Χωρίς αμφιβολία, ένας από τους διακαείς πόθους αμέτρητων ροκάδων/μεταλάδων (και όχι μόνο) είναι μια καινούρια κυκλοφορία από τους System of a Down. Μία από τις σημαντικότερες και πιο ιδιαίτερες μπάντες των 00’s που έχει μυήσει πολύ κόσμο στον πιο σκληρό ήχο. Δυστυχώς, από ότι δείχνουν τα τελευταία γεγονότα, οι ευχές των οπαδών για νέα μουσική από τους Αρμένιους δε θα γίνουν πραγματικότητα, τουλάχιστον όχι στο κοντινό μέλλον. Ο Daron Malakian, λοιπόν, μη βλέποντας χαΐρι με το έτερο του ήμισυ, Serj Tankian, ξαναέβαλε μπροστά τις μηχανές των Scars On Broadway, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους. Το παρανοϊκό μυαλό του Daron, για ακόμα μία φορά, σκαρφίστηκε έναν απολαυστικό δίσκο που σε εθίζει στο repeat και που προφανώς μυρίζει S.O.A.D από χιλιόμετρα, μιας και περιλαμβάνει αρκετά κομμάτια που προορίζονταν για αυτούς.
Το ‘Dictator’ είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις να ακούσεις από τον Daron και πραγματικά δεν υστερεί σε τίποτα. Η αγαπημένη “εκνευριστική” φωνή του βρίσκεται σε φόρμα, τα πανέξυπνα riffs δίνουν και παίρνουν, ενώ δε λείπουν και οι γνωστές σκαλωτικές μελωδίες και τα πιασάρικα refrains που σου καρφώνονται στο κεφάλι από τη πρώτη στιγμή. Εξάλλου αυτό ξέρει να κάνει όλα αυτά τα χρόνια και συνταγή που πετυχαίνει δεν την αλλάζεις.
Στο album συναντάμε 12 συνθέσεις διάρκειας 45 λεπτών, όσο δηλαδή διαρκούσε και η πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά. Η αρχή γίνεται με το τσιφτετέλι του ‘Lives’, που αποτελεί το πρώτο single και αναμφίβολα ένα από τα hit-ακια. Στη συνέχεια έχουμε το ‘Angry Guru’ που κάλλιστα θα μπορούσε να ‘σταθεί’ σε ‘Hypnotize/Mezmerize’ και το ομότιτλο κομμάτι που ο ρυθμός του φέρνει στο μυαλό το ‘Serious’ της προηγούμενης κυκλοφορίας. Επόμενο στη tracklist έρχεται το ‘Fuck And Kill’ που ακούγεται σαν βαρύ αρμένικο folk κομμάτι και το προσωπικό αγαπημένο ‘Guns Are Loaded’ με τη riff-άρα του να σε ανατριχιάζει το ίδιο πολύ, όσες φορές και να την ακούσεις.
Το υπόλοιπο μισό του ‘Dictator’ συνεχίζει να σε κρατάει στη τσίτα με το άκρως πιασάρικο ‘Never Forget’, το ‘Talkin’ Shit’ με τις ανατολίτικες μελωδίες, το ‘Till The End’ που αποτελεί το ‘Lonely Day’ του δίσκου και το ‘We Won’t Obey’ με την αλά ‘B.Y.O.B.’ εισαγωγή. Επιπλέον, δεν γίνεται να μη αναφερθούμε και στις δύο διασκευές που υπάρχουν. Η πρώτη είναι στο ‘Γιε Μου’ του Στ. Κόκοτα που σύμφωνα με τον Malakian το άκουγε σε πολύ μικρή ηλικία με τον πατέρα του και η δεύτερη στο ‘Assimilate’ των Skinny Puppy.
Με δυο λόγια, λοιπόν, ο Daron έκανε πάλι το θαύμα του κυκλοφορώντας έναν δίσκο που αν συμμετείχε και ο Serj θα μιλούσαμε για το καλύτερο δυνατό comeback των System of a Down.