Οι Schammasch είναι από τις μπάντες που βρίσκονται στα όρια της ακραίας μουσικής, επανακαθορίζοντας με κάθε τους κυκλοφορία το πως αντιλαμβανόμαστε τον ακραίο ήχο σήμερα. Και αν η στρυφνότητα της μουσικής τους μπορεί να δυσκολεύει κάποιος στο τώρα, σε μια δεκαετία θα μνημονεύουμε τις κυκλοφορίες τους ως καθοριστικές για το μέλλον. Το 2016 οι Ελβετοί avant-garde black metallers μας έδωσαν το απερίγραπτα εκπληκτικό τριπλό “Triangle”, έναν δίσκο ορόσημο για την δεκαετία, διάρκειας 100 λεπτών (33:33 κάθε μέρος).
Μετά από τρία χρόνια ενδοσκόπησης και επαναπροσδιορισμού κυκλοφορούν τον τέταρτο δίσκο τους “Hearts of No Light” και κάνουν το αδιανόητο, μας προσφέρουν έναν ακόμα καλύτερο, ακόμα πιο ολοκληρωμένο, και πιο ευρηματικό άλμπουμ, χωρίς να χάνουν τίποτα από την υπερβατική πνευματικότητα τους. Και αν όλα αυτά ακούγονται υπερβολικά «ποιητικά» και «δήθεν», έρχεται η ίδια η μουσική να διαψεύσει όσους αφ’ υψηλού θα επιλέξουν να αγνοήσουν τον δίσκο. Το εναρκτήριο “Winds That Pierce the Silence” χτίζεται πάνω σε ένα πιάνο και, στο δεύτερο μισό του, μια κιθάρα, εισάγοντας μας ουσιαστικά στο μουσικό τοπίο του δίσκου. Το “Ego Sum Omega” είναι ένας prog-black ορυμαγδός βγαλμένος κατευθείαν από το σκοτάδι του “Triangle”. Πολύπλευρά και πολυποίκιλα κομμάτια σαν αυτό είναι που κάνουν την μπάντα να ξεχωρίζει. Ο συνδυασμός prog α λα black Fates Warning κιθαρών, με τα σχεδόν βιωματικά black metal φωνητικά, αλλά και τα χαοτικά τύμπανα είναι απόδειξη της συνθετικής ικανότητας και ποιότητας των Schammasch.
Το “Qadmon’s Heir” θυμίζει οριακά Nevermore παιγμένους στο 11, ενώ το “Rays Like Razors” ξεδιπλώνει και αυτό το συνθετικό εύρος της μπάντας κινούμενο μεταξύ πνευματισμού, έντασης, και σκοταδιού. Εξαιρετικό, κυριολεκτικά, είναι το gothic έπος “A Paradigm of Beauty”. Αν και φαινομενικά αταίριαστο με τον υπόλοιπο δίσκο, κυρίως λόγω της οριακά Joy Division αισθητικής του, μετά από πολλές ακροάσεις έγινε ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Κλείσιμο με το δεκαπεντάλεπτο instrumental “Innermost, Lowermost Abyss” και πραγματικά δεν έχω λόγια να το περιγράψω.
Γενικά αν αυτό το review δεν βγάζει και πολύ νόημα είναι γιατί ο δίσκος είναι ΤΟΣΟ καλός που είναι δύσκολο να τον περιγράψεις σε 400 λέξεις, απλός πρέπει να τον ακούσετε. Φιγουράρει άνετα στις 5 καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς και κοντράρει στα ίσια κυκλοφορίες από Cult of Luna και Sunn 0))) σε επίπεδο ποιότητας και ωριμότητας.