο κλειστό σιγά σιγά να αυξάνεται, σειρά εμφάνισης στη σκηνή πήραν οι Leprous. Οι Νορβηγοί progsters είναι αδιαμφισβήτητα μια εξαιρετική μπάντα. Νομίζω σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Το αν ταίριαζαν με το υπόλοιπο line up της συγκεκριμένης βραδιάς όμως είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Όχι ότι αντιμετώπισαν κάποιο πρόβλημα, πέραν του ήχου που ήταν αρκετά κακός στο μεγαλύτερο κομμάτι της εμφάνισής τους. Τα έδωσαν όλα πάνω στη σκηνή δίχως δυστυχώς να βρουν ιδιαίτερη ανταπόκριση από ένα κοινό που διψούσε για τους Slayer.
Οι πρώτες σειρές πιτσιρικάδων μπροστά στη σκηνή ήδη αδημονούσαν για την εμφάνιση των Rotting Christ. Ο Σάκης, ο Θέμης και τα δύο νεόφερτα μέλη έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό ‘παίζοντας’ εντός έδρας και το κοινό ήταν εκεί για να τους αποθεώσει. Η μεγαλύτερη heavy metal μπάντα της χώρας, παρουσίασε υλικό από το τελευταίο της album “The Heretics” αλλά και το προηγούμενο “Rituals” δίχως να λείψουν και οι βουτιές στο ένδοξο παρελθόν. Ο ήχος αλλά και η διάθεση του κοινού μάλλον ανέβηκαν επίπεδο σχεδόν μαζί, καθώς ένας μικρός χαμός έγινε με το άκουσμα του “Societas Satanas” αλλά και του “King of A Stellar War” ενώ το κλείσιμο με το επιβλητικό “Non Serviam” ήταν όπως πάντα απολαυστικό.
Η αρένα είχε πια γεμίσει, όπως και το μεγαλύτερο κομμάτι του κάτω διαζώματος και τα λεπτά κυλούσαν λίγο πιο αργά απ’ ό,τι συνήθως, για την τελευταία εμφάνιση των Slayer στην πατρίδα μας. Αυτό που ακολούθησε πραγματικά ήταν συγκλονιστικό. Μία μπάντα (έστω και χωρίς τον μακαρίτη Ηαnneman και τον Dave Lombardo) σε εκπληκτική φόρμα, με τους Holt και Bostaph να είναι εξαιρετικοί, έστω κι αν τα χρόνια περνούν, έστω κι αν ήταν το τελευταίο live του συγκεκριμένου σκέλους της περιοδείας, ο κόσμος από κάτω σε κατάσταση παροξυσμού, από 50άρηδες μέχρι 18άρηδες… Από αυτές τις συναυλίες που θα μνημονεύεις για χρόνια, σε συζητήσεις τύπου “…ήμουν εκεί”. Ένα setlist σχεδόν ονειρικό, τυπικό των εμφανίσεων τους στην αποχαιρετιστήρια τους περιοδεία, που δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Ειδικά το -σχεδόν χωρίς ανάσα- δίδυμο “Raining Blood” και “Black Magic” όπου πραγματικά δε μπορείς να καταλάβεις το τι έχει γίνει αν δεν ήσουν εκεί να το ζήσεις. Ολόκληρη η αρένα πέρα-δώθε, από τη σκηνή μέχρι τα πίσω bars. Και το εκκοφαντικό τέλος με το “Angel of Death”, όπως έπρεπε.
Είναι δύσκολο να βλέπεις μπάντες με τις οποίες μεγάλωσες, να αποχωρούν από την ενεργό δράση. Έστω και αν δεν τις παρακολουθείς πλέον όσο ζεστά όσο στο παρελθόν. Κάθε κομμάτι και μια ανάμνηση με την οποία το έχεις συνδυάσει στο κεφάλι σου. Αμέτρητα βράδια με φίλους έξω σε μαγαζιά να βγάζεις το σβέρκο σου με μια μπίρα στο χέρι.
Και εκεί που λες, πάει, τελείωσε και αυτό, ανηφορίζεις τα σκαλιά και δεν έχεις πάρει γραμμή πως ο Araya έχει μείνει στη σκηνή και χαζεύει για σχεδόν 15 λεπτά τον κόσμο που αποθεώνει αυτόν και το συγκρότημα. Δυσκολεύεται κι αυτός μάλλον για το οριστικό αντίο, περισσότερο κι από τον πιο die hard fan. Και ξέρει πως η διαδρομή πλησιάζει στο τέλος της. Και απολαμβάνει την κάθε στιγμή. Κάνει την ψυχοθεραπεία του. Και εκεί που λες πως είναι φουλ συγκινητικό το σκηνικό σου πετάει κι ένα σπαστό ελληνικό “Θα μου λείψετε. Αντίο.” Μα καλοκαίρι είναι αυτό; Κλάμα στους Alice in Chains, κλάμα στους Slayer. Νισάφι.