Όταν ένας υπερκαινοφανής αστέρας βρίσκεται κοντά στο τέλος της ζωής του, δημιουργεί εκρήξεις, που η λάμψη τους είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή ενός γαλαξία. Όπως λοιπόν το φως του ταξιδεύει αέναα μέσα στο συμπαντικό άπειρο, σε κάποια γωνιά του διαστήματος εξακολουθεί να φαίνεται ζωντανός. Είναι δηλαδή τέτοια η φωτεινότητα του, που συνεχίζει να φέγγει τον κόσμο και μετά τον θάνατο του. Ενδιαφέρον έχει και ο τρόπος με τον οποίο έρχεται αυτό το τέλος του, όπου ουσιαστικά καταρρέει από την ίδια την βαρύτητα του.
Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η βαρύτητα σε αυτά τα ουράνια σώματα, θα μπορούσε να παρομοιαστεί και με την δράση του καρκίνου στον άνθρωπο. Στην περίπτωση όμως του Chuck Schuldiner, δεν είναι ο μοναδικός παραλληλισμός που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Στην θέση του φωτός θα μπορούσαμε να βάλουμε την μουσική και σε αυτήν των φωτονίων τις νότες. Έτσι οι νότες και τα τραγούδια των Death δεν έσβησαν με τον χαμό του δημιουργού τους, αλλά συνεχίζουν να ακούγονται και να αγκαλιάζονται από ανθρώπους που ίσως να μην τον πρόλαβαν ποτέ εν ζωή.
Πέρασαν κιόλας δεκαεφτά χρόνια από όταν ήρθε στο κινητό μου ένα sms που έγραφε: “Πέθανε ο Chuck των Death”. Βλέπετε, τότε ο μόνος που είχε internet από την παρέα, ήταν ο Νίκος, γιατί οι γονείς ήθελαν να μπορούν να μιλούν με τον αδερφό του (μέσω msn) που σπούδαζε στην Αγγλία. Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του, πήγα σπίτι και έβαλα το μοναδικό cd των Death που είχα τότε, το “Symbolic”. Ακούγοντας το “Crystal Mountain”, ήταν λες και φανερώθηκε ένας νέος, υπέροχα ακραίος κόσμος στα αυτιά μου.
Ο κόσμος του φαινομένου Chuck Schuldiner, του ανθρώπου που τα θέματα σε ένα κομμάτι του, θα ήταν αρκετά για την συντριπτική πλειοψηφία να γράψει δίσκο. Του ξεχωριστού συνθέτη που μπορούσε να βάζει μέσα στα τραγούδια πολυάριθμες μελωδίες και να καταφέρνει να μην ακούγεται φλύαρος. Της ιδιοφυΐας που ήταν ικανή να παίζει solos (και τι solos μάλιστα), να τραγουδάει από πάνω τους και μην χάνει νότα από πουθενά. Του ξεχωριστού αυτού ταλέντου, που είχε την ικανότητα να γράφει όλα αυτά τα πράγματα, χωρίς καμία κλασική σπουδή στην μουσική. Μα και της προσωπικότητας που έγραφε στίχους για την εσωτερική πάλη του κάθε ανθρώπου, που απέφευγε να τραβάει την προσοχή με ακραίες συμπεριφορές. Αντίθετα προτιμούσε τον δρόμο της ησυχίας, του καθημερινού ανθρώπου, να πηγαίνει μία βόλτα τον σκύλο του και να πίνει καμία μπίρα στην παμπ της γειτονιάς του.
Όλα αυτά σκιαγραφούν την μοναδική περίπτωση Chuck Schuldiner, του υπερκαινοφανούς αστέρα που γεννήθηκε πριν μισό αιώνα (και έναν χρόνο για την ακρίβεια) και έσβησε σαν σήμερα πριν δεκαεφτά χρόνια. Τα αστέρια όμως είναι πολλά, αντίθετα με τον Chuck ο οποίος εξακολουθεί να παραμένει άφθαστος και δυσθεώρητος. Σαν οι θεοί της μουσικής να τον έστειλαν για να μας δείξει το τέλειο και απλά για αυτόν χρειάστηκαν μόλις τριάντα τέσσερα χρόνια. Ίσως τελικά, ο συντομότερος δρόμος για τα αστέρια, να είναι ένας δίσκος Death…