Seed-evil ή See-devil; Ομολογώ πως ενθουσιάζομαι αρκετά όταν η πρώτη μου επαφή με μία μπάντα με βάζει αμέσως σε σκέψεις, να λύνω τέτοιους μικρούς γριφούς, αλλά παράλληλα μου δίνεται και η ελευθερία να επιλέξω να ‘δω’ αυτό που θέλω εγώ. Οι εποχές εναλλάσσονται γρήγορα η μία την άλλη και το κοινό αναζητά τροφή για το μυαλό – ή τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω… Οι Seedevil λοιπόν, το πενταμελές συγκρότημα από την Αθήνα, οφείλω να παραδεχτώ πως με κέρδισαν από το εξώφυλλό τους (για ένα art-freak σαν και του λόγου μου, το visual είναι η μισή δουλειά). ‘Post Destruction’ ο τίτλος του δίσκου, ο οποίος διακοσμείται με μία σκακιέρα, δύο κλειστά μπουμπούκια, το ένα με αγκάθια και μία σταγόνα αίμα, ενώ το άλλο γυμνό με μία σταγόνα νερό. Συμβολισμός, συμβολισμός. Γουστάρω, γουστάρω! Δύο Seeds του ίδιου φυτού -να υποθέσω παπαρούνα (;) ή παίρνω κουλουράκι στη βιολογία/βοτανολογία;- που όπως και να χει, δεν έχει τόσο σημασία όσο έχει η αντίθεση που προσφέρεται και καλείστε να αναλύσετε. Ήμερο-άγριο; Αγνό-ακάθαρτο; Κάπου εκεί στο βάθος αχνοφαίνεται και το μοτίβο μιας ανθρώπινης φιγούρας ( συνειρμός : ανθρωπιστικός χαρακτήρας φυσικά! Μωρέ λες; )… Η επιβεβαίωση ήρθε στην ακρόαση του album και του intro ‘6/5/10’…Σας θυμίζει κάτι;
Για όσους απάντησαν ‘όχι’ στην παραπάνω ερώτηση, ευχαρίστως να βοηθήσω : είναι η ημερομηνία ψήφισης του πρώτου μνημονίου (το googl-αρα, μην κομπλάρετε), οπότε ορίστε και μία μικρή απόδειξη του ανθρωπιστικού χαρακτήρα που λέγαμε πριν.
Αναλύοντας γενικά την δουλεία που άκουσα, μπορώ να πω πως έμεινα ευχαριστημένη, καθώς η ποικιλία ήχων ήταν μεγάλη και άκρως ενδιαφέρουσα. Μπορεί να μην ήταν όλα τα κομμάτια του γούστου μου, αλλά σίγουρα η ακρόαση δεν ήταν ανιαρή. Γενικά, και επειδή όπως θα καταλάβετε είμαι υπέρ -αν αυτό είναι αναγκαίο- των μεγάλων κατηγοριοποιήσεων στη μουσική, θα πω με ασφάλεια ότι για όσους κρατήσουν στα χέρια τους αυτό το album, θα έχουν ένα πολύχρωμο δείγμα μοντέρνου μέταλ. Εντύπωση μου έκανε το ‘Matrix Syndrome’ το οποίο ξεκινά με ένα πολύ χαλαρό intro, το οποίο δεν προϊδεάζει για κανένα λόγο το τί ακολουθεί. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα όταν συνειδητοποίησα ότι το riff αυτού του κομματιού, μου θύμισε Breaking Benjamin, ενώ γενικά υπάρχει μία ατμόσφαιρα ελαφριάς μορφής Paradise Lost και In Flames, χωρίς όμως να αντιγράφεται ο ήχος τους.
Ασυμβίβαστη fan της μελωδικής φωνής αλλά εξίσου λάτρης της brutal-hardcore χροιάς, oι Seedevil -και συγκεκριμένα ο frontman τους, Πάνος Σταυράγγελος- μου έδωσαν την αφορμή να αγαπήσω περισσότερο αυτή τη φορά τον ‘σκληρό’ ήχο. Μη γελάτε όσοι με ξέρετε, καταθέτω την αληθεία χωρίς φόβο και πάθος. Έχω την εντύπωση ότι αυτή η αγάπη επιβεβαιώθηκε με το ‘Brain Junctions’, ενώ το απόλυτο κόλλημα και μέγιστη λούπα ήρθε με το κλείσιμο του δίσκου και το ‘K-1’. Ένα instrumental το οποίο στην αρχή με πήγε αλλού, σε αρκετά lounge samples και η αλήθεια είναι ότι έπρεπε να τσεκάρω μήπως πάτησα κατα λάθος άλλο τραγούδι. Τελικά όχι. Η υπομονή και περιέργεια μου επιβραβεύτηκε με ένα εξαιρετικό κομμάτι και το αγαπημένο μου στο σύνολο.Ναι…σίγουρα το αγαπημένο μου.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : Δεν ανέβασα πίεση στον ήχο της μπότας όπως ανεβάζω σε τέτοια tempo.
The Bad : Μήπως στο επόμενο album να βάζανε κι άλλο instrumental;
Βαθμολογία: 3,5 / 5
[/stextbox]